ความรักสีคราม นิยาย บท 1301

ฟาเบียนผู้ปลาบปลื้มใจถึงกับตกตะลึงที่ครั้งนี้เฮเลนและเจสันทำเรื่องเหนือความคาดหมายของเขา

เขาพาทั้งคู่ไปที่ห้องทำงานแล้วพูดว่า “ฉันมีสัญญาสองสามฉบับที่ต้องเซ็น พอเสร็จแล้วเราไปกินข้าวกันนะ”

ทั้งคู่มีความสุขมาก สีหน้าของเจสันดูสุขล้นอย่างเห็นได้ชัด เขาถามขึ้น “เห็นไหม? ฟาเบียน ผมบอกคุณแล้วว่าจะไม่มีวันทำให้คุณผิดหวัง! ผมพิสูจน์ได้หรือยังว่าผมน่ะมีค่าพอ?”

เฮเลนจ้องมองเจสันอย่างดูถูกพลางพูดถากถาง “อย่าพูดเหมือนตัวเองเป็นคนวางแผนสิ! ฉันว่าอย่างคุณต้องใช้เวลาอย่างน้อยสิบปีถึงจะคิดแผนที่ได้ผลดีขนาดนี้ได้”

เจสันหงุดหงิดใจกับคำพูดของเฮเลนเขาจึงโต้กลับ “เฮเลน ช่วยระวังคำพูดกับมารยาทของคุณหน่อยได้ไหม? หยุดหลงตัวเองได้แล้ว คุณก็เพิ่งคิดแผนได้ก่อนผมแค่ไม่กี่นาทีเอง! กล้าดียังไงมาเอาหน้า? ถ้าไม่ใช่เพราะผมใช้เส้นสายของโกลด์สไตน์กรุ๊ปโทรไปล่ะก็ คุณคิดว่าพวกนั้นจะให้ความสำคัญกับคุณไหม? ถ้าใครสักคนควรจะได้รับความดีความชอบไปแบบเต็มๆ คนคนนั้นก็ต้องเป็นผม!”

เธอยังไม่ยอมอ่อนข้อให้และด่ากลับ “เอาจริงดิ? คุณไม่อายที่พยายามจะเอาหน้าทั้งๆ ที่ทั้งหมดที่คุณทำก็แค่กดโทรออกงั้นหรอ? คิดว่าพวกนั้นจะสนใจคุณไหมถ้าไม่มีข้อมูลที่ฉันรวบรวมมาให้?”

เมื่อทั้งคู่เริ่มโต้เถียงกันอีกครั้ง ฟาเบียนก็พูดขึ้นด้วยรอยยิ้มจริงใจ “ทั้งสองคนทำได้ดีมาก โอเคไหม? ฉันดีใจที่ทั้งคู่ทำให้งานนี้สำเร็จได้ ไม่งั้นฉันคงรับมือกับพวกนั้นได้ยาก เดี๋ยวพอฉันทำงานเสร็จ เราไปรับฮันน่ามาทานข้าวด้วยกันนะ”

พูดจบ เขาก็สั่งให้เลขาพาทั้งคู่ไปที่ห้องรับรอง ส่วนตัวเขาเองก็กลับไปที่ห้องทำงาน

ขณะเดียวกัน อีเว็ตต์ผู้ไม่รู้ในสิ่งที่กำลังจะมาถึงเริ่มเยาะเย้ยฮันน่าอยู่ในใจ เห็นไหม? ฉันบอกแล้วว่าเธอไม่มีทางจัดการฉันได้! ฉันเป็นคนที่อยู่เบื้องหลังอุบัติเหตุแล้วยังไง? ฉันก็ยังไม่เห็นจะเป็นไรนี่! อันที่จริง พรุ่งนี้ฉันก็จะเป็นอิสระอีกครั้ง! เธอหยุดฉันไม่ได้หรอก! ฮ่าๆๆๆ!

ครั้งนี้ถือว่าเธอโชคดี แต่คิดหรอว่าจะหนีไปได้เป็นครั้งที่สอง? สมมติว่าเธอหนีรอดไปได้อีก เธอคิดว่าต้องพยายามอีกสักกี่ครั้งถึงจะฆ่าเธอได้ล่ะ? เธอหนีฉันไปตลอดชีวิตไม่ได้หรอกจริงไหม?

“คุณนั่นเอง…” หลังจากฟังเธอพูด เขาก็รู้ถึงเหตุผลที่เธอโทรมา

เขาจึงถามกลับ “คุณต้องการอะไรจากผมอีก?”

ลีน่าถามอย่างโอหัง “ฉันต้องการอะไรจากคุณงั้นหรอ? คุณเดนน์ คุณไม่รู้หรอว่าผู้ช่วยที่คุณไว้ใจที่สุดโดนจับไปแล้ว?”

เนื่องจากแจซั่นได้ตกลงกับฟาเบียนไว้แล้วจึงไม่เกรงกลัวอะไรอีกและตอบเธอกลับอย่างเฉยเมย “ถ้าคุณหมายถึงคุณอัลเดอร์กับคุณฮอบส์ล่ะก็ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลยครับ ผมได้ติดต่อผู้บังคับบัญชาไปแล้ว เดี๋ยวพวกเขาก็คงจะถูกปล่อยตัว”

เขาไม่ได้โกหกเพราะการปล่อยตัวเจ้าหน้าที่ระดับสูงสองคนนั้นเป็นส่วนหนึ่งในแผนการที่พวกเขาวางไว้