คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 696

“คนมาเยี่ยมก็เหมือนแขก? คุณหนูตระกูลทัง?” ลุงจ้าวยิ้มเหยียด “สำหรับตระกูลทังแล้ว เรามีคุณหนูอยู่คนเดียวเท่านั้น นั่นคือ คุณชูวชูว”

กู โรลโรลชะงักตัวแข็งทื่อ ก่อนจะรีบปรับสีหน้าท่าทางและซ่อนความไม่พอใจไว้ ใบหน้าสวยยังคงร้อยยิ้มไว้ไม่ตก “ลุงจ้าว ฉันจะไม่ถือเรื่องที่ลุงบอกว่าฉันไม่ใช่คุณหนูของตระกูลทัง ฉันมาที่นี่เพื่อขอโทษลุง”

“ขอโทษเหรอ?” ลุงจ้าวหัวเราะ “เหอะ” ราวกับได้ยินเรื่องตลกไร้สาระ แววตาของชายชราเต็มไปด้วยความเย็นชา “คุณกู ฉันไม่รับคำขอโทษนั่น กลับไปซะเถอะ”

ดาราสาวไม่สะทกสะท้านต่อใบหน้าและคำพูดที่จริงจังของลุงจ้าว เธอยังคงยิ้มพร้อมหยิบกระดาษออกมาจากกระเป๋าถือ ขาเรียวก้าวเข้าไปใกล้เตียงผู้ป่วยแล้ววางมันลงข้างเตียง

ลุงจ้าวทำเพียงปรายตามอง มันคือเช็คเงินสด

“คิดจะทำอะไรของเธอ?” นัยน์ตาเย็นชานั่นแข็งกร้าวกว่าเดิม

“ก็อย่างที่เห็น แม่ของฉันเผลอพลั้งมือผลักคุณตกบันได เธอไม่ได้ตั้งใจทำแบบนั้น มันเป็นแค่อุบัติเหตุ ลุงจ้าว ฉันรู้ว่าลุงเข้าใจดี เพราะฉันคิดว่ามันคงจะดีกว่า ถ้าเราจบปัญหากันได้แบบเป็นการส่วนตัว ซึ่งมันก็จะดีต่อทุกฝ่ายด้วยเช่นกัน”

ลุงจ้าวตวัดสายตามองกลับไปที่หญิงสาว “นี่เธอคิดว่าการที่ฉันมานอนติดเตียงอยู่แบบนี้ มันเป็นเพราะอุบัติเหตุ ไม่ใช่ความตั้งใจของแม่ตัวเองเหรอ?”

กู โรลโรลเลิกคิ้วถามหน้าซื่อ”แล้วไม่ใช่แบบนั้นเหรอคะ?”

“ก็ต้องไม่ใช่น่ะสิ!” คนเจ็บตะโกนลั่น “ชัดเจนเลยว่าแม่ของเธอกลัวฉันเปิดโปงเรื่องที่พวกเธอแม่ลูกต้องการกำจัดคุณชูวชูว เธอต้องการฆ่าปิดปากฉัน จะให้มองว่าเป็นอุบัติเหตุได้ยังไง?”

พลันรอยยิ้มของดาราสาวก็หายไปจากใบหน้า เธอหรี่ตามองคนบนเตียงด้วยท่าทีไม่สบอารมณ์ “ลุงบอกโรลชูวไปหมดแล้วเหรอ?”

ลุงจ้าวเมินเฉยต่อคำถามนั่น พร้อมเอ่ยเสียงเรียบ “พวกเธอสองแม่ลูกจะต้องได้ชดใช้กับสิ่งที่ทำลงไปทั้งหมด!”

ใบหน้าสวยยิ้มกริ่ม “อ๋อ มันก็ไม่เกี่ยวกับฉันหรอกค่ะ ฉันแค่ได้ยินมาว่าเธอไม่ได้แยแสลุงเลย”

กู โรลโรลทำทียุยง ทว่าถ้าสังเกตดี ๆ ก็จะเห็นความเศร้าหมองที่ฉายขึ้นบนใบหน้าของชายชรา

“เข้าใจผิดแล้ว ลูกสะใภ้ดีกับฉันมาก” เขาตอบ

“อย่างนั้นเหรอคะ?” ดาราสาวแสยะยิ้ม “แต่ฉันได้ยินลูกชายลุงคุยกับลูกสะใภ้ผ่านโทรศัพท์ เห็นว่าเธอไม่อยากให้ลุงกลับบ้าน แต่อยากให้ลุงไปอยู่ที่บ้านพักคนชราแทน”

“ไร้สาระที่สุด!” ลุงจ้าวก่นด่า

ทว่าเธอยังยิ้มต่อ “ไร้สาระหรือไม่ ลุงรู้อยู่แก่ใจะนะ ลุงจ้าว”