ความรักสีคราม นิยาย บท 1560

“กาเบรียลล่า ฉันมาแล้ว”

วันนั้นคาร์ลแต่งตัวเต็มยศ เขาสวมสูทและยิ้มให้อย่างสุภาพ ถึงกับหล่อเหลาทีเดียวในสายตาของกาเบรียลล่า

ครั้งหนึ่งกาเบรียลล่าเคยชังน้ำหน้าเขาและหวังว่าอีกฝ่ายจะไม่มาให้เธอเห็น แต่ตอนนี้ ไม่เพียงแต่ไม่ชังน้ำหน้า หญิงสาวยังถึงกับพบว่าตัวเธอเริ่มจะชอบพอเขา

เมื่อคาร์ลเห็นเธอก็อดพูดไม่ได้ “กาเบรียลล่า เธอสวยจัง”

เขาต้องยอมรับว่ากาเบรียลล่าเกิดมาสวย ตอนนี้เธอไม่ได้สวมใส่เสื้อผ้าราคาแพงหรือแต่งหน้าจัดด้วยซ้ำ

แต่ถึงไม่มีสิ่งเหล่านั้น หญิงสาวก็ยังสวย คาร์ลจังงังไปครู่หนึ่งกับการจับจ้องเธอ

เราจะตื่นเต้นขนาดไหนเมื่อมีสาวน่ารักอย่างหล่อนอยู่ข้างล่าง?

ความคิดนั้นแวบเข้ามาพร้อมกับภาพจินตนาการมากมาย ความปรารถนาของชายหนุ่มคือร่ำร้องหาเธอ

เพื่อไม่ให้หญิงสาวรู้ตัว คาร์ลรีบสูดหายใจลึกเพื่อระงับอารมณ์

คำชมของเขาทำให้กาเบรียลล่าเขิน เธอรีบก้มหน้า ประหม่าจนไม่กล้าสบตา

“กาเบรียลล่า เธอเตรียมข้าวของพร้อมหรือยัง?” ชายหนุ่มถามขณะยังคงจับจ้องเธอ

“พร้อมแล้ว เราจะออกไปตอนไหนก็ได้” กาเบรียลล่าพึมพำ

“งั้นก็ไปกันเลย ไปบ้านตระกูลจอห์นสันนะ กลับบ้านของเรา” คาร์ลพูดพร้อมกับยิ้ม

กลับบ้านของเรา?

คำพูดของเขาทำให้หญิงสาวหน้าแดง

ในที่สุดเราก็มีบ้าน สถานที่ที่เราจะไม่ต้องเจ็บปวด ที่ที่เราไม่ต้องระวังตัว นั่นคือความคิดไร้เดียงสาของกาเบรียลล่า

หลังจากขอให้คนช่วยยกสัมภาระของกาเบรียลล่าใส่รถ คาร์ลพูด “กลับบ้านกันเถอะ”

จากนั้นคนก็ยกร่างของชายหนุ่มขึ้นรถ

ถ้าเธอเป็นคนอื่น แคสเปี้ยนคงเตะกระเด็นไปแล้วภายในไม่กี่วินาที แต่นี่คือโจอัน ถ้าเขากล้าทำอะไรเธอคงได้กลับบ้านเก่า

“ก็ได้”

โจอันท้อใจจนในที่สุดก็เลิกตั้งคำถาม หลังจากพยายามหลายหนแล้วไม่ได้ข้อมูลอะไรจากเขา

“เชอะ! ฉันถามแลร์รี่เองก็ได้” หญิงสาวพ่นลมขณะตรงดิ่งไปยังห้องทำงานของแลร์รี่แทน

แคสเปี้ยนมองร่างที่ห่างออกไปพร้อมกับถอนหายใจอย่างโล่งอก ถ้าเธอยังเซ้าซี้ไม่เลิก สุดท้ายเขาคงน็อตหลุด

ตอนนี้โจอันไปเซ้าซี้แลร์รี่แทนแล้ว แคสเปี้ยนรอดตัวไปอย่างสบายใจ

เมื่อมาถึงห้องทำงาน โจอันเห็นแลร์รี่ที่กำลังทำงานอย่างคร่ำเคร่ง

หลังจากตัดสินใจว่าคงดีที่สุดถ้าไม่รบกวนชายหนุ่มที่กำลังจดจ่อกับงาน หญิงสาวทรุดตัวลงนั่งข้างเขาอย่างเงียบๆ จากนั้นจับจ้องเสี้ยวหน้าด้านข้างอันไร้ที่ติของเขา

ความคิดของหญิงสาวเตลิดขณะจับจ้องแลร์รี่