ความรักสีคราม นิยาย บท 1519

พูดตามตรงว่าคาร์ลประหลาดใจไม่น้อยตอนที่เห็นแลร์รี่เดินเข้ามา

แลร์รี่มีออร่าเปล่งประกายมาก ราวกับว่าดวงตาของเขาสามารถมองทะลุถึงจิตใจคนได้

คาร์ลจึงรู้สึกเหมือนต้องเผยตนเองเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา

แต่อาจเป็นเพราะคาร์ลรู้สึกผิดจึงทำให้ไม่กล้าสบตากับแลร์รี่ ยังไงคาร์ลก็ถูกเขาข่มตั้งแต่พวกเขาพบกันแล้ว

ถึงคาร์ลจะเกลียดความรู้สึกแบบนี้แต่ก็ทำอะไรเพื่อเอาชนะความมีเสน่ห์ของแลร์รี่ไม่ได้ เขารู้ดีว่าตนเองไม่มีอะไรเทียบกับแลร์รี่ที่มีชื่อเสียงโด่งดังในโลกธุรกิจได้เลย

คาร์ลกำหมัดแน่นคิดจะทำให้กาเบรียลล่าเป็นของเขา เมื่อถึงเวลานั้นเขาคงอยู่ในฐานะเดียวกับแลร์รี่ได้

ขณะที่คาร์ลกำลังคิดเรื่องทั้งหมดนี่แลร์รี่ก็กำลังมองดูเขาอยู่เช่นกัน

แลร์รี่พยายามนึกว่าคาร์ลเป็นใครแต่ก็นึกไม่ออก ที่จริงคาร์ลสงสัยอยู่ว่าพวกเขาเคยเจอกันมาก่อนหรือไม่

แต่แลร์รี่เก่งเรื่องการอ่านผู้คนและความคิดแรกเกี่ยวกับคาร์ลคือเขาเป็นพวกทะเยอทะยานที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อบรรลุเป้าหมาย

ดังนั้นก่อนที่จะพูดคุยกันแลร์รี่ก็ตั้งการ์ดของตนเอาไว้ก่อนแล้ว

ตอนนั้นเองแลร์รี่เดินไปหาคาร์ลและยิ้มให้เขา “คุณเจฟเฟอร์สัน ผมประทับใจที่คุณประสบความสำเร็จตั้งแต่อายุยังน้อย วันนี้ผมมาเพื่อขอบคุณที่คุณช่วยเหลือโจอันไว้ แผลของคุณเป็นยังไงบ้าง?”

“ไม่เป็นไรครับ ก็แค่กระดูกร้าวเท่านั้น ขอบคุณที่เป็นครับคุณนอร์ตันและคุณวัตส์” คาร์ลตอบพร้อมรอยยิ้มอันสุภาพ

“แล้วตอนนี้คุณทำงานอยู่ที่ไหนเหรอ คุณเจฟเฟอร์สัน?” แลร์รี่พยายามจะรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับแผนการของคาร์ลด้วยการถามคำถามเขาอย่างเป็นธรรมชาติ

“ตอนนี้ผมกำลังบริหารบริษัทเล็กเทียบไม่ได้กับนอร์ตันคอร์ปอเรชั่นเลย”

คาร์ลรู้เจตนาของแลร์รี่ได้อย่างรวดเร็วและแน่นอนว่าเขาจะไม่เผยข้อมูลที่แท้จริงของเขาออกไปง่ายๆ

“ถ้างั้นไปทานข้าวกันสักวันเถอะครับ” คาร์ลส่งยิ้มให้เธอ

“ได้เลยค่ะ! หลังจากคุณหายดีแล้ว ฉันจะพาคุณไปร้านอาหรดีๆ ที่ฉันรู้จัก เดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง!” รอยยิ้มของเธอกว้างขึ้นเรื่อยๆ

แลร์รี่มองไปยังทั้งสองอย่างหมดอารมณ์ ถ้าเขาไม่รู้มาก่อนว่า “คอรี่” แสร้งบาดเจ็บล่ะก็เขาคงเชื่อการแสดงอันไร้ที่ติของคอรีไปแล้ว

ยังไงซะในตอนนี้ “คอรี” ก็เป็นเพียงแค่ตัวตลกในสายตาของแลร์รี่เท่านั้น

แลร์รี่และโจอันไม่ได้อยู่ในห้องของคาร์ลนานนัก หลังจากบทสนทนาสั้นๆ ที่ไร้ความหมาย พวกเขาก็พร้อมจะเดินทางกลับแล้ว

“เอาล่ะ เราไม่รบกวนคุณมากกว่านี้แล้ว พักผ่อนเยอะๆ นะคะ ไว้เราจะมาเยี่ยมคุณอีก” เธอยิ้มบางๆ

ตอนนี้ก็สายแล้วและยังไม่มีอะไรตกถึงท้องของทั้งสองคนเลย ดังนั้นถึงเวลาที่ต้องกลับแล้ว