ความรักสีคราม นิยาย บท 1317
ท่ามกลางความวุ่นวายนั้น ชายคนหนึ่งถอยกลับเข้าไปในหมู่ฝูงชนและลอบมองแม็กซิมัสขณะกระซิบกระซาบกับคนข้างๆ “มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นที่นี่? ปล้นเหรอ?”
“ชู่ววว เบาหน่อย! พวกนั้นอาจเปิดฉากยิงก็ได้!”
แน่นอนว่าแม็กซิมัสไม่ใช่คนโง่ เขาตะโกนด้วยเสียงดังและห้วนใส่ฝูงชนที่กำลังถอยกรูด “เงียบนะ พวกคุณทุกคนนั่นแหละ!”
เขารอจนทุกคนหยุดยืนนิ่งและมองมาที่เขาเป็นตาเดียว “พวกเราคือตำรวจลับ มีผู้ร้ายที่กำลังหลบหนีอยู่ในกลุ่มพวกคุณ!”
ที่เขาพูดแบบนั้นก็เพื่อลดความหวาดกลัวและตื่นตระหนก จะได้ควบคุมฝูงชนให้อยู่ในความสงบเรียบร้อย ซึ่งก็ดูเหมือนจะได้ผล เพราะผู้คนเริ่มสงบสติอารมณ์ได้เมื่อรู้ว่าตัวเองปลอดภัย
“ถ้างั้นก็แค่จับคนคนเดียวสินะ ให้ตายสิ! พวกคุณทำฉันกลัวแทบตาย! ฉันนึกว่าเกิดการปล้น!”
“อะไรกันนี่? ผมต้องสูญเสียรายได้มหาศาลเพราะไอ้ฉากโลดโผนกระจอกงอกง่อยของคุณ! ผมเป็นผู้เสียภาษีรายใหญ่ เข้าใจนะ? พวกคุณรู้บ้างไหมว่าแต่ละปีผมต้องเสียภาษีเท่าไหร่? คุณมาจากสถานีตำรวจไหน? ผมจะทำเรื่องร้องเรียน!”
“ใช่ ผมด้วย! ผมทำงานให้รัฐบาล!”
ฝูงชนลุกฮือขึ้นอีกครั้งและขู่จะร้องเรียนเมื่อคิดว่าอีกฝ่ายเป็นตำรวจ
แม็กซิมัสยิงปืนขึ้นฟ้าอีกชุดให้ทุกคนเงียบ เขาตะโกน “หุบปากและกลับไปที่รถของคุณ! ถ้าผ่านการตรวจค้นแล้วก็ไปได้”
“นักรบ!”
แม็กซิมัสหันขวับและเห็นว่าฟาเบียนคือคนที่เรียกเขา
“คุณนอร์ตัน คุณมาที่นี่ทำไมครับ?” แม็กซิมัสถามขณะทำวันทยหัตถ์แบบทหาร คุณนอร์ตันจะไม่ใช้งานเราเว้นเสียแต่เรื่องนั้นจะสำคัญอย่างยิ่งหรือด่วนมาก เราไม่เชื่อหรอกว่าเขามาถึงที่นี่เพียงเพราะเรื่องนี้!
“เคลื่อนย้ายรถออกไป แล้วปล่อยให้พวกเขาจัดการต่อ” ฟาเบียนออกคำสั่งพร้อมกับพยักหน้า ไม่ยอมตอบคำถาม
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ความรักสีคราม
สนุกมาก...