ความรักสีคราม นิยาย บท 1190

“คุณแจ็คสันครับผมคิดออกประโยคหนึ่งครับ! ความรักของผมที่มีต่อคุณเปรียบดั่งเปลวไฟนิรันดร์ที่ส่องแสงนำทางผมท่ามกลางคืนมืดมิดไปสู่อ้อมกอดของคุณ…”

“มีเชยกว่านี้อีกไหม? ผมขออันที่มีรสนิยมหน่อย เข้าใจไหม? เอาแบบที่ทำให้ผมดูเป็นคนดูน่าค้นหา!” ซาเวียร์ที่ไม่พอใจกับไอเดียที่พนักงานคนหนึ่งเสนอ เขาจึงเน้นย้ำความต้องการของเขา

“อ้อ ผมคิดออกแล้วครับ! คุณไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนอะไรเพื่อผมเลย นอกจากนามสกุลของคุณ”

“อันนี้ใช้ได้แหะ! ไหนพูดอีกรอบซิ ผมจะได้เขียนลงไป!” ผู้เป็นเจ้านายที่รู้สึกถูกใจกับประโยคเมื่อครู่จึงเริ่มจรดปากกาเขียนตาม ด้านพนักงานก็ดีใจไม่น้อยที่ทำให้เจ้านายประทับใจได้ เขาจึงเริ่มทวนสิ่งที่ตนพูดไปอีกครั้ง

ฮ่าฮ่า ผมนี่มีพรสวรรค์ด้านนี้เหมือนกันนะ หากคุณแจ็คสันให้หนึ่งร้อยต่อประโยค ผมก็จะลองคิดเพิ่มอีกให้เยอะๆ เลย!

“เอาล่ะ ไหนใครคิดได้อีก!” ซาเวียร์พูดขึ้นเพื่อถามพนักงานที่เหลือ

“คุณแจ็คสันครับ ผมคิดได้ประโยคหนึ่ง!”

“ผมด้วยครับ!”

ทุกคนต่างเริ่มกันแย่งเสนอไอเดีย เมื่อเทียบกับเงินรางวัลกับสิ่งที่ต้องทำช่างเป็นเรื่องง่ายสำหรับพวกเขา

“ทุกคน ช่วยพูดทีละคน! ยังมีโอกาสอีกมากมายสำหรับพวกคุณ!” ซาเวียร์กล่าวขึ้นเพื่อยุติความโกลาหลภายในห้อง ขณะเดียวกันเขาก็มองไปที่สมุดในมือ

ทางอีกฝั่ง ผู้ช่วยของชายหนุ่มกลับมีอารมณ์ไม่ยินดีกับเจ้านายเท่าไหร่นัก เพราะเขาต้องคอยจดคำนวณตัวเลขเงินรางวัลพวกนั้น

โอเค คนนี้ได้ร้อยหนึ่ง และคนนี้ได้สองร้อย…โห…คนนี้คิดได้สิบประโยค งั้นก็แสดงว่าเขาได้หนึ่งพัน! คุณแจ็คสัน ผมอุตส่าห์ทำงานให้คุณมาตั้งสองสามปีและคอยเสนอไอเดียนู้นนี่ให้คุณเป็นร้อยเป็นพัน แต่คุณไม่เคยให้ผมแม้กระทั่งโบนัส…คุณรู้ไหมว่าตอนนี้ผมรู้สึกน้อยใจแค่ไหน…

“ฮะ? แค่นี้เหรอ? ฉันได้แค่หนึ่งพันอยู่เอง! แถมยังมีไอเดียอีกเพียบ!”

“เฮ้ อย่าโลภให้มันมาก! ผมได้แค่แปดร้อยเอง คุณควรดีใจมากกว่าเพราะนั่นมากกว่าเงินที่คุณได้จากทำโอทีซะอีก!”

“คุณพูดถูก ลองคิดเล่นๆ ดู ถ้าคุณแจ็คสันจีบผู้หญิงเพิ่มอีกสักสองสามคน เราคงจะรวยเละสินะ!”

“ฮ่าฮ่า! ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงๆ ผมจะลาออกจากตำแหน่งเดิมแล้วไปช่วยคุณแจ็คสันทำงานในฐานะผู้จัดหาคำคม!”

หลังจากที่ได้ยินสิ่งที่พนักงานคนอื่นโอ้อวด เวสลีย์ที่ยืนอยู่จึงรู้สึกแย่ไม่น้อย แน่นอนว่าเขาไม่ได้ตั้งใจจะมาที่นี่ตั้งแต่แรก หากมาเพราะผู้ช่วยของซาเวียร์ขอร้องและคะยั้นคะยอให้เขามาให้ได้ เขารู้ดีว่าซาเวียร์และผู้ช่วยสนิทสนมกันเพียงใด ฉะนั้นเขาจึงไม่กล้าที่จะปฏิเสธคำขอเพราะกลัวจะโดนไล่ออก

“ผมเรียนเอกศิลปะมา ผมไม่เข้าใจว่าทำไมคุณให้ผมมาที่นี่…” หลังเวสลีย์เอ่ยเสร็จ เขาก็บ่นกับตัวเองต่อ ผมนั่งที่นี่มาตั้งสองสามชั่วโมงแต่กลับไม่ได้เงินสักแดงเดียว ขณะที่คนอื่นได้ไปเป็นกอบเป็นกำ!