ความรักสีคราม นิยาย บท 1042

ริมฝีปากของเรจิน่าสั่นเทา ใบหน้าเริ่มซีดขาวอย่างน่ากลัว เธอถึงกับพูดไม่ออก ฟาเบียนพูดถูกทุกอย่างเกี่ยวกับเธอ เธอเป็นได้แค่ของเล่นที่ต้องคอยเกาะเสี่ยเลี้ยงพวกนั้นไปวันๆ

อย่างไรก็ตาม ไม่มีทางที่เรจิน่าจะยอมรับความจริงพวกนั้น เธอจะใช้คำพูดอันร้ายกาจที่ฟาเบียนใช้ทิ่มแทงเธอมาเป็นแรงผลักดันในการแก้แค้นเขากลับแน่นอน!

ด้วยความเกลียดชังและความเจ้าคิดเจ้าแค้น เรจิน่าพุ่งไปข้างหน้าและจิกผมของฮันน่าอย่างรุนแรง

โชคดีที่ฟาเบียนมีปฏิกิริยาตอบสนองอย่างรวดเร็ว เขาจับข้อมือของเรจิน่าเอาไว้ได้ทันและบังคับให้เธอปล่อยมือ ในที่สุดเรจิน่าก็ยอมปล่อยผมของฮันน่าเพราะแรงบีบนั้น ในขณะที่เธอกำลังก้มตัวลง ฟาเบียนก็สะบัดมือเธอออกอย่างแรงและผลักเธอล้มลงกับพื้น

เมื่อเห็นความเจ็บปวดบนใบหน้าของฮันน่า ฟาเบียนก็รีบเข้ามาและลูบหัวเธอเบาๆ “เจ็บตรงนี้ใช่ไหม?” เขาถามอย่างอ่อนโยน

ฮันน่าพูดไม่ออกเลยพยักหน้าแทนคำตอบ

ฟาเบียนนวดศีรษะให้อย่างระมัดระวัง เขาดูเป็นกังวลอย่างมาก

ฮันน่าพูดอย่างอ่อนแรง “อย่าถูซิ มันเจ็บ”

"ก็ได้ คุณจะไม่เป็นไรนะ ผมจะพาคุณไปโรงพยาบาล”

พอพูดจบ เขาก็ก้มลงอุ้มฮันน่าไว้ในอ้อมกอด ขณะที่พวกเขาเดินผ่านเรจิน่า เขาก็มองเธออย่างอาฆาตแค้นด้วยสายตาเย็นชา “ทำได้ดีมากเลยนะ ตอนนี้เธอทำให้ฉันโกรธได้ในทุกเรื่องที่เธอทำเลยล่ะ” พูดเสร็จฟาเบียนก็ก้าวข้ามร่างของเธอไปอย่างไม่แยแส

แม้ว่าความปวดแสบปวดร้อนยังคงอยู่และสติของเธอก็เริ่มไม่ปะติดปะต่อ ฮันน่ายังคงเห็นฟาเบียนมองมาที่เธอเรื่อยๆ และดูกังวลเล็กน้อย

ถึงเธอจะเจ็บอยู่บ้างแต่ฮันน่าก็รู้สึกมีความสุขที่ฟาเบียนยังคงห่วงใยเธอ เธอเม้มริมฝีปากกลั้นยิ้มไว้บางๆ

หลังจากอุ้มฮันน่าขึ้นรถ ไม่นานพวกเขาก็มาถึงโรงพยาบาล ฟาเบียนพูดคุยกับหมออยู่ในห้องฉุกเฉิน “คุณหมอซานเชส ผมมองว่าหนังศีรษะและก็ผมของเธอน่าจะได้รับความเสียหายพอสมควร ผมอยากให้หมอที่เก่งที่สุดในเมืองนี้มาดูอาการให้เธอหน่อยนะครับ”

แต่สุดท้ายเขาก็ล้มเลิก ดับบุหรี่ลงในที่เขี่ยและหยิบโทรศัพท์ออกมา "นี่ฉันเอง ช่วยสืบเรื่องคนๆ นึงให้หน่อย เธอชื่อเรจิน่า ยอร์ค ฉันต้องการให้นายขุดทุกอย่างทั้งเรื่องที่น่าสงสัยและเรื่องสกปรกทุกอย่างที่เกี่ยวกับเธอ!”

ขณะที่ฟาเบียนยืนอยู่ข้างเตียงและเฝ้ามองฮันน่าที่กำลังนอนหลับด้วยความรู้สึกปั่นป่วนเหมือนมีผีเสื้อบินว่อนเต็มท้องเขาไปหมด เขาเริ่มรู้สึกว่าตัวเองกำลังรู้สึกต่อฮันน่าห์มากขึ้นเรื่อยๆ

แม้แต่ตอนที่ฮันน่าหลับ ใบหน้าของเธอก็ยังมีร่องรอยของความทุกข์ใจ ร่างกายเหมือนจะกระตุกเล็กน้อยเป็นครั้งคราว บ่งบอกได้เลยว่าเธอยังรู้สึกไม่มั่นคง

เห็นอย่างนั้น ฟาเบียนจึงเดินเข้าไปดึงมือของฮันน่ามากอบกุมไว้อย่างระมัดระวัง แล้วค่อยๆ ลูบหลังมือเธออย่างอ่อนโยน

ความรู้สึกขมขื่นเล็กๆ ได้ผุดในความคิดของฟาเบียน ขณะที่เฝ้ามองเธอหลับใหลอย่างนั้น เขาพูดกับตัวเองว่า “อยู่กับผม คุณก็ยังรู้สึกไม่ปลอดภัยอีกเหรอ?”

เขาจับมือฮันน่าและจูบมันอย่างอ่อนโยน “คุณไม่ต้องห่วงนะ ผมให้คุณได้ทุกสิ่งที่คุณต้องการเลย”