ความรักสีคราม นิยาย บท 1284

“อา เนื่องจากคุณเดนน์พูดอย่างไม่อ้อมค้อม เราจึงควรตรงไปตรงมาเช่นกัน อีเวตต์ บอกเขาไปว่าเกิดอะไรขึ้น”

ลีน่าส่ายหัว เธออดยิ้มไม่ได้เมื่อเห็นแจซั่นดูหมดแรง

"คุณเดนน์ เรื่องราวทั้งหมดเป็นแบบนี้...”

อีเวตต์เริ่มสารภาพกับเขาว่าเธอทำร้ายฮันน่าได้อย่างไร เขาถอนหายใจไม่หยุดหย่อนหลังจากที่ได้ฟัง ฉันควรจะช่วยเธอจัดการกับฟาเบียนมั้ย? นี่มันเรื่องอะไรกัน?

“ผมไม่คิดว่าผมจะช่วยคุณได้ในเรื่องนี้ ฟาเบียนเป็นคนที่ทรงอิทธิพลและมีอำนาจมาก คนธรรมดาอย่างผม ถ้าไปท้ายทายเขาก็เหมือนแมลงเม่าบินเข้ากองไฟ ผมคิดว่าคุณควรลืมมันไปเถอะ” เขากล่าวอย่างเกรงกลัว

เหตุผลที่เธอส่งผู้หญิงมาให้ฉันก็เพื่อถ่ายวิดีโอเอาไว้ข่มขู่ฉัน

“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเขามีอำนาจหรือทรงอิทธิพลขนาดไหน แต่ฉันรู้ว่าถ้าฉันส่งคลิปนี้ให้กับเจ้านายระดับสูงของคุณ คุณคงต้องใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ในคุก”

อีเวตต์กล่าวด้วยรอยยิ้มพร้อมกับโบกโทรศัพท์ของลีน่าไปมาตรงหน้าแจซั่น

"ผม..."

เขารู้สึกเสียใจในสิ่งที่ตนเองเลือกเป็นอย่างมาก ทำไมฉันต้องไปมีสัมพันธ์กับผู้หญิงโดยไม่ยั้งคิดตลอดเวลาที่ไม่มีอะไรทำกันนะ? สุดท้ายแล้วฉันกลับต้องตกไปอยู่ในเงื้อมมือของผู้หญิงคนหนึ่ง

“แน่นอน เราไม่ต้องการให้คุณอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกเช่นนี้ คุณแค่ต้องทำเป็นเลินเล่อเล็กน้อยกับเรื่องนี้ แล้วพวกเราจะจัดการที่เหลือเอง”

ลีน่ารู้ว่าคงเป็นไปไม่ได้ที่จะขอให้แจซั่นเป็นศัตรูกับฟาเบียนแบบออกนอกหน้า ดังนั้นเธอจึงตั้งใจที่จะผ่อนปรนเงื่อนไขให้เล็กน้อย

ตราบใดที่แจซั่นจัดการในส่วนของเขาและทำตามแผนของเรา ฉันก็จะไม่ต้องกังวลว่าเขาจะไม่เชื่อฟังฉันอีก

ถ้าเขาไม่เชื่อฟังฉัน ฉันจะบอกให้ฟาเบียนรู้ทุกเรื่อง เมื่อตัวตนของเขาถูกเปิดเผยแล้ว ฉันเชื่อว่าแจซั่นจะไม่มีที่ไหนให้หนีไปได้อีก

“ผม...ถ้าฟาเบียนรู้ว่าอีเว็ตต์ได้รับการปล่อยตัวแล้ว เขาจะมาหาผมแน่นอน ผมไม่...”

พวกเขาเพิ่งแต่งงานกัน ดังนั้นเขาจะไม่สนุกกับการแต่งงานในช่วงข้าวใหม่ปลามันได้อย่างไร? พวกเขาทั้งคู่จะเข้านอนหลังจากภารกิจเสร็จสิ้นแล้วเท่านั้น

วันรุ่งขึ้น แสงแดดยามเช้าสาดส่องไปที่ใบหน้าของฟาเบียน อาจเป็นเพราะเขาดื่มหนักหรือเป็นเพราะการ 'ออกกำลังกาย' เมื่อคืนทำให้เขายังไม่ตื่น ในขณะเดียวกัน ฮันน่าล้างหน้าล้างตาเสร็จเรียบร้อยแล้วและกำลังเตรียมอาหารเช้าอยู่ในครัว

ครืด... ครืด... ครืด... แรงสั่นจากโทรศัพท์ทำให้เขาตื่น

ฟาเบียนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและรับสาย เขาค่อนข้างโกรธที่มีคนโทรหาแต่เช้า “ผมให้เวลาคุณสิบวินาที บอกมาว่าคุณโทรหาผมทำไม ไม่อย่างนั้นคุณจะต้องรับผลที่ตามมานะ”

เสียงสั่นเครือดังขึ้นที่ปลายสาย “คุณนอร์ตัน คุณบอกให้ผมโทรหาคุณตอนแปดโมงเช้า”

"ฮะ?"

เขาสับสน ทำไมเขาจำไม่ได้ว่าสั่งให้ใครโทรมาและปลุกเขาในเวลานี้?