ความรักสีคราม นิยาย บท 1255

“พี่ก็ไม่คิดว่าจะเป็นเธอเหมือนกัน แต่เจสันบอกมาแบบนี้” เฮเลนกล่าวออกมาขณะบีบมือตัวเองอย่างรู้สึกกระอักกระอ่วนกับสิ่งที่พูดออกไปก่อนหน้า

ฮันน่าส่ายหน้าอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน เพราะเธอเชื่อว่าลีน่าจริงใจกับเธอและท่าทีของเธอก็ไม่ได้ดูเสแสร้งแต่อย่างใด

“คุณนอร์ตันครับ”

อีกด้านหนึ่ง หลังจากที่ฟาเบียนที่กล่าวขอบคุณแขกทุกโต๊ะเสร็จสิ้น เขาก็มุ่งหน้าไปยังห้องส่วนตัวภายในโรงแรมหรู พร้อมพูดคุยกับชายวัยกลางคนคนหนึ่งที่สวมเสื้อคลุมรัดเอว

ชายหนุ่มนั่งไขว่ห้างขณะสูบบุหรี่ เขาสูดควันเข้าไปเต็มปอด ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยเพื่อปล่อยควันจากปากหนาออกไป ปกติแล้วเขาไม่ใช่คนชอบสูบบุหรี่ แต่การที่เขาเป็นเช่นนี้บ่งบอกว่าเขากำลังมีปัญหาอะไรบางอย่างภายในใจ

“การสืบสวนเป็นอย่างไรบ้าง? รู้ตัวคนร้ายหรือยัง?” ฟาเบียนเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาชวนขนลุก ท่าทีเคร่งขรึมของชายหนุ่มในตอนนี้ล้วนเป็นผลพวงมาจากการอุบัติเหตุที่เกิดขึ้น เขาเจ็บใจไม่น้อยที่ผู้หญิงที่ตนรักถูกลอบทำร้าย ดังนั้นเขาจึงมีสิทธิที่จะหัวเสียไม่ใช่หรือ

“คุณนอร์ตัน เราจับตัวผู้สมรู้ร่วมมคิดได้แล้วครับ แต่…” ชายวัยกลางคนหยุดพูดเสียดื้อๆ เพราะเกรงว่าจะไปจุดชนวนความโกรธให้กับชายหนุ่มผู้เป็นเจ้านาย

“แต่อะไร?” ฟาเบียนที่ได้ยินดังนั้นก็เอาขาลงกลับมานั่งในท่าปกติ พลางดับก้นบุหรี่ที่อยู่ในมือ ก่อนที่จะถามออกไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“แต่…เราพยายามทำทุกวิถีทางเท่าที่จะทำได้แล้วครับ แต่เขาก็ยังไม่เปิดปากรับสารภาพ ผมคิดว่าบางทีเขาอาจจะไม่รู้เรื่องอะไรจริงๆ เกี่ยวกับคดีนี้” ชายวันกลางคนรายงานชายหนุ่มออกไปตามความจริงพลางซับเหงื่อที่ไหลลงมาจากหน้าผาก

“ห้ะ? นั่นเป็นคำอธิบายเดียวที่คุณมีให้ผมงั้นเหรอ?” พูดจบชายหนุ่มลุกขึ้นยืนจากที่นั่งทันทีและจ้องไปยังชายตรงหน้าที่กำลังตกใจกลัวจนตัวสั่น

ชายวัยกลางคนผู้นี้นับว่าเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงในหมู่อาชญากรในเบย์คีป จริงอยู่ที่เขาอาจจะมีอิทธิพลในหมู่มาเฟียในถิ่นบ้านเกิด แต่อย่างไรเสีย ฟาเบียนก็เป็นคู่ต่อสู้ที่มีอำนาจเกินกว่าที่เขาจะเทียบทานได้

“คุณนอร์ตัน!...” เมื่อได้ยินคำปฏิเสธจากชายหนุ่ม ผู้เป็นลูกน้องก็หน้าซีดเซียวขึ้นทันทีด้วยความกลัว ถ้าเขาไม่ให้ผมทำคดีนี้แล้วก็แสดงว่า…

ลูกน้องอย่างเขาไม่กล้าแม้แต่จะคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้ เขาจึงอ้อนวอนชายหนุ่มตรงหน้าด้วยขาที่สั่นเทา “คุณนอร์ตัน ผมขอร้องนะครับ ช่วยให้โอกาสผมอีกสักครั้งเถอะ ให้ผมแก้ตัวอีกรอบเพื่อชดใช้ความผิดของผมนะครับ ผม…!”

“เอาล่ะ! หุบปากซะ! คุณควรจะขอบคุณที่ไม่มีคนตายในเหตุการณ์นี้ ไม่เช่นนั้นแม้เอาหัวสิบหัวของคุณมาแลกก็ชดเชยให้ผมไม่ได้ ครั้งหน้าก็หัดสอดส่องให้ดี และหากมีอะไรน่าสงสัยก็รายงานผมล่วงหน้าด้วย ส่วนตอนนี้ ออกไปซะ!” ชายหนุ่มพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ผิดหวัง

ผู้เป็นลูกน้องเมื่อได้ยินดังนั้นก็รู้สึกโล่งอก เขาพยักหน้าตอบรับและโค้งคำนับให้ฟาเบียนเพื่อเป็นการขอบคุณ “ขอบคุณครับคุณนอร์ตัน ขอบคุณมากๆ ครับ!” ชายวัยกลางคนเอ่ยขอบคุณออกมาราวกับชายหนุ่มตรงหน้าได้ช่วยชีวิตครอบครัวของเขา

หลังจากผู้เป็นลูกน้องเดินออกไปจากห้อง ฟาเบียนก็หมกมุ่นกับความคิดของตัวเอง เหตุผลที่เขาจะไม่ให้ชายวัยกลางคนสืบสวนต่อไปก็เพราะ อย่างแรกเลยเขามีสายรายงานข่าวของตัวเองอยู่แล้ว ซึ่งคงดีกว่าปล่อยให้ชายแก่ๆ คนเดียวสืบ และคงได้ข้อมูลที่ถูกต้องมากกว่าเสียด้วยซ้ำ เหตุผลที่สองคือจู่ๆ เขาก็นึกถึงคนชื่อฟินนิค