ความรักสีคราม นิยาย บท 1479

“โจอัน? โจอัน คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ?”

เมื่อดัสตินเห็นว่าโจอันนิ่งค้างไปอย่างนั้น หัวใจของเขาก็รู้สึกขมขื่นเล็กน้อย

“โจอัน เครื่องกำลังจะออกแล้ว ถึงเวลาต้องขึ้นเครื่องแล้วนะครับ” ดัสตินเตือนเธอ

โจอันเริ่มรู้สึกตัว "ไม่… ไม่นะ! ดัสติน แลร์รี่กำลังมีปัญหา ฉันต้องไปเจอเขา! ฉันต้องไปเจอเขา!"

“แล้วผมล่ะ? คุณไม่อยากไปประเทศเอกับผมแล้วเหรอ?” ดัสตินขอร้องอย่างสิ้นหวัง

“ฉันขอโทษค่ะดัสติน แต่ฉันไปกับคุณไม่ได้ ฉันปล่อยเขาไปไม่ได้ เขาเป็นทุกอย่างสำหรับฉัน!”

ในที่สุดโจอันก็เผชิญหน้ากับความจริงได้แล้วโดยยอมรับความจริงกับทั้งดัสตินและตัวเธอเอง

“ฉันรู้ว่าคุณชอบฉันแต่ฉันไม่เหลือที่ว่างให้ใครอีกแล้ว ฉันขอโทษ ฉันไม่สามารถไปประเทศเอกับคุณได้แล้ว แม้ว่าฉันจะไม่ได้ไปรักษาต่อแต่ฉันก็ต้องรู้ให้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา”

ดัสตินถอนหายใจ ไม่ว่าเขาจะทำดีแค่ไหน โจอันก็ยังไม่เปิดใจให้เขาอยู่ดี

ถึงเธอจะจากที่นี่ไปกับผมแต่หัวใจของเธอก็ยังเป็นของเขาอยู่ดี

ดัสตินเศร้าใจอย่างมาก

แต่ถึงอย่างนั้น เขาเองก็ไม่ใช่คนดื้อรั้น ดัสตินยิ้มให้โจอันและพูดโดยไม่ลังเลว่า “ไม่เป็นไรโจอัน ผมรู้มาหลายปีแล้วว่าคุณมีคนในใจของคุณ ผมคิดไปเองว่าผมสามารถแทนที่เขาได้แต่ดูเหมือนว่าเรื่องแบบนั้นมันช่างห่างไกลจากความเป็นจริงเหลือเกิน ผมขอให้คุณทั้งคู่มีความสุขที่สุดต่อจากนี้นะครับ”

เมื่อพูดจบเขาก็ยิ้มให้โจอันด้วยความโล่งใจ “โจอัน ยกโทษให้ผมด้วยที่โกหกคุณ ความจริงแล้วอาการป่วยของคุณไม่ต้องรักษาอีกต่อไปแล้ว ผมหวังว่าเราจะยังเป็นเพื่อนกันและพบกันได้อีกในวันข้างหน้านะครับ ผมต้องไปแล้ว”

หลังจากเอ่ยลา ดัสตินยังคงมองมาที่โจอันอย่างโหยหา เขาต้องทำใจแข็งและมุ่งหน้าไปที่ประตูทางออกขึ้นเครื่อง

หลังจากส่งดัสตินไปแล้ว โจอันก็รีบออกจากสนามบิน ในใจเธอกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งด้วยความเป็นห่วง แลร์รี่ ได้โปรดอย่าเพิ่งเป็นอะไรไปนะ!

หลังจากแลร์รี่ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ มีพลเมืองดีได้โทรหาโรงพยาบาลประจำเมืองในซาพริงตัน ไม่ช้ารถพยาบาลก็มาถึงก่อนที่จะส่งแลร์รี่ซึ่งตอนนั้นกำลังหมดสติและคนขับรถบรรทุกไปโรงพยาบาล

ก่อนที่จะเกิดอุบัติเหตุ แลร์รี่กำลังเร่งความเร็วและพูดโทรศัพท์ไปด้วยอย่างกระวนกระวายมาตลอดทาง จึงไม่ทันสังเกตว่ามีรถบรรทุกแล่นมาด้วยความเร็วสูงตรงทางโค้ง ทำให้รถทั้งสองชนประสานงากัน

โชคดีที่แลร์รี่เหยียบเบรกได้ทันเวลาและด้วยสมรรถนะที่ยอดเยี่ยมของรถลัมโบร์กีนีและถุงลมนิรภัยที่ทำงานได้อย่างรวดเร็ว แลร์รี่ซึ่งหักหลบรถได้ทันจึงไม่ได้รับบาดเจ็บมากนัก

เมื่อโจอันออกจากสนามบิน เธอก็เรียกแท็กซี่ทันที

“คุณคะ คุณได้ยินอะไรเกี่ยวกับอุบัติเหตุเมื่อบ่ายนี้ไหมคะ?” โจอันถามคนขับแท็กซี่ด้วยสีหน้าลำบากใจเพราะเธอไม่สามารถติดต่อกับแลร์รี่ทางโทรศัพท์ได้

เมื่อได้ข้อมูลที่ต้องการแล้ว เธอก็วิ่งไปที่ชั้นสี่

หลังจากค้นหาตามวอร์ดต่างๆ แล้ว ในที่สุดเธอก็เห็นร่างของแลร์รี่นอนอยู่บนเตียง โจอันรีบวิ่งเข้าไปหาทันที

“คุณรู้จักผู้ชายคนนี้ไหมครับ?” แพทย์คนหนึ่งโผล่ออกมาจากด้านข้าง

"รู้จักค่ะ! คุณหมอคะ เขาเป็นยังไงบ้างคะ?”

โจอันคว้าแขนหมอไว้อย่างกังวลใจ

“ผมขอทราบได้ไหมครับว่าคุณเป็นญาติของผู้ป่วยหรือเปล่า?”

“ฉัน... ฉันเป็นเพื่อนของเขาค่ะ”

โจอันถามคำถามของเธอซ้ำอีกครั้ง “อาการของเขาเป็นอย่างไรบ้างคะ?”

คุณหมอถอนหายใจเบาๆ เมื่อเห็นอย่างนั้น โจอันก็รู้สึกราวกับโลกของเธอกำลังจะพังทลายลง เป็นไปได้ไหมว่าเขา...