ความรักสีคราม นิยาย บท 1049

ฮันน่าที่ได้ยินอย่างนั้นก็เกิดกลัวขึ้นมา เธอรีบกระโดดลงจากเตียง สวมรองเท้าอย่างเร่งรีบและหนีไปตั้งหลัก

ฟาเบียนเองก็มองตามด้วยแววตาเจ้าเล่ห์ “เป็นอะไร? ผมน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ?” เขาเริ่มจะไม่พอใจขึ้นมานิดๆ แล้ว

ฮันน่าเริ่มเถียงกับตัวเองโดยสัญชาตญาณ "ก็แหงล่ะ คุณไม่รู้เหรอไง? คุณน่ะมันตัวร้าย นึกจะมาก็มา นึกจะไปก็ไป คุณไม่รู้เรื่องอะไรเลย? ใช่มั้ย? ใจร้ายชะมัด!”

ในตอนนี้เธอเริ่มตัวสั่นเล็กน้อย เมื่อเงยหน้าขึ้นก็เห็นว่าเขาเองก็กำลังมองมาที่เธอด้วยสายตาที่ชวนยะเยือก

ตายแล้ว! ฉันแค่บ่นๆ ออกไปแบบไม่คิดว่าเขาจะได้ยิน แต่เขาดันได้ยินนี่สิ! ทำยังไงต่อดีล่ะ? หวังว่าเขาคงไม่โกรธฉันหรอกนะ

"ไม่ ไม่ใช่อย่างนั้นนะ คุณไม่น่ากลัวเลยสักนิด คุณอ่อนโยนมากและดูแลฉันเป็นอย่างดี ฉันชอบมาก ชอบมากจริงๆ!" เธออธิบายอย่างลนลาน

ตามจริงแล้ว ฟาเบียนรู้ดีว่าเธอกำลังพูดเพื่อปลอบใจเขา เขาก็ควรจะดีใจที่ได้ยินอย่างนั้น เพราะถึงยังไงเธอก็พยามยามที่จะพูดให้เขารู้สึกดีขึ้น แต่เพราะเขาไปติดใจอยู่กับคำพูดบางคำทำให้เขาชะงักไปเพียงครู่ก่อนจะสั่งฮันน่าอย่างเฉยชาว่า “มานั่งกินดีๆ เถอะ”

ฮันน่ารู้สึกราวกับยกภูเขาออกจากอก เธอกลัวว่าจะทำให้เขาเสียน้ำใจอีกหากเธอยังชักช้า ในขณะที่เธอใกล้เขาเข้ามาทีละนิด กลิ่นแอลกอฮอล์ก็คลุ้งไปทั่ว “คะ-คุณดื่มมาเหรอ?” เธอถามอย่างระมัดระวังขณะที่มองไปที่เขา

ฟาเบียนไม่ได้ตอบ ตอนนี้ฝาชามอาหารทั้งหมดถูกเปิดออกแล้ว เขารินซุปไก่ลงในชามใบเล็ก หลังจากนั้นเขาก็วางช้อนตรงหน้าเธอ "ดื่มซะสิ"

ฮันน่าจ้องมองซุปไก่ในขวดเก็บความร้อน เธอถามขึ้นว่า “คุณต้องให้ใครทำต้มซุปไก่นี้แน่ๆ ใช่มั้ยคะ?”

สีหน้าของฟาเบียนไร้อาราณ์ราวกับใส่หน้ากากก่อนจะตอบกลับไปอย่างฉุนเฉียว “แค่นั่งกินเงียบๆ และหยุดพูดจาไร้สาระจะเป็นอะไรมากมั้ย”

ฮันน่าจ้องเขาอย่างไม่พอใจ ทำไมจะต้องดุขนาดนั้น? เห็นได้ชัดว่าคุณก็ห่วงฉัน ยังจะมาทำเป็นเก๊ก โตๆ กันแล้วยังต้องมาปั้นหน้าใส่กันอีกเหรอ! ฮึ ทำเป็นโกรธไปเถอะ!

"หัวเราะอะไรอยู่คนเดียว?” ฟาเบียนถามด้วยความฉงน

ฮันน่ายังจมอยู่ในห้วงความคิดของเธอจนไม่ได้ยินที่ฟาเบียนถาม เธอยังคงยิ้มค้าง นั่งลงตรงหน้าโต๊ะ

“ฮันน่า ยัง!” ฟาเบียนเรียกเธออีกครั้งด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์

"ฮะ? อะไรนะ?" ฮันน่าหันไปถามด้วยสีหน้างุนงง แทบไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีอะไร ถึงตอนนี้เธอก็ยังมีรอยยิ้มค้างอยู่บนหน้า

ฟาเบียนเอามือมาทาบลงบนหน้าผากของเธอราวกับต้องการคำอธิบายกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า เขาพึมพำกับตัวเอง “ก็ไม่มีไข้นี่ แล้วเป็นอะไรถึงยิ้มอยู่ได้คนเดียว?”