ความรักสีคราม นิยาย บท 1599

ถึงแม้ชายคนนั้นจะรวดเร็ว แต่เขาก็ได้ทิ้งร่องรอยไว้เบื้องหลังอย่างชัดเจนเพื่อที่แลร์รี่จะได้ไม่คลาดกับเขา ราวกับว่าเขาต้องการให้แลร์รี่จับได้

ในที่สุดแลร์รี่ก็พบชายคนนั้นบนดาดฟ้าของอาคาร เขาสวมชุดกาวน์สีขาวและสวมหน้ากากที่ปิดบังใบหน้าส่วนใหญ่เอาไว้ แต่แลร์รี่ก็สามารถเห็นแววตาเย้ยหยันในดวงตาของเขาได้

“แกตกหลุมพรางแล้ว!” เขาพูด ชายคนนั้นพูดภาษาชานน่าด้วยสำเนียงแปลกๆ

เขามาจากนีวแลนด์งั้นเหรอ? โอ้ ไม่นะ… ฉันไม่ใช่เป้าหมายที่แท้จริงของเขา จริงๆแล้วพวกเขากำลังตามล่าโจอัน ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉันโง่ได้ขนาดนี้! เห็นได้ชัดว่าพวกเขากำลังพยายามจะล่อฉันออกมา แต่ฉันก็มัวหมกมุ่นกับการตามหาผู้ที่บงการอยู่เบื้องหลังจนลืมนึกถึงเรื่องนี้ ผมเกือบจะถึงแล้วโจอัน! ขอให้คุณปลอดภัยด้วยเถอะ

แลร์รี่บอกกับตัวเองขณะที่เขาหันหลังกลับแล้ววิ่งตรงไปที่วอร์ดของโจอัน

แลร์รี่ได้ยินเสียงกรีดร้องของเธอขณะที่เขาเข้าใกล้วอร์ด เขาจึงวิ่งสุดฝีเท้าตรงไปที่ประตูทันที

เมื่อมาถึงเขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เมื่อเห็นว่าโจอันกำลังออกมาจากห้อง โอ้ ขอบคุณพระเจ้าที่เธอไม่เป็นไร!

“แลร์รี่ ลูกของเรา! พวกนั้นเอาตัวลูกของเราไป ตามเอาลูกกลับมาเร็ว!” เสียงโจอันเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

ชายคนหนึ่งแต่งตัวเหมือนหมอ แล้วเข้ามาในวอร์ดของเธอหลังจากที่แลร์รี่ออกไปแล้ว จากนั้นก็คว้าลูกไปจากอ้อมแขนของเธอ

“อะไรนะ?”

แลร์รี่เครียดขึ้นมาทันที เมื่อเขารู้ว่าการที่เขามัวแต่จดจ่ออยู่กับโจอันมากจนไม่สังเกตเห็นว่าลูกของเขาได้หายตัวไปแล้ว

นับจากที่เธอกรีดร้องจนถึงตอนนี้ยังไม่ถึงหนึ่งนาที ใครก็ตามที่ลักพาลูกของฉันไปคงจะยังไปไม่ไกล หากว่าแผนของพวกเขาคือการลักพาตัวลูกของฉัน สิ่งที่สำคัญเป็นอันดับแรกของพวกเขาก็คือการหนีออกจากโรงพยาบาล

น่าเสียดายที่แคสเปี้ยนและแนนซี่ตามมาทันในขณะที่แผนของเขากำลังจะสำเร็จอยู่แล้ว

“ส่งลูกของฉันมา แล้วฉันจะไว้ชีวิตแก” แลร์รี่มุ่งไปที่ไปที่ยูริ แล้วพูดขึ้นอย่างเย็นชา

“แกคิดว่าฉันโง่งั้นหรือไง? ฉันไม่มีทางมอบตั๋วใบเดียวที่จะพาฉันออกไปจากที่นี่ให้แกหรอก”

ยูริรู้สึกตื่นตระหนกเล็กน้อยที่ถูกล้อมเอาไว้ แต่เขาก็ปฏิเสธที่จะยอมจำนนแต่โดยดี

“พวกแกควรจะไตร่ตรองเรื่องนี้ให้ดี ฉันมีลูกของแกอยู่ในมือ แล้วเขาก็จะต้องเป็นผู้ชดใช้ให้กับการกระทำที่หุนหันพลันแล่นของแก” ยูริข่มขู่เสียงเย็นโดยไม่เปิดช่องไว้ให้ต่อรอง

“ไม่นะ ขอร้องล่ะ อย่าทำร้ายลูกของฉันนะ ได้โปรด!”