ความรักสีคราม นิยาย บท 646

อาจเพราะรู้สึกได้ถึงสายตาเชือดเฉือนของวิเวียน อีฟเวลินค่อยๆ ลืมตา เธองุนงงไปครู่หนึ่ง ไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน

แม่พาเรามาที่นี่เหรอ? อีฟเวลินจำได้ว่าเธอโทรหาราเชลก่อนจะหมดสติไป เมื่อนึกได้จึงลุกขึ้นนั่งและมองหาราเชล แต่แล้วก็ต้องประหลาดใจเมื่อพบว่าคนที่อยู่ในห้องกลับเป็นวิเวียน

เธอปรี๊ดแตกทันทีที่จำเรื่องราวทั้งหมดได้ อีฟเวลินกรีดเสียงใส่วิเวียน “แกมาทำอะไรที่นี่! แล้วที่นี่มันคือที่ไหน!”

“ที่นี่คือหนึ่งในคอนโดมิเนียมของตระกูลมอร์ริสัน ฉันพาเธอมาเอง” วิเวียนวางมาดสุขุมและตอบด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่จะทะเลาะกับอีฟเวลิน

เพื่อให้สำเร็จตามแผน เธอจะต้องทำให้อีฟเวลินเข้าใจว่าเธอยังคงเป็นวิเวียน วิลเลี่ยม ผู้โง่เง่าและถูกจูงจมูกได้ง่ายเหมือนเดิม

“นึกแล้วว่าทำไมแกถึงใจดีนัก! ถ้าไม่ใช่แก ฉันคงไม่ต้องมีสภาพแบบนี้? แกต้องการอะไรกันแน่?”

ภาพความทรงจำที่ฟินนิคไล่เธอออกจากบ้านกลับมาตอกย้ำอีฟเวลินซ้ำแล้วซ้ำเล่า เพียงเท่านี้ก็ทำให้เธอคลุ้มคลั่งแล้ว อีฟเวลินจะจำได้อย่างไรว่าเธอควรจะสร้างภาพเป็นคนดีเมื่ออยู่ต่อหน้าวิเวียน?

“แม่ของเธอบอกให้ฉันไปรับเธอจากบ้านตระกูลนอร์ตัน” วิเวียนอธิบายอย่างอดทน “แม่ขอให้ฉันดูแลเธอให้ดี”

อีฟเวลินเริ่มสงบลงเมื่อได้ฟัง แต่ยังคงจ้องวิเวียนอย่างแคลงใจ “ราเชลบอกให้เธอมาเหรอ?”

แม่นี่เป็นคนจัดฉากที่โรงละครโอเปร่าใช่ไหม? ถ้าไม่ใช่หล่อนก็คงจะบังเอิญเกินไปแล้วล่ะ

เห็นอีฟเวลินดูผ่อนคลายลงมาก วิเวียนรู้ทันทีว่าอีกฝ่ายระแวงเธอน้อยลงแล้ว ดูเหมือนเธอจะวิเคราะห์ได้ถูกเผง การจะโน้มน้าวอีฟเวลินได้ต้องหัดคิดแบบเดียวกับอีฟเวลินเสียก่อน

อีฟเวลินใคร่ครวญถึงเหตุผลที่วิเวียนต้องช่วยเธอ อดคิดไม่ได้ว่าอีกฝ่ายยังโง่เง่าเหมือนเมื่อห้าปีก่อน หล่อนจำเป็นต้องทำถึงขนาดนี้เชียวหรือทั้งที่ราเชลเป็นแค่แม่เลี้ยง?

อีฟเวลินคิดแต่ไม่พูดออกมา เพราะถึงอย่างไรเธอก็ยังต้องพึ่งพาวิเวียน

“ขอบใจที่ดูแลฉันในฐานะเพื่อนนะวิเวียน ขอบใจที่ช่วย ฉันเสียใจกับทุกเรื่องที่ผ่านมา ฉันมันเด็กไม่ยอมโต ทุกอย่างเป็นความผิดของฉันทั้งนั้น ฉันเสียใจจริงๆ” อีฟเวลินสะอื้นและบีบน้ำตาออกมาหลายหยด “วิเวียน ฉันเสียใจมากนะ เธอจะให้โอกาสฉันแก้ตัวไหม?”