ความรักสีคราม นิยาย บท 465

“วันนี้ลูกสาวของตระกูลเจ้าของบริษัทมอร์ริสันกรุ๊ปถูกลักพาตัวไป หลังจากได้รับค่าไถ่พวกลักเด็กไม่ยอมคืนเด็กให้ ดังนั้นจึงยังไม่พบตัวทารก จากปากคำของพ่อแม่ทารกนั้นมีปานรูปผีเสื้อที่เอว พวกเขาขอวิงวอนให้ใครก็ตามที่พบเด็กโปรดโทรหาพวกเขาด้วย ติดต่อพวกเขาได้ที่...”

“ปานรูปผีเสื้อ” เมื่อเธอได้ยินการรายงานข่าวราเชลคิดถึงทารกที่เธอเพิ่งพบ เด็กก็มีปานรูปผีเสื้อด้วยไม่ใช่เหรอ หรือว่าเด็กจะเป็นลูกของตระกูลมอร์ริสัน

เธอเคยได้ยินชื่อบริษัทมอร์ริสันกรุ๊ปมาก่อนเพราะมันเป็นกลุ่มบริษัทที่ใหญ่ที่สุดของเมือง เธอไม่อยากจะเชื่อความจริงที่ว่าทารกที่เธอพบจะมาจากพื้นฐานครอบครัวชั้นสูงขนาดนั้น

หลังจากหายตกอกตกใจแล้วราเชลก็รู้สึกอยากพบพ่อแม่ของทารกน้อย ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจที่จะไปส่งเด็กที่บริษัทมอร์ริสันกรุ๊ปโดยตรง เธอเคยทำงานเป็นพนักงานทำความสะอาดแถวๆ นี้มาก่อนเธอจึงรู้ว่าสำนักงานของพวกเขาตั้งอยู่ที่ไหน

หลังจากทานอาหารของเธอเสร็จ ราเชลอยากพาลูกสาวของเธอเองไปฝากเพื่อนบ้านให้ช่วยดูแลก่อนที่เธอจะออกไป แต่ทันทีที่เธออุ้มเด็กความคิดแผลงๆ อย่างหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในหัวเธอ

พอมองดูบ้านตัวเอง เธอก็รู้ว่าสีภายในบ้านลอกหมดแล้วและต้องปิดมันไว้ด้วยแผ่นหนังสือพิมพ์ ห้องครัวและห้องน้ำก็เล็กเป็นพิเศษ ขณะที่โถงกลางก็แทบจะไม่มีที่ว่างเหลือให้วางโซฟาสักตัว

ยิ่งไปกว่านั้นเธอยังไม่มีบ้านเป็นของตัวเองด้วยซ้ำ เมื่อคิดถึงท่าทางดูถูกดูแคลนที่เจ้าของบ้านมองทุกเดือนที่เธอจ่ายค่าเช่า ราเชลก็อดไม่ได้ที่จะสงสัยว่า ลูกฉันจะมีชีวิตที่ดีได้เหรอถ้าอยู่กับฉัน

ไม่มีทางเลย สิ่งที่รอเธออยู่มีแต่ความทุกข์ทรมาน แต่ถ้าตระกูลมอร์ริสันเลี้ยงดูเธอล่ะ ถ้าลูกสาวฉันกลายเป็นลูกสาวของตระกูลมอร์ริสัน เธอจะมีทุกสิ่งทุกอย่างที่อยากได้และใช้ชีวิตเหมือนเจ้าหญิง

หัวใจของราเชลเต้นรัวอย่างคลุ้มคลั่งทันทีที่ความคิดนั้นผุดขึ้นมาในหัว ใช่แล้ว ฉันปล่อยให้ลูกสาวฉันทุกข์ทรมานไม่ได้และฉันต้องทำให้แน่ใจว่าเธอจะมีชีวิตที่ดีขึ้น

พอตัดสินใจได้แล้วราเชลก็สำรวจปานแดงของทารกหญิงแล้วประทับรอยของลูกสาวเธอด้วยรอยแบบเดียวกัน

ราเชลตอบอย่างเคอะเขิน “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันแค่พบเด็กโดยบังเอิญน่ะ”

พ่อแม่ของเบเนดิกต์ต่างยืนกรานที่จะให้รางวัลกับราเชลอย่างงามเพื่อเป็นการขอบคุณ แต่ไม่มีทางที่ราเชลจะยอมรับ หลังจากปฏิเสธอยู่สองสามหน พ่อแม่ของเบเนดิกต์ก็ไม่ดึงดันต่อไปและนึกไปว่าพวกเขาเพิ่งได้พบคนจิตใจดีคนหนึ่ง

กลับถึงบ้านราเชลได้แต่นอนร้องไห้อยู่บนเตียงเพราะเธอไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ถึงจะได้พบลูกสาวของเธออีก เธอตอกย้ำกับตัวเองว่า ฉันไม่เสียใจหรอก สุดท้ายแล้วฉันก็อยากให้ลูกของฉันมีชีวิตที่ดีขึ้น

หลังจากเปิดเผยความจริงในรายละเอียดแล้วราเชลก็ร้องไห้ขณะขอโทษออกมา “วิเวียนทั้งหมดคือความผิดของแม่ ตอนนั้นแม่มันเห็นแก่ตัว แม่คือต้นเหตุของความลำบากของลูก ลูกจะยกโทษให้แม่ได้ไหม”