ความรักสีคราม นิยาย บท 1088

ว่าไงนะ? คุณเนี่ยนะ? เก็บความลับไม่เก่ง? นี่มันขู่กันชัดๆ!

ใบหน้าของฮันน่าได้แสดงสีหน้าอันขุ่นเคือง เธอรู้สึกอยากต่อยหน้าชายหนุ่มตรงหน้าขึ้นมาเมื่อเห็นรอยยิ้มเสแสร้งของเขา ช่วยไม่ได้ตรงที่ว่าเธอไม่สามารถต่อยเขาได้จริงๆ

ทุกครั้งที่เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น ฮันน่ามักจะย้ำเตือนกับตัวเองเสมอว่า ฮึ่ม ครั้งนี้ฉันจะปล่อยคุณไปก่อนแล้วกัน

แน่นอนว่าครั้งนี้เธอก็ยังต้องปล่อยเขาไปตามเคย

เธอทำอะไรไม่ได้เลยกับคำขู่ของชายหนุ่ม หากเขาเอาเรื่องนี้ไปบอกผู้เป็นแม่ขึ้นมาจริงๆ เธอคงต้องแย่แน่ๆ เพราะไม่รู้จะจัดการอย่างไร

ถึงอย่างไรหญิงสาวก็ยังนึกสงสัยเรื่องก่อนหน้าอยู่ดีว่าชายหนุ่มได้พูดคุยอะไรกับแม่ของเขาจนทำให้เธอเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้?

“ตอนนั้นคุณพูดอะไรกับแม่ของคุณเหรอ ทำไมเธอถึงเปลี่ยนไปอย่างกับคนละคนขนาดนั้น?”

“คุณหมายความว่าไงที่พูดว่า ‘แม่ของคุณ’? เธอไม่ใช่แม่ของคุณด้วยงั้นเหรอ?” ชายหนุ่มกัดฟันพูดตอบโดยเมินที่จะตอบคำถามของหญิงสาวที่ถามก่อนหน้า

“โอเค ได้ แม่ของเรา พอใจหรือยังล่ะ?” ฮันน่าถามพลางกลอกตาใส่ชายหนุ่ม เป็นเด็กเหรอ? ทำไมเก็บนู้นเก็บนี่มาคิดเล็กคิดน้อย?

“แม่ผมเป็นคนมีจิตใจโอบอ้อมอารี คุณอาจจะยังไม่รู้จักเธอดีขนาดนั้น” ฟาเบียนตอบพลางวางช้อนลงบนจาน

อะไรกันเนี่ย? งั้นคุณสามารถเรียกเธอว่าแม่ของคุณได้ แต่ฉันกลับเรียกไม่ได้? ฮันน่าเริ่มโกรธขึ้นมา หญิงสาวอยากจะพูดอะไรตอกหน้าเขากลับไปบ้างแต่เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มมีใบหน้าจริงจังแค่ไหน เธอจึงพูดไม่ออก เธอก็จำใจตอบเขากลับด้วยท่าทีสงบ “โอเค บางทีฉันอาจจะเข้าใจเธอผิดไป”

ฟาเบียนพยักหน้าเล็กน้อย ดูเหมือนเขากำลังจะพูดอะไรสักอย่าง “จริงๆ แล้วคือ…”

ฮันน่าสังเกตท่าทีของฟาเบียน หญิงสาวจึงลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและพูดแทรกขึ้นมาว่า “ฉันอิ่มแล้วเหมือนกัน มาเก็บโต๊ะแล้วแยกย้ายไปพักผ่อนกันเถอะ พรุ่งนี้เราต่างต้องทำงาน”

คงจะเป็นการดีกว่าหากเธอจะรู้เรื่องที่เขาคุยกับแม่ของเขาให้น้อยที่สุด

ฟาเบียนยิ้มจางๆ และไม่ได้เอ่ยอะไรออกไปมากมายนัก เขาแค่ยืนขึ้นและพูดคุยยิ้มแย้มกับหญิงสาวเล็กน้อยก่อนจะเดินทางออกไปยังบริษัท

ชายหนุ่มไม่ได้บอกอะไรกับเธอ แต่เธอเดาว่าเขาคงต้องไปทำงานชดใช้เวลาที่อยู่กับเธอ

สิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอคือรูปถ่ายของหญิงสาวคนหนึ่งที่ค่อนข้างไม่ชัด เธอจึงดูไม่ออกว่าผู้หญิงในรูปเป็นใคร แต่ที่รู้คือไม่ใช่เธอเป็นแน่ หากมองดีๆ แล้ว หญิงสาวกลับรู้สึกคุ้นกับบุคคลในรูปอย่างบอกไม่ถูก ราวกับรู้จักเธอมาก่อน เธอเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกเช่นนั้น บางทีอาจจะเป็นแค่สัญชาตญาณของผู้หญิง

หญิงสาวพยายามที่จะขุดคุ้ยความทรงจำ แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกอยู่ดี เธอจึงหยุดความคิดและใส่รูปไว้ในหนังสือเล่มนั้นเหมือนเดิมก่อนที่จะเริ่มทำงานของเธอเอง

ในที่สุดเธอก็ทำงานเสร็จ ถึงแม้จะใกล้ถึงเวลาที่ต้องไปเข้างานแล้วก็ตามที เธอเม้มริมฝีปากเข้าด้วยกันและพูดกับตัวเองเบาๆ ว่า “ดูเหมือนโชคชะตาจะไม่ลิขิตให้ฉันได้พักกลางวันอย่างคนอื่นบ้าง”

หญิงสาวจึงไปอาบน้ำและเตรียมตัวก่อนที่จะเดินทางไปที่ทำงาน

ทันใดนั้น ภาพใบหน้าที่เธอคุ้นเคยเมื่อครู่ บัดนี้กลับปรากฎอยู่ตรงหน้าเธอ ร่างของหญิงผมยาวสลวยกำลังเดินมุ่งหน้ามาทางทิศที่พระอาทิตย์สาดส่องเข้าหาด้วยท่าทางมั่นใจ เงาของเธอที่ปรากฏช่างดูสง่างามราวดอกกุหลาบที่กำลังเบ่งบาน

เมื่อร่างสาวคนดังกล่าวเดินผ่าน หญิงสาวที่ยืนอยู่ก่อนหน้ากลับยืนยิ่งอยู่ที่เดิมด้วยความตกใจราวกับรูปปั้นที่ไม่ไหวติง เธอลืมสิ้นเรื่องการวางท่านิ่งขรึมและสีหน้าที่แสดงความเมินเฉย เมื่อหญิงสาวตั้งสติได้ เธอจึงเดินตามร่างสาวคนนั้นไป

ผู้หญิงคนนั้นคือใครกัน? ทำไมฟาเบียนถึงมีรูปเธอซ่อนอยู่ในหนังสือเล่มนั้น? พวกเขาเคยมีความสัมพันธ์อะไรกันมาก่อนหรือเปล่า?