ความรักสีคราม นิยาย บท 1223

“โอ้ คุณนั่นเอง หนุ่มน้อย!” ลีน่าเองก็แปลกใจมากเช่นกัน เมื่อเห็นเจสัน แต่เธอเข้าสังคมบ่อย จึงไม่ใจร้อนเหมือนเขา

ทันทีที่เห็นเขา จิตใจของเธอก็เริ่มปั่นป่วน ตอนนี้เขาอยู่ในห้องพักของฮันน่า แถมยังมาถึงเร็วกว่าฉันเมื่อเช้านี้ด้วยซ้ำ ดังนั้นเขาต้องสนิทกับฮันน่าแน่ๆ

และเธอก็ไม่อยากเป็นศัตรูกับฮันน่าในตอนนี้ ดังนั้นจึงตัดสินใจยิ้มแย้มใส่เขา

“หยุดทำเหมือนเราสนิทกันเถอะ!” ความโกรธพลุ่งพล่านอยู่ในตัว เขาอยากจะด่าลีน่า ตอนที่บังเอิญเจอเธอ แต่ดันมีภารกิจที่ได้รับมอบหมายจากฟาเบียนค้ำคอ จึงไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากยอมถอย แต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว! ฟาเบียนไม่ได้อยู่ที่นี่ ไม่มีหยุดฉันได้แล้ว!

“เจสัน! นายพูดกับลีน่าแบบนั้นได้ยังไง? รีบขอโทษเร็วเข้า!” ฮันน่าเอ่ย หวังว่าเขาจะฟังเธอบ้าง และอุทานอยู่ในใจว่า นี่มันแย่มาก!

แต่เขาไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่เอียงศีรษะไปด้านข้างอย่างไม่เต็มใจนัก ถ้าคนอื่นพูดกับฉันแบบนั้น ฉันคงจัดการไปแล้ว!

“เขายังเด็กและยังไม่มีวุฒิภาวะเท่าไหร่น่ะ อย่าคิดมาเลยนะ” ฮันน่าพูดกับลีน่าด้วยรอยยิ้ม และค่อนข้างอับอายกับพฤติกรรมของเขา เพราะลีน่าอุตส่าห์มาเยี่ยมเธอ

“ไม่เป็นไรๆ ” แม้ลีน่าจะมีความโกรธอยู่ในใจบ้าง แต่ก็ยังคงมียิ้มอยู่บนใบหน้า แม้ว่ารอยยิ้มนั้นจะดูตึงๆ ก็ตาม

ขณะเดียวกัน ฟาเบียน ซึ่งกำลังอยู่ในห้องประธานบริษัท วางเอกสารลงบนโต๊ะ และเริ่มเคาะนิ้วบนโต๊ะเป็นจังหวะ ขณะครุ่นคิด ต่อมา จึงค่อยๆ ลุกขึ้นยืน เดินไปที่หน้าต่าง และจ้องมองไปยังเมืองที่พลุกพล่าน พลางยกมุมปากขึ้น

“ไม่เคยคิดเลยว่าฉันจะหลงเสน่ห์ผู้หญิงซื่อๆ คนนี้” เขาส่ายหัว แต่กลับมีรอยยิ้มแสนอ่อนโยนปรากฏขึ้นบนใบหน้า ชีวิตของฉันเปลี่ยนไปเพราะฮันน่า ยัง!

หลังจากผ่านไปสักพัก เขารวบรวมสติของตนเอง คว้าเสื้อแจ็กเกตจากเก้าอี้มาพาดแขน แล้วเดินออกไป

“ไปยังบ้านตระกูลนอร์ตัน” ฟาเบียนพึมพำอย่างสงบ หลังจากเข้าไปในรถ พร้อมดวงตาที่เป็นประกาย

เพราะเขาตัดสินใจแล้วว่าอยากห้ฮันน่ามาเป็นภรรยาของเขาอย่างถูกต้องตามกฎหมาย

“โอ้ ในที่สุดลูกก็มีเวลามาเยี่ยมแม่สักทีนะ คุณนอร์ตัน” เสียงที่ไม่ค่อยพอใจดังขึ้นมาจากภายในห้อง คนคนนั้นที่นั่งอยู่ตรงโซฟาในห้องนั่งเล่น เป็นใครไปไม่ได้นอกจาก เฮเธอร์ แม่ของฟาเบียน

“แม่หมายความว่ายังไงครับ? หลังจากเคลียร์งานเสร็จ ผมก็รีบมาเยี่ยมแม่เลยไม่ใช่เหรอครับ?” เขาพูดกับแม่ด้วยรอยยิ้ม

“จริงเหรอ? งั้นแม่ต้องขอบคุณที่ลูกสละเวลาอันมีค่ามาเยี่ยมแม่สินะ?” เฮเธอร์เอ่ยสวนกลับอย่างไม่ลดละ

ซึ่งทำให้ฟาเบียนนิ่งเงียบ เธอคงหงุดหงิดที่ฉันไม่ได้กลับบ้านมาสักพักใหญ่

“แม่พูดแบบนั่นได้ยังไง? ผมดูแลธุรกิจที่พ่อทิ้งไว้ให้อย่างดีนะ จะให้ผมทิ้งปัยหาของบริษัทไปได้ยังไง?” เขาเถียงกลับ

“ฮึ่ม! ลูกก็ใช้พ่อเป็นข้ออ้างตลอด แม้เขาจะไม่เคยทำตัวเหมือลูกเลยก็เถอะ!” เฮเธอร์เอ่ยขึ้น โดยไม่สนใจคำแก้ตัวของเขา แต่เธอก็ยอมแพ้ เมื่อนึกถึงท่าทีที่ดีของเขา “อ่า ช่างมันเถอะ แม่จะยกโทษให้ เพราะยังไงลูกก็กลับมาเยี่ยมแม่แล้ว แต่อย่าทำแบบนั้นอีกนะ”