ความรักสีคราม นิยาย บท 1033

ฮันน่าเขินอายและรีบหลบสายตา “เปล่า...ไม่มีอะไร”

ฟาเบียนหัวเราะเล็กน้อย มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มชั่วร้าย “คุณคิดอะไรแผลงๆ อยู่ เพราะหลงในความหล่อของผมใช่ไหม?”

“ว่าไงนะ…จะบ้าหรอ! คุณนี่มันหน้าไม่อายจริงๆ ” ฮันน่าโพล่งออกมาก่อนจะเม้มริมฝีปาก

“ฮะ?” ฟาเบียนมองเธออย่างสงสัยเพราะไม่ได้ยิน

“ไม่มีอะไร แล้วเราจะไปกินข้าวเย็นที่ไหนกันล่ะคะ?” ฮันน่ารีบเปลี่ยนเรื่อง

“นี่คุณชวนผมออกเดทหรอ?” ฟาเบียนถามพลางโน้มตัวเข้าไปใกล้หูของฮันน่า ลมหายใจอุ่นๆ ของเขาทำให้เธอรู้สึกจั๊กจี้ตรงหูขึ้นมา

ฮันน่าพลันถอยห่างเอนหลังไปพิงเบาะรถแล้วหลับตาลงทันที คิ้วของเธอขมวดเป็นปม ร่างกายสั่นสะท้าน ให้ตาย ทำไมเขาถึงทำแบบนั้น? ฉันบ้าจี้นะ โดยเฉพาะตรงหู

“อะไรกัน? ผมน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรอ?” ฟาเบียนขมวดคิ้วไม่พอใจกับการตอบสนองของเธอ

ฮันน่าไม่ตอบแต่ยังคงผลักเขาให้ห่างตัว หวังว่าเขาจะเข้าใจความหมายและถอยออกไป

ทว่าฟาเบียนไม่ใช่คนประเภทที่จะทำตัวดีๆ เมื่อเห็นว่าฮันน่าต่อต้าน เขาก็ยิ่งขยับเข้าไปใกล้และยื่นหน้าเข้าไปหาเธอจนจมูกแตะกัน “ผมว่าผมควรจะได้รับ “คำขอบคุณ” ที่ช่วยเป็นธุระจัดการกับปัญหาใหญ่ให้คุณนะ” เขาพูดหยอกล้อ

เพราะงี้เขาก็เลยดูแลฉัน! ที่มาช่วยเพราะรู้ว่าฉันต้องเจอกับอะไร ว่าแต่ฉันควรจะตอบแทนเขายังไงดี? ฉันก็จดทะเบียนเป็นภรรยาเขาแล้ว ยังต้องการอะไรจากฉันอีก?

ผ่านไปสักพัก เธอก็ตอบกลับไปอย่างตะกุกตะกัก “ก็…ขอบคุณที่ช่วยฉันในวันนี้นะคะ”

“ไม่คิดว่าค่าตอบแทนของคุณมันธรรมดาไปหน่อยหรอ?” ฟาเบียนถามอย่างตรงไปตรงมา

“งั้นคุณต้องการอะไร?” ฮันน่ารู้สึกสับสน

“ผมต้องการคุณ” สายตาของเขาเป็นประกายพลางหรี่ตาลงอย่างชั่วร้าย

“ให้ตาย! คนใหญ่คนโตหรอ? ทำไมคนที่ขับรถโรลส์รอยซ์ถึงมากินพิซซ่าได้?”

“ดูสิ! ผู้ชายคนนั้นเซ็กซี่สุดๆ ผู้หญิงข้างๆ ก็สวยมาก”

ฮันน่ารู้สึกอายเล็กน้อย

เธอรู้สึกไม่สบายใจกับสายตาของผู้คนรอบข้างที่จ้องมองมาอยู่ตลอดเวลา เธอหันไปมองฟาเบียนและเห็นว่าเขาค่อนข้างนิ่งและไม่มีท่าทีทุกข์ร้อนอะไร

อ้อ ลืมไปเลยว่าเขาคือท่านประธานที่โตมาพร้อมกับความสนใจอันล้นหลามจากคนอื่นๆ แค่นี้คงหวานหมูสำหรับเขา

เมื่อเข้าไปในร้านอาหาร บริกรคนหนึ่งเดินเข้ามาหาทั้งคู่ก่อนจะแนะนำ “สวัสดีครับ ตามผมมาได้เลย ที่นี่เรามี…”

ฟาเบียนสังเกตเห็นสีหน้าไม่สบายใจของฮันน่าจึงยกมือขึ้นและส่งสัญญาณไปทางเธอ