ความรักสีคราม นิยาย บท 1416

ฟาเบียนเริ่มนึกขึ้นมาได้เหมือนมันเป็นสิ่งที่เขาไม่เคยนึกถึงมาก่อน ฟาเบียนอุทานขึ้นมาว่า “นายหมายถึงบ้านหลังเก่าที่แม่ของฮันน่าทิ้งไว้ให้เธองั้นเหรอ?”

เจสันพยักหน้า "ถูกตัองครับ ที่นั่นแหละที่เธอจะอยู่”

ไม่ทันที่เจสันจะพูดจบ ฟาเบียนก็ตะโกนออกไปด้านนอก “เตรียมรถ!”

ก่อนที่ฟาเบียนจะพูดคำว่าเตรียมรถจบ เขาก็แทบจะพุ่งออกไปข้างนอกราวกับม้าที่ถูกปล่อยเป็นอิสระ

ฟาเบียนไม่เคยมีบ้านของครอบครัวฮันน่าอยู่ในหัวเลย หากเป็นอย่างที่เจสันพูด ฟาเบียนแน่ใจว่าฮันน่าต้องอยู่ที่นั่นแน่นอน สถานที่นั้นเป็นสถานที่ที่เขาน่าจะได้เจอฮันน่าอีกครั้งมากที่สุด

เหมือนแสงเทียนที่ถูกจุดขึ้นในความมืด ความหวังสว่างไสวขึ้นในอกของฟาเบียน

“รอผมก่อนนะ ฮันน่า” ฟาเบียนกัดฟันพูดและข่มความตื่นเต้นไว้ในใจ

ทางด้านฮันน่าซึ่งไม่รู้เลยว่าฟาเบียนกำลังมุ่งหน้ามาหาเธอแล้ว ในบ้านหลังเก่าของครอบครัว เธอยังคงนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โต๊ะแต่แล้วแขนของเธอก็กระแทกถ้วยชาบนโต๊ะตกลงแตกเป็นเสี่ยงๆ

ฮันน่าส่ายหัวอย่างระอาในความซุ่มซ่ามของตัวเอง ค่อยๆ วางหนังสือลงเพื่อเริ่มทำความสะอาด

หืม?

ขณะที่เธอกำลังทำความสะอาด เธอเห็นกระดาษแผ่นหนึ่งอยู่ใต้โต๊ะไม้ มันดูเหมือนหนังสือเล่มนึงแต่ก็ดูเหมือนเศษหนังสือพิมพ์ด้วย

ความอยากรู้อยากเห็นเข้าครอบงำเธอ ฮันน่าเอื้อมมือไปหามัน

“ตรงนี้แหละ” ฮันน่าพึมพำกับตัวเองขณะที่เธอหยิบหนังสือสีเหลืองเล่มนั้นออกมาจากใต้โต๊ะ มันดูเก่าจนดูเกือบจะโบราณ

ฮันน่างุนงงนิดหน่อย นี่คืออะไร? ทำไมมันถึงมาอยู่ใต้โต๊ะ? น่าจะมีบางคนพยายามซ่อนมันไว้ แต่ใครล่ะที่เป็นคนเอามันมาซ่อน?

มีคำถามมากมายในใจฮันน่า เธอจึงหยิบหนังสือขึ้นมาและรีบวิ่งไปที่เก้าอี้เพื่อเริ่มอ่าน เธอไม่แม้แต่จะสนใจเศษถ้วยชาบนพื้นที่ต้องเก็บกวาดอีกแล้ว

“ฉันไม่เคยรู้เลยว่าแม่จะดีขนาดนี้”

ทันใดนั้นภาพของหญิงสาวผู้อ่อนโยนก็ปรากฏขึ้นในความคิดของฮันน่า ในความคิดนั้นแม่มีผมยาวสยายถึงเอว เธอยืนอยู่กลางสายลม เธอแข็งแกร่งและไม่เกรงกลัวสิ่งใด

แม่ต้องเป็นผู้หญิงที่สวยมากแน่ๆ ฮันน่าคิด คนที่มีจิตใจดีมักจะไม่ขี้เหร่หรอก

ฮันน่าพลิกดูหน้าถัดๆ ไป วันนี้ฉันไปโรงพยาบาล หมอบอกฉันว่าฉันกำลังจะได้ลูกผู้ชาย ในที่สุดฉันก็สามารถมีลูกชายให้กับครอบครัวของลีโอได้

ฮันน่ายังคงอ่านต่อ วันนี้ลีโอเมา หลังจากที่เขากลับมาบ้าน ฉันได้กลิ่นน้ำหอมผู้หญิงบนตัวเขา ตอนที่ฉันกำลังถอดเสื้อผ้าให้เขา ฉันเห็นรอยลิปสติกบนไหล่ของเขา ฉันรู้ว่าเขาต้องไปหาผู้หญิงคนอื่นข้างนอก ช่วงนี้เขามักออกจากบ้านเร็วและกลับบ้านช้า

อีกหน้าหนึ่ง วันนี้ลีโอยังคงไม่กลับมาบ้านเป็นเวลาสามวันแล้ว เขาแค่โทรมาบอกว่าทำงานอยู่แต่ฉันแน่ใจว่าเขาอยู่กับผู้หญิงคนนั้น

พอมาถึงตรงนี้ ความโกรธอัดแน่นอยู่ในตัวของฮันน่า แม้ว่าลีโอจะเป็นพ่อผู้ให้กำเนิดแต่เธอก็ไม่เคยเห็นเขาเป็นพ่อของเธอ ฮันน่า ยัง ไม่เคยมีพ่อที่ใจไม้ไส้ระกำอย่างผู้ชายคนนั้น