ความรักสีคราม นิยาย บท 1123

เมื่อเห็นฟาเบียนหยิบชามออกมาจากตู้ เธอก็เต็มไปด้วยความหวาดหวั่นในทันที เขาจะให้ฉันดื่มซุปอีกชามงั้นหรอ? ไม่เห็นหรือไงว่ามันหมดไปครึ่งหม้อแล้ว?

ตามที่คาดไว้ ฟาเบียนตักซุปลงในชามแล้ววางลงบนโต๊ะกาแฟตรงหน้าฮันน่า

“รีบดื่มตอนที่ยังร้อนๆ สิ”

“ไม่เอาน่า ฉันเพิ่งดื่มหมดไปครึ่งหม้อนะ คุณยังหวังจะให้ฉันดื่มเพิ่มอีกหรอ? คิดว่าฉันเป็นหมูหรือไง?” ฮันน่าท้วงหลังจากเหลือบมองอ่างล้างจานและเช็คแล้วว่าไม่มีชามวางอยู่ เธอจึงมั่นใจว่าฟาเบียนจะไม่รู้ว่าอมีเลียช่วยดื่มไปครึ่งหนึ่ง

“ดื่มซะ” ฟาเบียนสั่งอย่างใช้อำนาจ

“ฉัน...” ขณะที่ฮันน่ากำลังจะท้วงต่อ สายตาของเธอก็สบเข้ากับสายตาดุดันของฟาเบียน เธอถึงกับอ้าปากค้างพูดไม่ออก

ฮันน่ายกชามขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้พลางจ้องมองน้ำซุปแล้วบ่นในใจ ทำไมเขาต้องบังคับให้ฉันดื่มด้วย? รู้หรือเปล่าว่าถ้าดื่มเข้าไปเยอะๆ ฉันจะอ้วกออกมา? ฮึ่ม! ฉันน่าจะเททิ้งไปให้หมดก่อนคุณกลับ ดูสิว่าคุณจะบังคับให้ฉันดื่มยังไง

เธอแข็งใจกลืนซุปถ้วยนั้นและเรอออกมาหลังดื่มหมด “หมดแล้ว”

เมื่อฟาเบียนหยิบชามขึ้นมาแล้วเดินเข้าไปในครัวอีกครั้ง หัวใจของฮันน่าก็เต้นรัว เขากำลังจะทำอะไร? อย่าบอกนะว่าจะไปเติมอีก? ให้ตายเถอะ เขาพยายามจะฆ่าฉันหรือไง? ถ้าให้ฉันดื่มอีกชาม ฉันจะฆ่าตัวตาย!

วินาทีต่อมา ฮันน่าถอนหายใจด้วยความโล่งอกราวกับยกภูเขาออกจากอกเมื่อฟาเบียนวางชามลงในอ่างล้างจานแล้วเดินกลับมา

“มีบางอย่างที่คุณควรรู้” หลังจากครุ่นคิดแล้ว ฟาเบียนก็ตัดสินใจบอกความจริงกับฮันน่า

“หืม? เกิดอะไรขึ้น?” ฮันน่ายืดตัวตรงและถามเมื่อเห็นฟาเบียนดูจริงจัง

“ว่าไงนะ? คุณพูดจริงหรอ?” ฮันน่าถามพร้อมกับลุกขึ้นยืนอย่างสะเทือนใจ

“ใจเย็นๆ ให้ผมพูดให้จบก่อน”

ฟาเบียนขมวดคิ้วแล้วพูดต่อ “สุดท้ายแล้วลีโอก็ยังคงมีจิตสำนึกอยู่ เขาบริจาคทรัพย์สินของบริษัทสิบเปอร์เซ็นต์เพื่อการกุศลในชื่อแม่คุณ นอกจากนี้ เขาก็พูดความจริง ตั้งแต่คุณหายไปเขาก็ส่งคนออกตามหาไม่เคยหยุด แม้ว่าเขาจะไม่ได้พยายามอย่างหนักแต่ก็ยังทำในสิ่งที่ควรทำ”

ฟาเบียนพูดต่อ “ตอนที่น้องชายคุณป่วย ผมก็สงสัยว่าทำไมเขาถึงไม่ส่งวินสันมาที่โรงพยาบาลเมอร์ซี่ ถึงยังไงก็มีแพทย์และเครื่องมือที่ดีที่สุดในเมือง หลังส่งคนไปสืบ ผมก็ได้รู้ว่าคนตระกูลแบล็กวูดเข้ามาแทรกแซงแต่ยังไม่รู้ว่าเป็นใคร ผมเดาว่าพวกนั้นพยายามฆ่าน้องชายคุณเพื่อจะได้รับมรดกที่เป็นทรัพย์สินของตระกูลในส่วนของเขา”

เขาตามหาฉันตลอดเวลางั้นหรอ? และไม่เคยหยุดมาหลายสิบปี? แสดงว่าฉันเข้าใจเขาผิดไปใช่ไหม?