ความรักสีคราม นิยาย บท 447

วิเวียนพยักหน้าอย่างแรงในอ้อมแขนของฟินนิค

เห็นแบบนั้น ฟินนิคก็ดันตัววิเวียนออกอย่างเบามือและพาเธอไปที่โซฟา

“เอาล่ะ หายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดกับผมช้าๆ บอกเรื่องทุกอย่างมา" ฟินนิคหยิบกระดาษทิชชู่จากชั้นวางใกล้ๆ แล้วเช็ดน้ำตาของเธออย่างอ่อนโยน

วิเวียนใช้เวลาสองสามนาทีเพื่อตั้งสติก่อนจะพูด “หมอบอกว่าฉันบริจาคให้แม่ไม่ได้”

ตามความเป็นจริง ฟินนิคได้คาดการณ์ไว้แล้ว ตั้งแต่ครั้งแรกที่เขาได้ยินเกี่ยวกับอาการของราเชล สิ่งแรกที่เขาทำคือมองหาผู้บริจาคที่เหมาะสม แต่ถึงอย่างนั้น ก็ยังไม่มีใครตอบรับกลับมา

"ไม่ต้องกังวล ผมเริ่มสืบหาแล้ว อีกไม่นานเราต้องได้ผู้บริจาคแน่”

วิเวียนพยักหน้าและมองไปที่ฟินนิคอย่างขอบคุณ “แต่ยังมีอย่างอื่นอีก” จู่ๆ วิเวียนก็นึกถึงผลการตรวจดีเอ็นเอได้ และน้ำตาของเธอก็เอ่อขึ้นมาคลอเบ้า “หมอบอกว่า...ดีเอ็นเอของฉันไม่ตรงกับของแม่ฉันโดยสิ้นเชิง ฉันไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆ ของเธอ”

ฟินนิคตกตะลึงเมื่อได้ยินเรื่องนี้จากวิเวียน "คุณหมายความว่ายังไง"

“ฉันก็ไม่เชื่อเหมือนกัน ฉันเลยตัดสินใจไปถามเธอต่อหน้า” จากนั้นวิเวียนก็ร้องไห้ออกมาเสียงดัง “ฟินนิค มันไม่ใช่ความผิดพลาด ฉันไม่ใช่ลูกสาวของแม่จริงๆ”

ฟินนิครีบเข้าไปกอดวิเวียนแต่เขาพูดอะไรไม่ออกและไม่สามารถหาคำพูดใดมาปลอบเธอได้

“เมื่อไม่นานมานี้ ฉันไปตรวจพิสูจน์ความสัมพันธ์ทางสายเลือดมา และผลตรวจยืนยันว่าฉันไม่ใช่ลูกสาวของฮาร์วีย์ และวันนี้ฉันก็ได้รู้อีกว่าฉันไม่ใช่ลูกของแม่ด้วยซ้ำ ฟินนิค ฉันไม่มีญาติ ฉันไม่มีใครเลย ฉันควรทำยังไง"

"หมายความว่ายังไง" ฟินนิคลูบหลังของวิเวียนเพื่อพยายามปลอบโยนเธอ “คุณยังมีผม ผมเป็นสามีของคุณและเราเป็นครอบครัวเดียวกัน ผมจะอยู่กับคุณไปจนวันตาย”

"จริงเหรอ" วิเวียนเงยหน้าขึ้นมองฟินนิคด้วยแก้มที่เปื้อนน้ำตา "สัญญาไหม"

ฟินนิคมองกลับไปที่วิเวียนอย่างเสน่หา "แน่นอน ผมรักคุณและผมจะอยู่กับคุณตลอดไปครับ”

อย่างไรก็ตาม เธอไม่ได้เตรียมใจสำหรับสีหน้าที่เปลี่ยนเป็นเย็นชาอย่างกะทันหันของเขา เขานิ่ง และดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยอารมณ์ที่เธอไม่สามารถเข้าใจได้

"เป็นอะไรเหรอ" ปฏิกิริยาของฟินนิคทำให้วิเวียนงงงวยและไม่พอใจไปพร้อมๆ กัน “คุณไม่ดีใจที่มีลูกเหรอ”

ฟินนิคอ้าปาก เขาอยากจะอธิบายแต่หาคำที่เหมาะสมไม่ได้ เด็กคนนี้เกิดมาจากเราทั้งคู่จริงเหรอ

ในท้ายที่สุด ฟินนิคก็มองไปที่วิเวียนด้วยสายตาคลุมเครือและถามว่า “ท้องได้กี่สัปดาห์แล้ว"

“หมอบอกว่าหนึ่งเดือนแล้ว” วิเวียนตอบเบาๆ ขณะที่ลูบท้องอย่างเหม่อลอย

เด็กอยู่ในตัวเธอมาหนึ่งเดือนแล้วงั้นเหรอ ทำไมก่อนหน้านี้เธอถึงไม่มีอาการอะไรเลยล่ะ