ความรักสีคราม นิยาย บท 266

เมื่อฟาเบียนสังเกตุเห็นความเปลี่ยนแปลงบนใบหน้าของเธอ เขาก็ถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง “วิเวียน คุณเป็นอะไรรึเปล่า อย่าคิดมาก ถึงผมจะไม่แน่ใจเรื่องเหตุผลจริงๆ ผมก็ไม่คิดว่าฟินนิคจะหลงรักแอชลีย์หรอกนะ”

“อะไรนะ มันแน่อยู่แล้วล่ะว่าเขาไม่ ฉันเชื่อมั่นในตัวฟินนิค ฉันแค่…หึงนิดหน่อย”

เธอหึง…ตอนนี้ฟาเบียนรู้สึกได้ว่าวิเวียนรักฟินนิคจริงๆ

เมื่อจ้องมองไปที่เธอฟาเบียนก็เหมือนต้องมนต์ วิเวียนยังคงงดงามกับเรือนผมดำขลับ ริมฝีปากเรียวบางแดงระเรื่อ จมูกเล็กแต่ไม่โด่งนั้น อีกทั้งดวงตาระยิบระยับและดูน่ารักน่าใครคู่นั้น

ขณะเดียวกันวิเวียนก็รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยเมื่อสังเกตุเห็นว่าฟาเบียนเอาแต่จ้องมองเธอ เธอลุกขึ้นยืนและพูดว่า “เอาล่ะ ถึงเวลาเริ่มงานแล้วและตอนนี้ทุกคนก็มากันแล้วด้านนอกนั่น ฉันไปทำงานด้วยดีกว่า”

“วิเวียน” ฟาเบียนลุกขึ้นยืนเช่นกันและกล่าวขอโทษ “ผมขอโทษนะ ผมขอโทษที่ผมไม่ได้ปกป้องคุณสองปีที่แล้วตอนที่มีเหตุการณ์เกิดขึ้น”

วิเวียนตะลึงเพราะเธอไม่เคยคาดคิดว่าฟาเบียนจะขออภัยเธออย่างใจจริง หลังจากได้ยินคำขอโทษวิเวียนก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เพื่อปลดปล่อยความโศกเศร้าและความรู้สึกต่างๆ ที่มีต่อฟาเบียนไปตลอดกาล ในตอนนั้นเธอรู้สึกราวกับว่าได้ยกภูเขาออกจากอก ในที่สุดเธอก็สามารถปล่อยวางความรู้สึกต่างๆ ที่ฝังลึกมานาน

เพราะเธอหันหลังให้ฟาเบียนเธอได้แต่เงียบและเดินต่อเพื่อออกจากห้องทำงานของเขาไป แต่ละย่างก้าวที่เธอเดินเธอรู้สึกว่าเธอกำลังเดินออกจากชีวิตของเขาได้เสียที

ฟาเบียนเองก็ถอนใจยาวเมื่อนึกถึงเด็กในท้องของแอชลีย์และที่เขาจะแต่งงานกับเธอเร็วๆ นี้

ขณะเดียวกันที่โรงพยาบาล ฟินนิคนั่งอยู่ข้างแอชลีย์เป็นเพื่อนเธอ

แม้ว่าเธอนอนอยู่บนเตียงของโรงพยาบาลผิวพรรณของเธอดูดีกว่าเมื่อวานนี้ เธอดูสงบนิ่งและตื่นตัว

เมื่อวานนี้เธอผ่านอะไรมาหนักมากรวมทั้งถูกลักพาตัว เกือบจะถูกมอมยาโดยพวกชายฉกรรจ์ และจู่ๆ ก็ถูกช่วยเหลือ…เมื่อเธอนึกย้อนไปแอชลีย์ก็สั่นระริกด้วยความหวาดกลัวและเหงื่อเย็นเฉียบหลั่งโซมกาย เธอรู้สึกเหมือนติดอยู่ในฝันร้ายที่เธอไม่สามารถตื่นขึ้นได้

ฟินนิคนั่งอยู่ข้างๆ เธอและกำลังนั่งมองโทรศัพท์ของเขาอย่างใจจดใจจ่อ

เมื่อรู้สึกถึงการเคลื่อนไหวเขาเงยหน้าขึ้นทันทีและเห็นว่าแอชลีย์กำลังจ้องมองมาที่เขาด้วยท่าทางหวาดกลัว เขาพูดอย่างสุภาพ “แอชลีย์ คุณตื่นแล้วเหรอ”

เธอตัวแข็งทื่อด้วยความกลัวและไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยคำ

ทุกคนรวมทั้งฟินนิคต่างรีบพาเธอมาโรงพยาบาลและหาหมอที่เก่งที่สุด ดังนั้นเขาจึงยุ่งวุ่นวายจนไม่มีเวลากลับบ้าน ตอนนี้วิเวียนอยู่ที่บริษัทนิตยสารรึยังนะ เธอจะโกรธฉันรึเปล่าที่ไม่ได้กลับบ้านเมื่อคืนนี้

ผู้หญิงบนเตียงต้องเป็นแฟนของเขาแน่เลย ช่างเป็นผู้หญิงที่โชคดีจริงๆ

เธออดเดาไม่ได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไปเพราะฟินนิคทำตัวเพี้ยนๆ ไป เขากำลังคิดที่จะทรมานฉันงั้นเหรอทำไมจู่ๆ ก็มาดูแลฉันและอยู่เป็นเพื่อนฉันทั้งคืน

เป็นเพราะว่าฟินนิคเป็นคนเย็นชาและไม่แยแสอะไรมาตลอด เธอจึงรู้สึกกลัวเล็กน้อยที่เห็นเขาเปลี่ยนไปมากและทำดีกับเธอ หลังจากนั้นครู่หนึ่งเธอจึงพูดขึ้นว่า “คุณนอร์ตัน ฉันไม่กล้าทำมันอีกแล้ว…ฉันไม่รู้ว่าแม่ทำบางอย่างผิดไปเมื่อสองปีก่อนและฉัน…”

“แอชลีย์” และฟินนิคก็พูดต่อ “ถึงแม้ว่าแผลคุณจะไม่เป็นไรแต่หมอแนะนำว่าคุณควรพักผ่อนให้เพียงพอ”

เขาไม่อยากพูดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อสองปีก่อนอีกแล้ว เพราะเขาแก้แค้นให้วิเวียนไม่สำเร็จ ที่เขาทำได้ตอนนี้คือลงโทษเอมม่าให้หนักขึ้น

“ถ้าเป็นแบบนั้น ฉันกลับบ้าน…ได้ไหม”

“หากพยาบาลว่าอย่างนั้น แน่นอน เธอก็กลับบ้านได้”

แอชลีย์โล่งใจในที่สุด ฉันเดาว่าฟินนิคคงเลิกความคิดที่จะทำโทษฉันแล้วล่ะ แต่ทำไมล่ะ เธอยังคงมีคำถามอยู่ในใจ

แอชลีย์ตัดสินใจพูดสิ่งที่เธอกังวลออกมา “คุณนอร์ตัน ทำไมคุณถึง…”