ความรักสีคราม นิยาย บท 1466

“ดี ก็ดี...ในเมื่อเธอไม่รู้จักฐานะของตัวเอง ฉันก็จะสอนบทเรียนให้เธอเอง” กาเบรียลล่าคำรามอย่างไม่พอใจ จากนั้นเธอก็ต่อสายโทรศัพท์ไปยังปลายทาง

“ควินซี่ ฉันเองนะ กาเบรียลล่า วอร์ด ฉันต้องการความช่วยเหลือ ไม่ต้องห่วง ฉันจะตบรางวัลให้คุณอย่างงาม” หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็วางสาย ริมฝีปากของเธอโค้งเป็นรอยยิ้มที่น่ารังเกียจ

“เธอจะเป็นศัตรูกับฉันงั้นเหรอ โจอัน วัตส์? เธอไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉันหรอก ยังห่างชั้นกันอีกไกล!”

โจอันชำเลืองมองที่โทรศัพท์มือถือของเธอ จึงรู้ว่าเป็นเวลาเลยเที่ยงคืนมาแล้ว “พอก่อนดีกว่า วันพรุ่งนี้ฉันค่อยมาทำงานล่วงเวลาอีกครั้ง ฉันก็จะสรุปมันได้แล้ว” เธอพึมพำกับตัวเอง

เธอยืดเส้นยืดสายก่อนจะเก็บของ จากนั้นเธอก็สะพายกระเป๋าและออกจากออฟฟิศ

เธอต้องผ่านซอยที่ค่อนข้างแคบระหว่างทางกลับไปยังบ้านเช่าของเธอ แต่เธอไม่ได้สนใจมันมากนัก เพราะเธอเคยชินกับการเข้าซอยนั้นเป็นประจำ

เนื่องจากเป็นเวลากลางดึก ทั้งซอยจึงไม่มีสิ่งมีชีวิตใดๆ อยู่เลย เมื่อลมพัดมาแรงเข้า เธอรู้สึกตัวสั่นจึงดึงเสื้อผ้าให้กระชับแนบกายขณะเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นตามสัญชาตญาณ

ทันทีที่ไปถึงหัวมุมซอย เธอก็สะดุ้งสุดตัว ชายสามคนยืนสูบบุหรี่อยู่บริเวณหัวมุมซอย สายตาของพวกเขาจับจ้องมาที่เธอตาไม่กระพริบ

ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกตื่นตระหนกสุดขีด โอ้พระเจ้า ฉันไม่ควรยั่วโมโหอันธพาลพวกนี้ในตอนกลางคืน! เธอก้มหน้าแล้วรีบเดินออกไป

ทันทีที่เธอเดินผ่านอันธพาลสามคนนั้นมาได้ เธออยากจะถอนหายใจยาวๆ ออกมาด้วยความโล่งอก

“ทำไมรีบร้อนจัง คุณผู้หญิง?” แต่แล้วหนึ่งในอันธพาลกลุ่มนั้นกล่าวเน้นเสียงว่า “คุณกำลังจะไปไหน?”

“คุณผู้หญิง คุณคือโจอัน วัตส์ ใช่มั้ย?” ชายที่เห็นได้ชัดว่าเป็นหัวหน้าของเหล่าอันธพาลกล่าวด้วยเสียงยานคาง เขาคือคนที่กาเบรียลล่าเรียกว่าควินซี่นั่นเอง

“ฉัน...ฉันไม่ใช่ โจอัน วัตส์ คุณจำคนผิดแล้ว” โจอันรีบปฏิเสธขณะที่เธอชำเลืองมองควินซี่ซึ่งผอมเหมือนไม้เสียบผีและมีแผลเป็นแนวตั้งผ่าครึ่งใบหน้า ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคนเหล่านี้มาที่นี่โดยมีเป้าหมายคือเธอโดยเฉพาะ

“ไม่ว่ายังไงคุณก็เป็นตัวเลือกที่ดีสำหรับสนองความต้องการของพวกเรา”

“ฮ่าฮ่า ถูกต้อง ควินซี่ เธอสวยมาก เราสนุกกันแน่”

โจอันไม่มีโอกาสหนีได้เลย พวกเขาทั้งสามล้อมเธอเอาไว้

ด้วยความกลัวกับสถานการณ์ตรงหน้า โจอันคิดวิธีที่จะหันเหความสนใจของพวกเขาไม่ได้เลย

เธอเริ่มตะโกนสุดเสียงด้วยความสิ้นหวัง “ใครก็ได้ ช่วยฉันด้วย! ช่วยด้วย!"

“เป็นคนที่จะส่งพวกแกไปนอนโรงพยาบาล!”

เมื่อเห็นโจอันร้องไห้ ความเดือดดาลก็ปะทุในใจของแลร์รี่ เสียงของเขาฟังดูเหมือนปีศาจที่มาจากนรก

"แกน่ะเหรอ? น่าขำสิ้นดี! พวกเรา จัดการมันเลย!”

ควินซี่เดือดดาลกับคำพูดของเขา เหล่าอันธพาลจึงร่วมมือกันเพื่อสอนบทเรียนให้กับชายหนุ่มที่แสนจะอวดดี

แต่ทันทีที่ควินซี่พูดจบ แลร์รี่ก็พุ่งออกไปเหมือนเสือชีตาห์ เขาพุ่งตรงไปที่ควินซี่ ออกหมัดชกไปที่ใบหน้าของควินซี่ทันที

พลั่ก!

หลังจากเสียงกระดูกแตก เสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวดของควินซี่ก็ดังก้องไปทั่วบริเวณ แขนของเขางอเป็นมุมเก้าสิบองศาก่อนที่เขาจะรู้ตัวเสียอีก

หลังจากหักแขนของเขาแล้ว แลร์รี่ก็โน้มตัวไปข้างหน้าโดยไม่รอช้าเพื่อหลบมีดที่มีคนเหวี่ยงมาจากทางด้านหลังของเขา แล้วเตะไปที่ขาของอันธพาล ฉับพลันเสียงกระดูกแตกดังขึ้นอีกครั้ง อันธพาลคนนั้นก็ทรุดลงไปกองกับพื้น ร้องโหยหวนและกอดขาของตัวเองไว้

ในเวลาเพียงไม่กี่วินาที อันธพาลสองคนก็พ่ายแพ้แล้ว เมื่อเห็นเหตุการณ์อันน่าสยดสยอง อันธพาลอีกคนจึงต้องการที่จะหนีไป แต่แล้วเขาก็ถูกส่งลงไปนอนแผ่หลากับพื้นด้วยลูกเตะของแลร์รี่