ความรักสีคราม นิยาย บท 216

วิเวียนหนีออกมาเพราะไม่อยากแต่งเรื่องหลอกเพื่อนร่วมงานของเธอไปมากกว่านี้

ทำไมวิเวียนถึงปิดบังเรื่องสามีของเธอนักนะ ทำไมเธอถึงปฏิเสธที่จะแนะนำเขาตลอดเลย เมื่อวิเวียนออกจากบริษัทไป เธอก็ได้รับโทรศัพท์จากฮาร์วี่ย์ "วิเวียน พ่อได้ข่าวว่าแม่ของหนูเพิ่งฟื้น แม่เป็นยังไงบ้าง แม่เข้าโรงพยาบาลอีกแล้วเหรอ" ฮาร์วี่ย์ถาม

"แม่ฟื้นแล้วและตอนนี้ท่านก็อาการดีขึ้นแล้ว แม่ต้องการพักผ่อน" วิเวียนตอบ

ฮาร์วี่ย์เริ่มหวนนึกถึงอดีตว่าเขาตกหลุมรักเรเชลตั้งแต่แรกเห็นด้วยผมดำยาวประบ่าและริมฝีปากสีแดงสวยคู่นั้น

โชคร้ายที่เขาต้องยอมแพ้เรื่องของเธอไปเพราะเขาต้องพึ่งพาครอบครัวของเอ็มม่าเพื่อแก้วิกฤตที่บริษัทของตระกูลมิลเลอร์กำลังเผชิญอยู่ในเวลานั้น ถึงจะผ่านมาหลายปี แต่วิเวียนยังคงเจ็บแค้นเรื่องที่เขาทุตจริตบริษัท เอ็มม่าไม่เคยเชื่อเรเชลและไม่เคยให้เขาเข้าใกล้เธออีกเลย

ตอนนี้เรเชลฟื้นแล้ว และเขาแค่อยากโทรหาเธอเพื่อฟังเสียงของเธอและขอให้เธอยกโทษให้ ขณะที่ฮาร์วีย์เงียบไป เอ็มม่าที่ไม่รู้มาจากไหนก็ขโมยโทรศัพท์ไปจากเขา "ฮัลโหล วิเวียน นั่นใช่เธอหรือเปล่า นี่ฉันเองนะ เอ็มม่า พวกเราจะไปกินมื้อเย็นด้วยกันสุดสัปดาห์นี้และเธอต้องไปกับพวกเราด้วย" เมื่อได้ยินเสียงของเอ็มม่า ความเกลียดชังที่วิเวียนมีต่อคนทุเรศอย่างเธอนั้นยิ่งฝังรากลึกเข้าไปอีก

พ่อหลงรักผู้หญิงร้ายกาจคนนี้เข้าไปได้ยังไงกัน

วิเวียนไม่อยากกลับไปอีกเมื่อเธอนึกถึงว่าเธอถูกกระทำเช่นไรในวันที่เธอกลับไปครั้งล่าสุด เธอพอแล้วและเธออยากหนีพวกเขาไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ เธอจึงพูดว่า "ขอโทษนะคะ ฉันต้องทำงานล่วงเวลาวันอาทิตย์นี้"

"ทำล่วงเวลางั้นเหรอ ไม่เป็นปัญหาเลย" เอ็มม่าหัวเราะแห้ง

"ฟาเบียนเป็นหัวหน้าของเธอไม่ใช่เหรอ ฉันจะบอกให้เขาอนุญาตให้เธอหยุดงานวันนั้น ฉันไม่สนหรอกนะ เธอต้องมาวันอาทิตย์นี้ให้ได้ "

ทำไมเธอถึงยืนกรานให้ฉันไปวันอาทิตย์นี้ให้ได้นะ เธอไม่ใช่คนที่มีมารยาทเชื้อเชิญใครนี่นา

ฉันเดาว่าฉันคงมีโอกาสถามวิเวียนได้แค่ตอนที่ลูกกลับบ้านมาวันอาทิตย์นี้เท่านั้น

หลังจากเคาะประตู แม่บ้านนำทางเธอเข้ามาในบ้าน เอ็มม่านั่งอยู่บนโซฟาพลางดื่มชา และเธอนั่งฝั่งตรงข้ามกับแอชลีย์และฟาเบียน พอเอ็มม่าเห็นว่าวิเวียนมาถึงแล้ว เธอลุกขึ้นด้วยสีหน้าไม่พอใจและพูดว่า "อะไรทำให้เธอมาช้าขนาดนี้ ทุกคนในบ้านรอเธออยู่คนเดียว"

เมื่อฟาเบียนหันหลังมามองและเห็นว่าเป็นวิเวียน หัวใจของเขาเอียงวูบ "ขอโทษนะคะ รถติดค่ะ" วิเวียนอธิบาย

ฟาเบียนรีบผ่อนคลายสถานการณ์ "โอ้ ไม่เป็นไรนะ พวกเราก็เพิ่งมาถึงเหมือนกัน"

แอชลีย์มีสีหน้าเรียบเฉย ไม่อยากรับรู้หรือชายตามองวิเวียนแม้แต่น้อย "ไปบอกคุณท่านว่ามื้อเย็นพร้อมแล้ว" เอ็มม่าพูดกับแม่บ้าน "ท่านกำลังเรียนซ่อมอะไรบางอย่างอยู่ค่ะ"

วันนี้เอ็มม่าดูมีความสุขเป็นพิเศษมีอะไรดีๆ เกิดขึ้นงั้นเหรอ