ความรักสีคราม นิยาย บท 457

คุณพระช่วย หล่อนคิดว่าหล่อนเป็นใครกัน ฉันเพิ่งแสดงละครไปก่อนหน้านี้เพื่อเข้าใกล้หล่อนจะได้เล่นงานนังวิเวียนให้จั๋งหนับ แต่หล่อนกล้ามาที่นี่แล้วตามหาฉันอีก ถ้าอย่างนั้นหล่อนต้องคิดว่าฉันจริงใจกับหล่อนแน่ๆ

“อีฟเวลินพักหลังคุณเป็นยังไงบ้าง” ราเชลยังคงถามอีฟเวลินอย่างห่วงใยแม้ว่าน้ำเสียงของเธอจะมีความเย็นชาแฝงอยู่ก็ตาม

“ก็ดีนี่” อีฟเวลินทำปากกระตุกและตอบอย่างเย็นชา

ราเชลตอบยิ้มๆ “ฉันดีใจที่ได้ยินว่าคุณสบายดี”

อีฟเวลินไม่พูดอะไรแต่เหลือบมองท่านอย่างงุนงงสงสัย

ขณะมองอีฟเวลินอย่างลึกซึ้งรอยยิ้มของราเชลยิ่งกว้างขึ้นขณะที่ท่านเอ่ยชมเธอ “อีฟเวลินคุณเป็นสาวน้อยอ่อนหวานมาตั้งแต่เล็กๆ เลย ตอนที่คุณยังเป็นเด็กหญิงตัวน้อยคุณดูเหมือนตุ๊กตาชั้นเลิศที่ทำให้ทุกคนสนใจไม่มีผิด ตอนนี้คุณโตแล้วกลายเป็นสุภาพสตรีสาวสวย ใครก็ตามที่ชนะใจคุณได้และใช้ชีวิตที่เหลือของเขากับคุณคงจะโชคดีที่สุดจริงๆ”

ดวงตาของราเชลเป็นประกายแวววาวด้วยน้ำตา ดูเหมือนฉันจะไม่ได้อยู่จนถึงตอนที่อีฟเวลินของฉันแต่งงานแล้วล่ะ ฉันได้แต่ใช้ทุกเวลาในตอนนี้ที่จะอยู่กับเธอได้

เกือบทุกคนโดยเฉพาะสาวๆ จะมีความสุขเมื่อมีใครเยินยอความงามของพวกเธอ ใบหน้าของอีฟเวลินค่อยอ่อนลงนิดหน่อยเมื่อได้ยินคำชมของราเชล

แต่ไม่ว่าจะอย่างไรใบหน้าของเธอก็บึ้งตึงขึ้นอีกครั้งเมื่อบหน้าของวิเวียนแวบขึ้นมาในใจเธอ เธอมองราเชลด้วยสายตารังเกียจ ฮึ่ม ถ้าไม่ใช่เพราะลูกสาวแก ฉันคงแต่งงานกับฟินนิคไปแล้ว

เธอไม่รู้สึกอยากพบใครที่เกี่ยวข้องกับวิเวียนอีกแล้วและทำท่าจะขอให้ราเชลไปซะ ทันใดนั้นสายลมแรงพัดกรรโชกจนใบไม้แห้งบนพื้นถูกพัดพาเข้ามาหาอีฟเวลิน

ใบไม้บางใบติดบนเสื้อของเธอทำให้มันเปรอะโคลนเป็นบางจุด ให้บังเอิญที่วันนี้เธอสวมเสื้อสีขาวเสียด้วย ผลก็คือรอยเปื้อนเห็นชัดจริงๆ บนเสื้อสีขาวบริสุทธิ์

อีฟเวลินปัดใบไม้ออกจากเสื้อของเธออย่างหงุดหงิด เธอหน้านิ่วคิ้วขมวดเสียจนหน้าบูดบึ้งขณะคำรามออกมาว่า “ลมบ้าอะไรของมันเนี่ย เสื้อตัวโปรดของฉันเปื้อนหมดเลย”

ราเชลยกมือขึ้นทันทีเพราะคิดจะช่วยปัดรอยเปื้อนออกจากเสื้อของอีฟเวลิน แต่เธอรีบหันตัวหลบมือของเธออย่างรวดเร็ว

“ก็ได้งั้นฉันไปก่อนนะ” อีฟเวลินหันตัวและเดินตรงไปที่บ้าน

“อีฟเวลินขอเวลาฉันแป๊บนึงนะ” ทีแรกราเชลคิดว่าจะจับมือของอีฟเวิลิน แต่เธอก็เปลี่ยนใจเมื่อเธอคิดถึงอะไรบางอย่างและรีบเดินไปขวางหน้าของอีฟเวลินเพื่อหยุดเธอไว้

อีฟเวลินกรอกตาแล้วถามอย่างไม่พอใจเป็นที่สุดว่า “อะไรอีกล่ะ”

“อีฟเวลิน อันที่จริงฉันแค่รู้สึกอยากถามว่าคุณพอจะมีเวลาแวะไปบ้านฉันเพื่อทานอาหารกันมั้ย ฉันจะทำอาหารจานโปรดของคุณให้ทาน” ราเชลพูดอย่างระมัดระวังและมองอีฟเวลินด้วยสายตาเว้าวอน

“หลังๆ มานี่ฉันไม่ค่อยว่างเลยคงไม่มีเวลาหรอก” อีฟเวลินตอบอย่างเย็นชาและเดินกลับบ้านของเธอต่อไป

ราเชลขวางเธอไว้และเกลี้ยกล่อมเธออีกครั้ง “อีฟเวลิน ฉันหวังจริงๆ ว่าคุณจะหาเวลาแวะไปบ้านฉันได้นะ ฉันยังจำได้ว่าคุณเคยชอบไข่เจียวมากเลย คุณคงไม่ได้ชิมมาสักพักแล้วจริงมั้ย ให้ฉันทำให้คุณทานอีกสักครั้งเถอะนะ”