ความรักสีคราม นิยาย บท 550

“แกนั่นเอง! ทั้งหมดเป็นความผิดของแก!” คนร้ายอุทานออกมา

ธุรกิจของฉัน ครอบครัวของฉัน ทุกอย่างหายไปหมดเพราะผู้หญิงคนนี้ เธอสมควรตาย! ทั้งคู่สมควรตาย! ฉันมีชีวิตที่ดีรออยู่ข้างหน้า แต่ทุกอย่างพังทลายเพราะสองคนนี้ ฉันจะต้องให้พวกมันชดใช้! พวกแกสองคนสมควรไปลงนรก!

ความเกลียดชังลุกโชนแรงกล้าอยู่ในดวงตาขณะที่คนร้ายก้าวเข้าหาวิเวียนอย่างช้าๆ เขาพร้อมที่จะลั่นไกลได้ตลอดเวลา

“แม่ ไม่นะ!” แลร์รี่เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นจากหน้าต่างของดาดฟ้าและเขาอยากที่จะเข้าไปยังห้องโถงเพื่อช่วยวิเวียน ขอร้องล่ะ! ขออย่าให้เกิดอะไรขึ้นกับแม่เลย!

แต่ฮันเตอร์กอดแลร์รี่เอาไว้แน่นล็อคเขาให้อยู่กับที่ ฮันเตอร์ทำทุกทางเพื่อทำให้แลร์รี่หยุดดิ้นรนและห้ามเข้าไป ตอนนี้ฮันเตอร์เองก็ไม่เชื่อกับสิ่งที่เห็น

ครั้งแรกที่เขาเริ่มเรียนรู้ภาษา เขาได้เรียนรู้บางอย่างเกี่ยวกับความรักที่อยู่เหนือชีวิตและความตาย เขาปฏิเสธความคิดของคนส่วนใหญ่เพราะคิดว่าคงไม่มีใครทำเรื่องโง่ๆ แบบนั้นได้

สำหรับเขานอกจากพ่อและแม่แล้ว ก็ไม่มีสิ่งใดที่สำคัญมากไปกว่าชีวิตของตัวเอง ความรักเป็นสิ่งที่มีไว้เพื่อฆ่าเวลาและหาความสุขเท่านั้น ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องเจ็บปวดเพราะมัน

อย่างไรก็ตาม วันนั้นในที่สุดเขาก็รู้ว่ามีบางสิ่งบางอย่างเช่นนั้นอยู่จริงๆ ความรู้สึกที่แข็งแกร่งของคนๆ หนึ่งที่ยอมสละชีวิตเพื่อคนอีกคน

วิเวียนเกลียดฟินนิคจริงอย่างที่เธอแสดงออกมาหรือเปล่า?

กลับมาที่ห้องโถง ความรู้สึกของวิเวียนเริ่มตึงเครียดขึ้น เธอสัมผัสได้อย่างชัดเจนถึงเม็ดเหงื่อที่ไหลลงตามหลังใบหูของเธอขณะที่เสียงหัวใจของเธอเต้นระรัวดังอยู่ในแก้วหู วิเวียนหลับตาเมื่อเธอรู้สึกถึงปืนที่ใกล้เข้ามา

ขอโทษนะลูกน้อย แม่คงไม่มีโอกาสได้เห็นลูกเติบโตขึ้น ได้มองดูลูกแต่งงานและมีหลาน แม่ขอโทษ…

น้ำตาของเธอไหลลงมาตามร่องแก้มขณะที่เธอรอคอยเสียงปืนดังขึ้นอย่างสิ้นหวัง แต่กลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

สิ่งที่เธอได้ยินกลับเป็นเสียงคนร้ายที่ร้องออกมาอย่างเจ็บปวด เธอจึงลืมตาขึ้น

แกร็ก! เสียงแขนของคนร้ายที่หลุดออกจากหัวไหล่ ตามมาด้วยเสียงผู้ชายที่ร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด

คนเหล่านั้นปกติแล้วคุ้นเคยกับชีวิตที่หรูหรา ดังนั้นความหวาดกลัวและความขุ่นเคืองใจที่พวกเขาได้รับจากเหตุการณ์นี้กลับช่วยดึงด้านมืดของพวกเขาออกมา พวกเขาไม่มีใครใส่ใจมารยาทที่ครั้งหนึ่งพวกเขาเคยให้ความสำคัญ

“แกคิดว่ามีแค่ปืนเล็กๆ นี่แล้วแกจะมีอำนาจเหนือโลกนี้อย่างนั้นหรือหา?”

“บุกเดี่ยวมาปล้นเรือสำราญงั้นหรือ? แกมีแต่ความกล้าอย่างเดียวสินะ”

“เราเรียกตำรวจมาแล้ว! ครอบครองอาวุธปืนอย่างผิดกฎหมาย ลักพาตัวและแบล็กเมล์ ฉันคิดว่าเขาจะต้องคุกไปตลอดชีวิตด้วยข้อหาพวกนี้นั่นแหละ”

“แกไม่ควรจะเข้าวงการนี้ถ้าเข้ามาแล้วทำไม่สำเร็จ ถ้าทุกคนเป็นแบบแก พวกเราทุกคนที่นี่คงจะทำธุรกิจไม่เป็นกันแล้ว!”

“รีบโทรเรียกตำรวจเร็ว! ฉันจะไปแจ้งข้อหากับแกที่สถานีตำรวจ ฉันต้องการให้ผู้ชายคนนี้ตายอยู่ในคุก! ไอ้บ้าเอ้ย! ฉันคิดว่าคงจะได้สนุกอยู่บนเรือสำราญ ทำไมเรื่องนี้ต้องมาเกิดขึ้นกับฉันด้วย!”