ความรักสีคราม นิยาย บท 402

“แม่คะตอนนี้แม่ช่วยบอกความจริงหนูได้มั้ยคะ” วิเวียนยังคงไม่เชื่อ เธอร่ำไห้ขณะขอคำอธิบายจากแม่ของเธอ

ตลอดชีวิตของเธอความคิดที่ว่าฮาร์วีย์อาจจะไม่ใช่พ่อของเธอไม่เคยเกิดขึ้นในใจของวิเวียนเลย ถึงฮาร์วีย์จะไม่ใช่พ่อที่ดีนักและเธออาจถึงกับเกลียดเขาที่ทำตัวงี่เง่าเป็นบางครั้งแต่เธอก็ไม่เคยชอบความคิดที่จะอยู่โดยไม่มีเขามาก่อนในชีวิต

เธอไม่เช้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนี้ ถ้าฮาร์วีย์ไม่ใช่พ่อของฉันแล้วใครล่ะ

“ราเชล วิลเลี่ยมเธอคิดจะปิดเรื่องนี้จากฉันไปอีกนานแค่ไหน” ตอนนี้ฮาร์วีย์ตะเบ็งเสียงขอคำตอบจากราเชล

“ฉัน-ฉันขอโทษ ฉัน...” ราเชลทำได้แค่พูดออกมาได้สองสามคำก่อนจะพ่ายแพ้ต่อแรงกดดันและหมดสติแน่นิ่งไปในที่สุด

วิเวียนตกใจที่แม่ของเธอเป็นลมอย่างกะทันหันและรีบเข้าไปข้างๆ เธอ “แม่คะเป็นอะไรมั้ย แม่ฟื้นสิ”

นางพยาบาลคนหนึ่งเห็นเรื่องที่เกิดขึ้นและเรียกเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์อีกสองสามคนมาช่วยนำตัวราเชลเข้าห้องฉุกเฉิน

“หมอคะแม่ฉันเป็นยังไงบ้าง” พอเห็นว่าราเชลยังคงไม่ได้สติ วิเวียนจึงถามคุณหมออย่างกระวนกระวายใจ

“สุขภาพของคุณแม่คุณอยู่ระหว่างการบำบัดรักษาอาการที่ขึ้นๆ ลงๆ เข้าขั้นอันตรายมาตลอด ท่านเพิ่งจะดีขึ้นจริงๆ เมื่อเร็วๆ นี้แต่อารมณ์ที่เปลี่ยนแปลงไปมากทำให้อาการของท่านแย่ลงอีกครั้ง มันเป็นเรื่องสำคัญที่ท่านจะต้องไม่มีอารมณ์แปรปรวนแบบนี้อีก” คุณหมอเตือนอย่างระมัดระวัง

“เข้าใจแล้วค่ะ ขอบคุณค่ะคุณหมอ เธอจะฟื้นเมื่อไหร่คะ” วิเวียนถาม

“ไม่ต้องห่วง อีกสามสี่ชั่วโมงท่านคงจะฟื้น”

“โอเค ขอบคุณอีกครั้งค่ะ” วิเวียนพูดขณะเดินมาส่งคุณหมอ

เมื่อเธอเห็นวิเวียนอยู่ข้างเตียงเธอ น้ำตาก็เริ่มไหลรินอาบแก้มของเธออีกครั้ง “วิเวียนแม่ขอโทษ ความผิดของแม่เองที่ปิดบังเรื่องนี้จากลูกมาตั้งหลายปี ยกโทษให้แม่นะ แม่เสียใจจริงๆ...”

“แม่คะงั้นแม่ช่วย-” วิเวียนอยากได้คำตอบของคำถามที่ค้างคาใจของเธออยู่แต่เธอหยุดประโยคของเธอไว้กลางคันเมื่อคิดถึงสิ่งที่คุณหมอแนะนำเธอไว้ไม่นานมานี้

เธอจึงกล้ำกลืนคำถามของเธอไว้อย่างสุดกำลังและยื่นกระดาษทิชชูให้กับแม่ของเธอ “แม่คะไม่เป็นไรนะ ไม่สำคัญหรอกว่าใครคือพ่อของหนู ถ้าหนูยังมีแม่เป็นแม่ของหนูอยู่”

ความเอื้ออาทรของวิเวียนมีแต่ทำให้หัวใจของราเชลหนักอึ้งมากขึ้นขณะน้ำตาเอ่อคลออยู่ในดวงตาเธออีกครั้ง “วิเวียน ต้องโทษแม่กับเรื่องที่เกิดขึ้นกับหนู แม่เสียใจเหลือเกิน...”

“ไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะแม่ หนูโอเค” วิเวียนห้ามตัวเองไม่ให้ร้องไห้ไม่ได้และไม่นานนักทั้งคู่ก็กอดกันแน่นและร้องไห้ออกมายกใหญ่

หลังจากผ่านไปนานในที่สุดวิเวียนก็ตั้งสติได้ขณะที่เธอเช็ดน้ำตาจากปลายตาของแม่เธอ “ไม่เป็นไรค่ะแม่ ตอนนี้แม่ต้องเลิกร้องไห้ได้แล้ว คุณหมอบอกว่าแม่จะอารมณ์เปลี่ยนแปลงมากไม่ได้”