ความรักสีคราม นิยาย บท 262

“ฉันเป็นใครงั้นเหรอ” แอชลีย์ถามอย่างชั่วร้าย “”แล้วแกคิดว่าแกเป็นใคร ฟาเบียนทั้งหล่อทั้งดูดีขนาดนั้นลูกเมียน้อยอย่างแกสมควรที่จะอยู่กับเขางั้นเหรอ”

หลังจากตกหลุมรักฟาเบียนตั้งแต่แรกเห็น แอชลีย์ใช้เส้นสายของเธอจนรู้ว่าเขาไม่ใช่ผู้ชายใจร้อนแต่เป็นหนุ่มน้อยจากตระกูลร่ำรวยและมีสกุลรุนชาติ แค่ความจริงนี้ข้อเดียวก็ทำให้เธออดตื่นเต้นไม่ได้และปรารถนาจะครอบครองเขาแต่เพียงผู้เดียว

“อ๋อ ก็เลยทำให้เธอวางแผนต่อต้านฉันและทำให้เราเลิกกันอย่างนั้นสิ” วิเวียนทำใจให้เชื่อได้อย่างยากเย็นว่าแอชลีย์จะทำอะไรร้ายๆ แบบนั้นได้ “ฉันเป็นพี่สาวของเธอนะ ถ้าเธอเกลียดฉันและอยากได้ฟาเบียนมากเธอก็ไม่ควรวางแผนต่อต้านฉันด้วยวิธีสกปรกแบบนั้น แอชลย์เธอรู้บ้างไหมว่าฉันเจ็บปวดใจแค่ไหนกับสิ่งที่เธอทำ”

ขณะเดียวกันใบหน้าของฟาเบียนก็หมองคล้ำขึ้นขณะที่จ้องมองแอชลีย์ ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะแอชลีย์ วิเวียนคงจะกลายเป็นภรรยาของฉันไปนานแล้ว แต่ตอนนี้ฉันกลับต้องมาเรียกเธอว่าอาวิเวียนแทน

แอชลีย์เหยียดยิ้ม “ใช่แล้ว ฉันทำมันเอง ฮ่าๆๆ ตอนนี้แกมันน่ารังเกียจไปถึงแก่นเพราะโดนชายอื่นปู้ยี่ปู้ยำไปแล้ว มันสายเกินไปที่จะพูดอะไรแล้ว

ผู้คนดูตกใจสุดขีดกับคำพูดของเธอ

แอชลีย์กำลังจะฆ่าตัวตายรึไง เธอรังแต่จะทำให้ฟินนิคและวิเวียนโกรธมากขึ้นอีกหากว่าเธอพูดต่อไป

ฟาเบียนพยายามห้ามเธอทันที “แอชลีย์หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ หุบปากของเธอไปเลย”

ขณะเดียวกันสีหน้าของฟินนิคก็กลายเป็นเยียบเย็นมากกว่าเดิมขณะพยายามจะข่มความโกรธและยิ้มหยัน “น่ารังเกียจงั้นเหรอ เสียใจด้วยนะแอชลีย์ที่ทำให้เธอผิดหวัง แต่ผู้ชายที่อยู่กับวิเวียนคืนนั้นเมื่อสองปีก่อนคือฉันเอง”

แม้ว่าแอชลีย์จะรู้สึกเกรงกลัวแต่สีหน้าของเธอก็ฉาบไปด้วยความมุ่งร้าย แต่เมื่อได้ยินคำพูดของชายหนุ่มหน้าของเธอก็เปลี่ยนขาวซีดเหมือนผีหลอกทันที

“ไม่ เป็นไปไม่ได้” เธอโพล่งออกมา “มันเป็นตาแก่ชัดๆ แล้ว…”

แม้ว่าเธออยากจะพูดให้จบประโยคแค่ไหนทันทีที่เธอมองไปที่ดวงตาของเขาเธอก็รู้ว่าเขาไม่ได้กำลังโกหก

ไม่นานหลังจากนั้นเธอพูดขึ้นว่า “ฟาเบียน ฉันรักคุณจริงๆ ความจริงฉันเหมือนต้องมนต์สะกดเมื่อเจอคุณตั้งแต่นั้นมาฉันหลงรักคุณและหมกมุ่นอยู่แต่กับเรื่องคุณ ฟาเบียนฉันทำได้ทุกอย่างเพื่อคุณ คุณต้องเป็นของฉัน”

ในเวลาเดียวกันเอมม่าก็พยายามจะช่วยเธอและพูดว่า “ฟาเบียน มันเป็นเรื่องจริง แอชลีย์ทรมานใจมากตั้งแต่หลงรักคุณ แต่พอเธอรู้ว่าคุณรักอยู่กับวิเวียนเธอก็เอาแต่ซ่อนตัวอยู่แต่ในบ้านและร้องไห้ทั้งวัน เธอไม่ใช่ผู้หญิงร้ายกาจอะไร มันก็แค่เธอรักคุณมากไปจนทำอะไรเกินเลยไปบ้าง ช่วยยกโทษให้เธอด้วย”

แม้ว่าคนบงการที่วางแผนการเมื่อสองปีก่อนยืนอยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้ วิเวียนก็ไม่มีกะจิตกะใจที่จะระบายความเกลียดชัง แต่เธอกลับรู้สึกว่าความจริงนี้ช่างน่าขันและไร้สาระสิ้นดี

ไม่มีใครสนใจชีวิตของฉันและความรู้สึกของฉันเมื่อสองปีก่อน ฉันถูกทำให้อับอาย ถูกทิ้งและถูกตัดสินโดยคนอื่น…ไม่มีใครสามารถเข้าใจว่าฉันเจ็บปวดและโศกเศร้าแค่ไหน

เธอต้องแบกรับความทุกข์ทรมานใจด้วยตัวเอง ขณะที่ทุกคนรอบตัวเธอคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงสำส่อนและอัปมงคลและเป็นเหตุให้ทุกคนหนีห่างออกจากเธอ ผู้ชายทุกคนที่เธอพบไม่ล้อเลียนเธอก็รังเกียจเธอ

ยิ่งไปกว่านั้นหัวใจของเธอก็แหลกสลายเพราะโศกนาฏกรรมนั้น หากไม่ใช่เป็นเพราะฟินนิคที่เต็มใจเชื่อเธอเธอก็ไม่กล้าจินตนาการเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอในอนาคต