ความรักสีคราม นิยาย บท 1621

เหตุผลก็คือเธอหยุดกังวลเรื่องครอบครัวเล็กๆ สามคนที่กำลังจากไปยังเมืองที่อยู่ไกลแสนไกลไม่ได้

อีกอย่างเธอชินกับการได้เจอหน้าหลานทุกวัน แถมยังกังวลใจเมื่อคิดว่าจะไม่ได้เจอหลานไปอีกนาน และไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรถ้าเธอคิดถึงเขา

หลังจากถูกแลร์รี่และโจอันโน้มน้าวอย่างหนัก วิเวียนก็ยอมรับความจริง และหยุดไม่ร้องไห้ได้สักที

หลังจากบอกลาฟินนิคและวิเวียน สองสามีภรรยาก็ขึ้นรถและมุ่งหน้าไปยังไวลด์ฟิลด์ทันที

แนนซี่และแคสเปี้ยนรออยู่ในรถแล้ว พวกเขาต้องร่วมเดินทางไปกับแลร์รี่และโจอัน ในเหตุการณ์สำคัญที่โจอันจะกลับไปเรียนต่อที่ไวลด์ฟิลด์อยู่แล้ว

นอกเหนือจากนั้น เพราะการเดินทางไปไวลด์ฟิลด์นั้นใช้เวลานาน แคสเปี้ยนมีภารกิจอีกอย่างต้องทำคือผลัดกันขับรถกับแลร์รี่

นับเป็นการเดินทางที่สนุกสนาน เพราะพวกเขาพูดคุยและหัวเราะกันไปตลอดทาง

ชีวิตใหม่กำลังจะเริ่มต้นขึ้นเมื่อพวกเขาบอกลาชีวิต`แบบเดิมแล้ว

โจอันรู้สึกยินดีไปตลอดทางเมื่อคิดว่าจะได้กลับไปใช้ชีวิตเป็นนักศึกษาอีกครั้ง และเธอรู้สึกประหม่าเล็กน้อยด้วย

“แลร์รี่ เพื่อนร่วมหลักสูตรคงเด็กกว่าฉันห้าหกปีเลยนะ พวกเขาจะล้อเลียนฉันหรือเปล่า?” โจอันเอ่ยถามด้วยความกังวลเล็กน้อย

เธอแต่งงานและมีลูกแล้ว ไม่ใช่สาวน้อยไร้เดียงสาอย่างเมื่อก่อน ถ้าเพื่อนร่วมหลักสูตรด่วนตัดสินฉันไปก่อนล่ะ?

“ไม่ต้องห่วงหรอก คุณไม่เปลี่ยนเลย ยังดูอายุใกล้เคียงกับสาววัยรุ่นอยู่เลยถ้ามายืนข้างๆ กัน อีกอย่างนะ เดี๋ยวนี้การมีเพื่อนร่วมหลักสูตรที่มีครอบครัวแล้วถือเป็นเรื่องปกติ ผมมั่นใจว่าพวกเขาไม่ด่วนตัดสินคุณเพราะเรื่องนี้หรอก ไม่ต้องห่วงนะ”

โจอันยอมรับว่าสิ่งที่แลร์รี่พูดนั้นมีเหตุผล

ผู้หญิงเป็นสิ่งมีชีวิตที่ซับซ้อนจริงๆ

การเดินทางสิบชั่วโมงสิ้นสุดลงท่ามกลางการสนทนาของทั้งสี่คน ในที่สุดก็เดินทางถึงไวลด์ฟิลด์ เมื่อลงจากรถได้พวกเขาก็รีบไปหาอาหารกินทันที พวกเขากินขนมประทังความหิวมาตลอดการเดินทางสิบชั่วโมง ดังนั้นตอนนี้เลยหิวมาก

หลังจากกินอาหารเสร็จทั้งหมดก็นั่งพักอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะมุ่งหน้าไปยังบ้านในไวลด์ฟิลด์ที่แลร์รี่ซื้อไว้

“ว้าว หัวหน้าลงทุนสุดๆ ไปเลยนะเนี่ย คุณจะมาอยู่ที่นี่ไม่นานแต่ก็ซื้อบ้านดีๆ น่าอยู่มาจนได้” แคสเปี้ยนเอ่ยด้วยน้ำเสียงอิจฉาเมื่อมองไปยังบ้านหลังเล็กที่อยู่ตรงหน้า

“นั่นสิแลร์รี่ คุณน่ะมั่งคั่งร่ำรวยและฟุ่มเฟือยมากนะ ถ้าแคสเปี้ยนรวยได้ครึ่งหนึ่งของคุณล่ะก็ ฉันจะขอบคุณพระเจ้าที่เมตตาเลยล่ะ!”

แนนซี่หันไปหาแลร์รี่ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความชื่นชม

“นี่ นี่ นี่มันเกินไปแล้วนะ ผมทำตัวขี้เหนียวกับคุณเมื่อไหร่กัน?” แคสเปี้ยนทักท้วงเพราะไม่พอใจกับสิ่งที่แนนซี่พูด