ความรักสีคราม นิยาย บท 1353

ผู้ช่วยของลีน่าหัวเราะอย่างสำราญไปกับเธอราวกับว่าทุกสิ่งดำเนินไปตามทางอย่างแน่นอนแล้ว

ในระหว่างนั้น ฮันน่าและนาตาชาได้กลับไปที่วิลล่าของฮันน่า ถึงแม้ว่าจะมีความขัดแย้งระหว่างฟาเบียนกับซาเวียร์ แต่ฮันน่าก็รู้สึกว่ามันไม่ได้ร้ายแรงมากนัก ถึงอย่างไรพวกเขาทั้งคู่ก็อยู่ในหมู่ทายาทของห้าตระกูลที่มีชื่อเสียง

ในส่วนของฟาเบียน เขาไม่รีบร้อนที่จะพบกับซาเวียร์ เมื่อเขากลับไปที่สำนักงาน เขาก็รู้สึกว่าเขาได้ละเลยหน้าที่ในฐานะเจ้านาย

ทุกการตัดสินใจของบริษัทไม่ว่าจะสำคัญหรือไม่ล้วนต้องผ่านเขา ดังนั้นเขาทำให้การตัดสินใจหลายอย่างต้องล่าช้า อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้กังวลเกี่ยวกับผลกำไรมากนักเพราะในตอนนี้ไม่มีใครในประเทศที่ทัดเทียมกับฟีนิกซ์กรุ๊ป แต่กระนั้นก็ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่สนใจเรื่องของผลกำไรเลย

ในยามที่ฟาเบียนกำลังพิจารณาอยู่ว่าจะร่วมงานกับบริษัทไหนเพื่อให้ได้ผลกำไรที่มากขึ้น สายที่โทรเข้ามาก็ได้ขัดจังหวะเขา เมื่อเขารับสาย เขาก็ได้ยินเสียงของพนักงานต้อนรับอยู่ในสาย

“คุณนอร์ตันคะ มีผู้ชายคนหนึ่งที่ชั้นล่างอ้างว่ามีข้อมูลสำคัญที่จะบอกคุณค่ะ คุณคิดว่าเราควรให้เขาออกไปหรือว่า...”

“หือ?”

ฟาเบียนประหลาดใจ มีเรื่องมาบอกฉันเหรอ? ถ้าเป็นผู้ช่วยของเขา พวกเขาก็จะติดต่อตรงหากันและคงไม่ถูกแผนกต้อนรับห้ามไว้ ยิ่งไปกว่านั้น ดูเหมือนว่าไม่มีอะไรที่น่าสงสัยในช่วงนี้

“เขารูปร่างหน้าตาเป็นยังไง?” ฟาเบียนถาม

“อืม...เขาอายุประมาณยี่สิบห้า สวมชุดกีฬา – เขาสวมหมวกเบสบอลและแว่นกันแดดด้วยค่ะ ดูเหมือนว่าเขาจะมองไปรอบๆ อย่างประหม่าราวกับเขากลัวว่าจะถูกใครเห็นเข้า”

พนักงานต้อนรับพินิจพิเคราะห์ชายคนนั้นและรายงานสิ่งที่เธอเห็นตามที่ฟาเบียนสั่ง

“เอาล่ะ ให้เขาขึ้นมา” ฟาเบียนตอบก่อนวางสายไป

“จอห์น พาชายคนนี้ไปที่ห้องทำงานของคุณนอร์ตัน”

ในขณะที่พนักงานต้อนรับออกคำสั่งกับคนนำทาง เธอก็อดรู้สึกอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับตัวตนของชายคนนั้นไม่ได้ ถึงอย่างไรการที่ท่านประธานยอมให้เข้าพบก็ไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ทว่าคนคนนี้ก็ได้เข้าพบจนได้

เขาคือเจ้านายของเจ้านายของเราจริงๆ เหรอ? ทำไมเขาถึงหนุ่มจังเลยล่ะ?

หลังจากผ่านไปครู่ใหญ่ ในที่สุดชายคนนั้นก็พูดว่า “คุณนอร์ตัน ผมชื่อแดเนียล เครน ผมเป็นพนักงานอยู่ที่กาแล็กซีคอร์ป บริษัทสาขาของฟีนิกซ์กรุ๊ป”

ฟาเบียนพยักหน้า เป็นเพราะว่ามีบริษัทสาขาหลายแห่งที่อยู่ภายใต้ฟีนิกซ์กรุ๊ป จึงเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะรู้จักชื่อของพนักงานทุกคน เขาถามในยามที่มองแดเนียลว่า “อะไรทำให้คุณต้องคุณมาที่นี่เหรอ?”

แดเนียลกลืนน้ำลายในขณะที่เขาก้าวเข้าไปและตอบว่า “คุณนอร์ตัน ผม...ผมอยากเปิดโปงรองประธานของกาแล็กซีคอร์ป คุณวิลเลี่ยม กรีส”

ฟาเบียนอดหัวเราะคิกคักไม่ได้ หลังจากช่วงเวลาที่ยาวนานเช่นนี้ สิ่งที่ชายคนนั้นต้องการทำก็คือเปิดโปงความผิดของใครบางคน ฟาเบียนย่อมตระหนักถึงการทุจริตที่เกิดขึ้นในหมู่บริวารของเขาอยู่แล้ว อย่างไรก็ตาม เขาทำเป็นมองไม่เห็นตราบใดที่พวกเขาไม่ได้ทำจนเลยเถิด ถึงอย่างไรการกำจัดการทุจริตในระดับนั้นก็เหมือนกับความพยายามที่ไร้ประโยชน์

เมื่อได้ยินคำพูดของแดเนียล ภาพของชายวัยกลางคนพุงโตคนหนึ่งก็วูบผ่านความคิดของฟาเบียน ในฐานะประธานของฟีนิกซ์กรุ๊ป เขาย่อมรู้จักคนสำคัญทุกคนที่ทำงานอยู่ที่บริษัทสาขาและวิลเลี่ยมคือหนึ่งในพวกเขา