คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 686

เมื่อคืนเธอยังสนุกสุดเหวี่ยงกับปาร์ตี้อยู่เลย ทำไมถึงมานอนจับไข้แบบนี้ได้ล่ะ? แถมจู่ ๆ ไข้ก็ขึ้นสูงจนน่ากังวลเสียด้วย

แต่หลังจากฉีดยา สีหน้าทรมานจากพิษไข้ของซอง อันยี ก็ดูดีขึ้นมาบ้าง เสียงละเมอของเธอเบาลง จนเงียบหายราวหลับสนิท

พอลองแนบมือลงบนหน้าผากของเพื่อน โรลชูวก็ถอนหายใจโล่งอก เพราะความร้อนของพิษไข้นั้นลดลงแล้ว

ทว่าครั้นเห็นริมฝีปากที่ยังซีดเผือดของอันยี โรลชูวก็ชะงักคิดอะไรบางอย่างอยู่ครู่หนึ่ง ค่อยเดินค่อยจากห้องไป

…

ร่างสูงของเซิน โมเฟย ยืนนิ่งอยู่ริมระเบียง พลางทอดสายตาไปสวนกว้างที่แห้งเหี่ยวเพราะอากาศเย็นจัดในฤดูหนาว สายตาคู่คมนั้นเต็มไปด้วยความคิด

ประตูบานใหญ่ถูกเปิดออกช้า ๆ อย่างเงียบเชียบ ร่างบางของซู เหวินจิง ก้าวเท้าเข้าไปในห้องที่ละน้อย เธอเม้มปากแน่น พร้อมใช้สายตาที่แฝงไปด้วยความรักมองตรงไปยังร่างแกร่งของโมเฟย

“โมเฟย คุณปู่เซินเรียกหาคุณ” ขาเรียวหยุดยืนข้างชายหนุ่ม ก่อนจะเอ่ยเรียกเสียงนุ่ม

คิ้วหนาขมวดเข้าหากันทันควัน พลันหมุนตัวเดินออกไปจากห้องทันที โดยไม่แม้แต่จะปรายตามองเธอเลย

การเมินเฉยที่แสดงออกมาอย่างชัดเจนนั่นทำให้หัวใจของซู เหวินจิง เจ็บช้ำ เธอกัดริมฝีปากพร้อมกำมือแน่น สายตาที่เคยแพรวพราวไปด้วยความชอบพอ เริ่มเปลี่ยนเป็นความเกียจชังที่ปิดไม่มิด

นี่คุณรักซอง อันยี มากขนาดนั้นเลยเหรอ? รักมากจนไม่แยแสเธอเลยอย่างนั้นสินะ?

แต่แล้วอย่างไรล่ะ เธอไม่มีวันยอมแพ้หรอก

ร่างแกร่งสาวเท้าเข้าไปในห้องของคนเป็นปู่ จมูกโด่งสันหันตามกลิ่นหอมของยาจีนลอยคลุ้งไปในอากาศ โมเฟยหรี่ตาลงเล็กน้อย ก่อนมองไปยังร่างของนายหัวที่มีอำนาจสูงสุดอย่างผู้เฒ่าเซินที่นั่งพิงพนักเตียงอยู่ พลันความรู้สึกวุ่นวายที่อยู่ในใจก็วิ่งแล่นฉายวาบออกมาทางสายตา

เมื่อสังเกตเห็นหลายชาย ผู้เฒ่าเซินก็กวักมือเรียก “โมเฟยเข้ามานั่งนี่เร็ว มาคุยกับปู่หน่อย”

ได้ยินแบบนั้น ใบหน้าหล่อก็ก้มต่ำลง มือหนาที่วางอยู่บนเข่าเริ่มกำแน่น

ปู่เซินปรายตามองท่าทีของหลานชายอยู่พัก ค่อยพูดต่อ “โมเฟย ตั้งแต่ตอนที่แกยังเล็ก สุขภาพของแกไม่ได้แข็งแรงดีเหมือนเด็กคนอื่น ปู่ถึงตามใจแกทุกอย่าง ไม่เคยขัดแกสักครั้ง แต่ปู่ขอแค่เรื่องแต่งงานเรื่องเดียว ที่อยากให้แกฟังปู่”

“ปู่ของเหวินจิงเป็นสหายรักของฉัน ตลอดเวลาที่อยู่ในสนามรบ เขายอมสละชีวิตตัวเองเพื่อช่วยฉันโดยไม่ลังเล และฉันก็เก็บหนี้ชีวิตครั้งนั้นไว้ในใจมาโดยตลอด หลังจากแกเกิดมา ปู่ก็ได้รู้ว่าลูกชายกับลูกสะใภ้ของเขาประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต ทิ้งไว้เพียงทารกหญิงตัวน้อยที่ไม่รู้เลยว่าความเป็นที่เธอจะต้องเผชิญนั้นโหดร้ายขนาดไหน โมเฟย ฉันอยากจะชดใช้หนี้ครั้งนั้น ฉันเลยรับเลี้ยงดูเหวินจิงและจัดงานแต่งงานของแกกับเธอขึ้นมา ฉันหวังว่าแกจะสานต่อความต้องการของฉันให้เป็นจริงนะ”

“แกอาจจะคิดว่าปู่เห็นแก่ตัว แต่ถ้าไม่มีเขา คงไม่มีเราตระกูลเซินในวันนี้ โมเฟย คิดซะว่าเป็นคำขอร้องจากฉันก่อนตาย และช่วยเก็บมันไปคิดด้วยเถอะนะ”

ผู้นำสูงสุดของตระกูลเซินพูดยาวอย่างไม่เว้นจังหวะพัก ส่วน เซิน โมเฟยก็ได้แต่นั่งฟังอย่างเงียบเชียบ

ผ่านไปพักใหญ่ ร่างสูงก็เงยหน้าขึ้นสบตาผู้เป็นปู่อีกครั้ง “ปู่ครับ ปู่ไม่คิดว่านี่มันไม่ยุติธรรมกับเหวินจิงบ้างเหรอ?”