ความรักสีคราม นิยาย บท 1469

โจอันลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เธอจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วก้าวเข้าไป

ห้องทำงานของแลร์รี่เปิดอยู่ โจอันยืนอยู่ที่ประตูและจ้องมองเขาซึ่งกำลังทำงานอยู่ที่โต๊ะทำงาน

เขาดูเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลย กรามคมเป็นสัน แววตากระจ่างใส และขมวดคิ้วเล็กน้อยขณะทำงานอย่างตั้งใจ...

ทุกอย่างดูคุ้นตา เพียงแต่...

แลร์รี่เงยหน้าขึ้นมาเมื่อรู้สึกว่ามีใครบางคนกำลังมองมาที่เขา เขาจึงรู้ว่าสายตานั้นเป็นของโจอัน

“คุณมาแล้ว” แลร์รี่กล่าวอย่างใจเย็น น้ำเสียงของเขาแฝงไปด้วยความตื่นเต้น แต่ก็แทบจะไม่สามารถจับสังเกตได้

“ใช่ค่ะ ฉันมาส่งข้อเสนอโครงการ” โจอันตอบเบาๆ

"โอเค วางไว้บนโต๊ะได้เลย” แลร์รี่ตอบหลังจากชะงักไปชั่วขณะ

โจอันวางเอกสารไว้บนโต๊ะ จากนั้นเธอก็ยืนอยู่ตรงนั้นโดยไม่พูดอะไรสักคำ แลร์รี่ยังคงนั่งเงียบอยู่บนเก้าอี้เช่นกัน บรรยากาศในห้องเริ่มตึงเครียดขึ้นเล็กน้อย

"คุณนอร์ตัน เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้ร่วมงานกับบริษัทของคุณ หวังว่าเราจะได้ร่วมงานกันอีกในอนาคต” โจอันกล่าว

เธอยิ้มกว้าง ฉันต้องตัดใจไม่ว่าจะทำใจลำบากแค่ไหนก็ตาม

จากนั้นเธอก็ยื่นมือออกไปอย่างสุภาพ ดูเหมือนเธอต้องการสัมผัสความอบอุ่นจากมือของแลร์รี่เป็นครั้งสุดท้าย

น้ำเสียงและท่าทางที่สุภาพของโจอันดูน่าขันจนทำให้แลร์รี่อึ้งไปเล็กน้อย หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เขาก็ยืนขึ้นและจับมือของโจอัน

"แน่นอน หวังว่าเราจะมีโอกาสได้ทำงานร่วมกันอีก”

เราจะได้เจอกันอีกจริงๆ งั้นเหรอ? โจอันคิด รอยยิ้มอันขมขื่นปรากฎบนใบหน้าของเธอ

“ค่ะ ฉันไม่รบกวนคุณแล้ว คุณนอร์ตัน ลาก่อนค่ะ” โจอันกล่าว

เธอมองแลร์รี่เป็นครั้งสุดท้ายและยิ้มให้เขาก่อนจะหันหลังกลับและออกจากห้องทำงานไป

แลร์รี่ไม่ได้พูดอะไร เขาเพียงแค่เฝ้าดูขณะที่เธอจากไป

สองสามวันต่อมา ชีวิตของโจอันกลับสู่ความสงบและเรียบง่าย เธอไปทำงานเหมือนเช่นเคย แต่หัวใจของเธอก็หยุดโหยหาเขาไม่ได้เลย

วันหนึ่ง มีคนแวะมาที่ทำงานของเธอ เขาสวมชุดลำลองและหมวกเบสบอล เขาหล่อเหลา รอยยิ้มของเขาดูสดใสเป็นพิเศษ

เขาเดินตรงไปหาพนักงานต้อนรับและยิ้มก่อนจะถามว่า “สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าห้องทำงานของคุณโจอัน วัตส์ อยู่ที่ไหนครับ?”

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

“ผมถูกย้ายมาทำงานที่เมืองนี้ เราคงจะได้เจอกันอีกบ่อยๆ” ดัสตินกล่าว

ทั้งสองหยอกล้อและพูดคุยกันอย่างมีความสุข พวกเขาเป็นเพื่อนเก่าที่คุยกันถูกคอ ดังนั้นกว่าจะรู้ตัว พวกเขาก็ได้ใช้เวลาร่วมกันเป็นเวลานาน

“ตอนนี้คุณกำลังทำงานอยู่ ผมไม่รบกวนคุณแล้วดีกว่า ไว้เรานัดเจอกันตอนคุณว่างนะ”

จุดประสงค์ที่ดัสตินมาก็เพื่อดูว่าเธอเป็นอย่างไรบ้าง เมื่อได้พบเธอแล้วเขาก็ไม่ต้องการใช้เวลาอยู่ที่นี่นานเกินไป ดังนั้นเขาจึงยืนขึ้นเพื่อเตรียมจะกลับ

“ฉันเลี้ยงมื้อเย็นคุณหลังเลิกงานดีมั้ย? ให้เพื่อนเก่าคนนี้ได้ดูแลคุณสำหรับการมาเยี่ยมเยียนเมืองเล็กๆ ของเธอ” โจอันเสนอ

ดัสตินยิ้มอย่างสดใสหลังจากได้รับคำเชิญนั้น

“ตกลง แต่ผมขอเตือนคุณไว้ก่อนนะ ผมขอเป็นอาหารแพงๆ หน่อยนะครับ” ดัสตินกล่าวติดตลก

"ไม่มีปัญหา ตกลงตามนั้นค่ะ” โจอันตอบ

ทั้งสองสบตาส่งยิ้มให้แก่กัน

ส่วนแลร์รี่นั้น เขากำลังพบกับความยุ่งยากในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา