ความรักสีคราม นิยาย บท 1209

“เจสัน? หมอนั่นไม่มีความรับผิดชอบสักนิด คิดเป็นแต่เรื่องชกต่อยกับการใช้ความรุนแรงรูปแบบอื่นๆ! ผู้ชายแบบนั้นจะมีดีตรงไหน? ต่อไปก็ให้วินสันอยู่ห่างๆ เขาเลย ฉันไม่อยากให้วินสันเอานิสัยไม่ได้เรื่องของเจสันมา” เฮเลนออกความเห็นอย่างไม่พอใจ

“พี่ว่าเจสันก็โอเคนะ เขาอาจมีนิสัยแย่ๆ สองสามข้อ แต่ก็เป็นคนจิตใจดี เขาไม่ได้โง่อย่างที่เธอว่าเขาหรอก พี่ได้ยินฟาเบียนพูดว่าเจสันเป็นคนฉลาด ทุกครั้งที่มีคนพยายามเอาเปรียบ เจสันจะออกหน้าพร้อมกับฟาเบียนเสมอ” ฮันน่ายืนยัน ตั้งใจจะลบล้างข้อกล่าวหาให้เจสัน

“เขาก็บอกฉันแบบนั้นเหมือนกัน แถมยังเย่อหยิ่งเกินจะทน” เฮเลนโต้ จากนั้นก็หันมามองฮันน่าด้วยอาการอกสั่นขวัญแขวน “ฮันน่า! พี่ไม่ได้กำลังพยายามจับคู่ให้พวกเราใช่ไหม? จะไม่มีใครได้สงบสุขเลยนะถ้าเราทั้งคู่อยู่ด้วยกัน”

ฮันน่ามีแผนนั้นอยู่ในหัว แต่ก็ตัดสินใจยุติทันทีที่เฮเลนคัดค้านอย่างหนัก เธอยิ้มเจื่อนๆ ให้น้องสาว “คือ…พี่ไม่ได้กำลังจับคู่นะ บังเอิญนึกถึงเขาขึ้นมาน่ะ แค่นั้นเอง”

“ดีแล้ว ฉันยอมแต่งงานกับหมูดีกว่าแต่งกับผู้ชายคนนั้น” เฮเลนฮึดฮัด เมื่อนึกถึงสีหน้าถือดีของเจสันก็ยิ่งอยากเตะอะไรสักอย่างให้กระเด็น ซึ่งถ้าเป็นหมอนั่นได้ก็ดี

ประตูเปิดออกอีกครั้ง ฟาเบียนเดินเข้ามาคนเดียว

“เจสันอยู่ไหนล่ะ?” ฮันน่าถามอย่างแปลกใจ

เฮอะ! หมอนั่นไม่อยู่สิดี ให้พวกเราได้สงบสุขกันบ้าง เฮเลนคิดอย่างชิงชัง

“เจสันไปจัดการธุระของเขา” ฟาเบียนตอบเรียบๆ

“หมอนั่นมีอะไรให้จัดการด้วยเหรอ? ฉันนึกว่าเขาทำเป็นแค่ลอยชายไปมากับพูดพล่าม” เฮเลนพูดอย่างดูถูก

เจสันที่กำลังเดินไปยังบริเวณทางเข้าโรงพยาบาลเกิดจามออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย เขาหัวเราะและพึมพำกับตัวเอง “ใครนินทาเราลับหลังอยู่หรือเปล่านะ?”

ผู้หญิงคนหนึ่งเดินผ่านเจสันไป เธอมองเขาด้วยสีหน้าแปลกๆ

เจสันคุ้นชินกับการถูกมองอย่างชื่นชม ไม่ใช่การมองเหยียดอย่างที่เขาเพิ่งได้รับ เขาพูดจาระรานเธอ “คุณมองหาอะไร? ไม่เคยเห็นคนหล่อแบบผมหรือ?”

เฮเลนกับนิสัยจุ้นจ้านของเธอโผล่เข้ามาในหัวของเขาโดยไม่ทันตั้งตัว เจสันเดาะลิ้นและพูดอย่างไม่ยี่หระ “ผมก็เป็นของผมแบบนี้ แล้วคุณจะทำไม?”

“เด็กน้อย ฉันจะไม่เถียงกับเธอด้วยเรื่องหยุมหยิมแบบนี้ พยายามทำตัวสุภาพไว้ก็แล้วกัน โอเคนะ?” อีกฝ่ายพูดอย่างอวดอาวุโสและมีสีหน้าฉุนเฉียว

“ใครกันแน่ที่ทำตัวไม่สุภาพ? พ่อแม่คุณสอนให้คุณตัดสินคนแบบนี้เหรอ?” เจสันถามเธอ เขาทนไม่ได้เลยหากถูกใครกล่าวหาว่าไร้มารยาท สมัยเจสันยังเด็ก พ่อของเขาเคยตีเขาโดยไม่ลังเลสักนิดเมื่อมีคนพูดถึงความหยาบคายของเขา

“เด็กน้อย เวลาพูดกับคนอื่นน่ะ ระวังคำพูดของตัวเองด้วย พ่อแม่เธอไม่สอนเรื่องมารยาทหรือ? จริงๆ นะ เด็กสมัยนี้ไม่ได้รับการอบรมเอาเสียเลย! ดูคำพูดหยาบคายของพวกเขาสิ” ผู้หญิงคนนั้นพูดห้วนๆ ตอนนี้เธอเกลียดขี้หน้าเจสันแล้ว

เจสันเองก็ใกล้หมดความอดทนเต็มที ถ้ามีผู้ชายพูดกับเขาแบบนี้คงได้ตะบันหน้ากัน “ดูตัวเองเถอะ! คุณอาจแก่กว่าผม แต่ก็เป็นเด็กไม่โตเหมือนผมนั่นแหละ ผมอวดดื้อถือดีก็แล้วไง? คุณจะทำอะไรผมได้?”

ผู้หญิงคนนั้นหัวเสีย เธอสูดหายใจลึกและทำท่าเหมือนจะพูด ก็พอดีกับที่โทรศัพท์ส่งเสียงเรียกเข้ามาจากในกระเป๋าถือ เธอมองหน้าเจสันขณะรับสาย “ได้ ฉันอยู่ชั้นล่าง รอฉันด้วย กำลังจะขึ้นไปชั้นบนแล้ว”