ความรักสีคราม นิยาย บท 1609

ก่อนหน้านี้ แลร์รี่สัญญากับโจอันไว้ว่าเขาจะเดินทางไปทั่วโลกกับเธอ และพาเธอไปทุกที่ที่เธออยากไปหากเขามีเวลา

ดังนั้น ที่แรกที่ของพวกเขาไปจึงไม่ใช่ที่อื่นเลยนอกจากเมืองพิลแลร์อันแสนโรแมนติก

หลังจากลงจากเครื่องบิน โจอันก็กางแขนออก รู้สึกราวกับว่าอากาศของเมืองพิลแลร์นั้นเต็มไปด้วยความโรแมนติก จากนั้นเธอก็หัวเราะออกมาอย่างมีความสุข

แล้วเธอก็กระโดดโลดเต้นไปตามถนน และพบว่าทุกสิ่งที่นี่ล้วนแต่เป็นสิ่งแปลกใหม่

พอได้เห็นเมืองอันแสนโรแมนติก วัฒนธรรมอันเป็นเอกลักษณ์และการมีคนที่เธอรักมากที่สุดอยู่เคียงข้าง เธอก็รู้สึกมีความสุขมากจนเกินบรรยาย

ในขณะเดียวกัน แลร์รี่ก็กำลังมองเธอด้วยรอยยิ้ม พอเขาได้เห็นท่าทางอันร่าเริงของเธอ อารมณ์ของเขาก็สดใสขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด

พวกเขากินของว่างประจำถิ่นของพิลแลร์ เพลิดเพลินไปกันทิวทัศน์อันน่าทึ่ง เดินเล่นไปรอบๆ พลางจับมือกันไปอย่างโรแมนติก จากนั้นก็ไปที่พลาซ่าเพื่อปล่อยนกพิราบและชมพระอาทิตย์ตกอันสวยงามด้วยกัน

พวกเขาทำทุกอย่างที่คู่รักคู่หนึ่งปรารถณาที่จะทำหรืออาจจะกำลังทำอยู่ตอนนั้นด้วยซ้ำ เพลิดเพลินไปกับช่วงเวลาอันแสนโรแมนติกนั้นด้วยกัน

"คุณเดินช้าอย่างกับเต่าเลยค่ะแลร์รี่! เร็วค่ะ เร็วๆ!"

"ไปห้างแล้วซื้อของกันเถอะค่ะแลร์รี่!"

"ที่รัก มันน่ากินจังเลยค่ะ! ไปลองกันเถอะ!"

"ดูนั่นสิคะ สวยมากเลย!"

โจอันเผยด้านที่น่ารักและมีชีวิตชีวาของเธอออกมาเพราะเธอมั่นใจเมื่อมีแลร์รี่อยู่ด้วย เธอรู้ว่าเมื่อมีเขาอยู่ที่นั่น เธอก็ไม่จำเป็นต้องกังวลอะไรแล้ว

ในขณะเดียวกัน แลร์รี่ก็ไม่ได้ทำตัวสุขุมและนิ่งเงียบเหมือนเคย แต่เขากลับปล่อยตัวและสนุกสนานไปกับเธอ เพลิดเพลินไปกับช่วงเวลาที่มีความสุขร่วมกัน

ฮันนีมูนควรจะเต็มไปด้วยความหอมหวานและโรแมนติก หากมีภาระมากเกินไปหรือมีเรื่องมากมายในใจ ความหมายที่แท้จริงของการพักร้อนก็จะหายไปด้วย

วันต่อมา พวกเขาไปที่ไอรุสเซีย, ประเทศเอ, มาลานอร์, ควอนเดียร์ และอีกมากมายรวมทั้งเมืองต่างๆ หลังจากการเดินทางมาครึ่งโลก พวกเขาก็กลับมายังมาร์ชิงฟิว

ทันทีที่วิเวียนเห็นแลร์รี่กับโจอันกลับมาที่คฤหาสน์นอร์ตัน เธอก็รีบเดินออกมาจากห้องนั่งเล่นทันที เธอรับเด็กน้อยจากอ้อมแขนของโจอันแล้วถามโจอันว่า "สนุกมั้ยโจอัน? เหนื่อยมั้ยจ๊ะ?"

"เราสนุกมากๆ เลยค่ะคุณแม่ แถมไม่เหนื่อยเลยด้วยค่ะ" โจอันตอบอย่างอ่อนหวาน

ก่อนหน้านั้นโจอันยังทำสีหน้าสวยๆ แต่ไม่กี่วินาทีต่อมาเธอก็กลายเป็นเคร่งเครียดขึ้นมาทันที

"อะไรครับ?"

ความงุนงงเข้าครอบงำแลร์รี่อย่างไม่ทราบสาเหตุ และเขาไม่รู้ว่าเธอต้องการจะบอกอะไรเขากันแน่

"พอฉันบอกไปแล้ว คุณจะไม่โกรธฉันใช่มั้ยคะ?"

"ผมไม่โกรธหรอก เพราะงั้นบอกผมมาเลย"

"สิ่งที่ฉันรู้มาก็คือ..." โจอันหยุดพูดไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดต่อว่า "คุณคงไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของพ่อแม่คุณแน่ๆ ค่ะ! นกกระสาอาจจะส่งคุณมาให้พวกเขาก็ได้! ฮ่าฮ่า..."

โจอันเริ่มหัวเราะท้องคัดท้องแข็งและดูขบขันอย่างมาก

แลร์รี่ทั้งรำคาญและขำกับมุกตลกของเธอ เขาจึงเยาะเย้ยกลับไปโดยทำเป็นโกรธว่า "นี่ คุณกล้าดียังไงมาทำให้ผมเป็นตัวตลกของคุณน่ะ? คอยดูเถอะ ผมจะจัดการคุณแน่!"