คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 716

หลังจากนั้นซิง ฉี ก็ตกลงและทุ่มเทแรงใจจัดการกับคดีนี้โดยไม่สนใจใครหน้าไหนอีกแล้ว

“โรลโรล เราจะทำยังไงกันดี?” เซา เสี่ยวหวันเครียดจิตตกแล้วร้อยเปอร์เซ็นต์ เธอไม่อยากโดนสอบสวนไปมากกว่านี้ ที่แกล้งป่วยก็เพราะต้องการยืดหนีคดีความไประยะหนึ่งเท่านั้น

ถ้าโดนแพทย์วินิจฉัยโรคอีกครั้ง ทัง โรลชูวไม่เอาเธอไว้แน่นอน และความจริงก็จะถูกเปิดเผย

แถมยังมีโทษทัณฑ์อีกหลายอย่างที่รอเชือดเธออยู่

ไม่นะ เสี่ยวหวันไม่อยากโดนจับ เธอไม่อยากเข้าคุก!

ดาราสาวตัดสินใจเดินไปประชันหน้ากับทัง โรลชูวพร้อมจ้องมองคนตรงหน้าด้วยสายตาเจ็บปวดและเจ็บแค้น “ทัง โรลชูว เธอปล่อยแม่ฉันไปไม่ได้เหรอ? แม่เคยทำร้ายพ่อก็จริง แต่ศาลตัดสินแล้วว่ามันเป็นอุบัติเหตุ แม่ไม่ได้มีเจตนาฆ่าพ่อเลย เธอจะให้อภัยแม่บ้างไม่ได้เหรอ?”

คำพูดของกู โรลโรลนั้นช่างน่าขัน

โรลชูวยิ้มเยาะ “กู โรลโรล ไม่ละอายใจบ้างเหรอ? มาขอร้องให้คนคนหนึ่งยกโทษให้แม่เธอหลังจากที่หล่อนทำเรื่องเลวทรามอย่างนั้นลงไปงั้นเหรอ? พ่อของฉันเกือบตาย ลุงจ้าวเองก็เกือบตายเหมือนกัน เรื่องพวกนี้ไม่มีทางจบลงด้วยคำขอโทษหรือการให้อภัยหรอกนะ” กู โรลโรลสะอึกจนพูดอะไรไม่ออก เธอสูดหายใจเข้าลึกราวกับทุกความรู้สึกที่เก็บไว้กำลังทลายลง “ทัง โรลชูว ฉันขอโทษจริง ๆ มันเป็นความผิดฉันเอง ฉันไม่ควรทำลายความสัมพันธ์ของเธอกับยินเฟง แล้วก็ไม่ควรทำร้ายจิตใจของพ่อที่เลี้ยงดูฉันเหมือนลูกสาวแท้ ๆ คนหนึ่ง แค่เพราะฉันต้องการครอบครอง ทัง กรุ๊ป ไว้คนเดียว ทุกอย่างมันเป็นความผิดของฉัน และฉันขอโทษ ขอโทษจากใจเลย”

พอฟังจบโรลชูวก็เบิกตากว้างตกใจ เธอไม่คิดว่าแม่ดาราสาวจะยอมเปิดปากพูดทุกอย่างออกมากะทันหันแบบนี้

ยัยนี่ใช่ กู โรลโรลแน่เหรอ? ใช่จอมหยิ่งยะโสที่เธอเกลียดเข้ากระดูกดำ แถมยังยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้มาซึ่งสิ่งที่เธอต้องการแน่เหรอ? ทำไมตอนนี้ถึงยอมเลิกเล่นแง่แล้วรับผิดแทนแม่ตัวเองล่ะ? ถ้าเป็นคนอื่นมาเห็นภาพนี้ คงประทับใจที่คนเป็นลูกยอมก้มหัวขอร้องรับผิดแทนคนเป็นแม่

ทว่าไม่ทันได้ทำอะไร ร่างของคนเป็นแม่ที่ถือมีดปอกผลไม้อยู่ก็พุ่งเข้าใส่ทัง โรลชูวแล้วต่อมีดเข้าที่คอของหล่อน

“ทำอะไรของแม่เนี่ย?” กู โรลโรลกรีดร้องตกใจเมื่อเห็นแม่ของเธอกำลังจะทำอะไรโง่ ๆ เข้า

ทัง โรลชูวเองก็ชะงักค้างไปพักหนึ่งเช่นกัน แล้วจึงค่อย ๆ หันกลับไปมองเสี่ยวหวันที่ยืนจ่อมีดอยู่ด้านหลัง พอเห็นสายตาของโรลชูว มือที่จับมีดก็กดแน่นลงใกล้ผิวเนื้อที่คอมากขึ้น พร้อมแค่นเสียงเอ่ย “ทัง โรลชูว อย่าถือโทษโกรธเคืงกันเลยนะ เพราะความดื้อรั้นของแกนั่นแหละที่บังคับให้ฉันต้องทำแบบนี้”

“แม่คะ ใจเย็น ๆ นะ อย่าเพิ่งรีบร้อน ค่อย ๆ วางมีดลงก่อนนะคะ” คนเป็นลูกพยายามเอ่ยโน้มน้าวเสียงแผ่ว “เดี๋ยวเราหาทางแก้ปัญหานี้ได้ แค่ถ้าแม่ทำแบบนั้น มันจะไม่มีทางออกแล้วนะ”