ความรักสีคราม นิยาย บท 690

สายตาของชาร์ล็อตเต็มไปด้วยความขยะแขยงและไม่แยแส เมื่อฟินนิคเห็นดั้งนั้นเขาก็พูดออกมาอย่างไร้อารมณ์ว่า “คุณไม่มีค่าพอที่จะเปรียบเทียบกับวิเวียน คุณไม่เคยเทียบเธอได้เลย ไม่มีส่วนไหนในตัวคุณที่จะอยู่เหนือเธอได้”

จากนั้นฟินนิคก็ยกถังน้ำขึ้นมาและเดินกลับไปที่บ่อ เขาตักน้ำมาอีกถังก่อนที่จะเดินกลับไป เขาทำทั้งหมดนี้โดยที่ไม่ได้เหลือบมองชาร์ล็อตเลยแม้แต่นิดเดียว

เมื่อเห็นฟินนิคจากไปโดยที่ไม่สนใจเธอ ชาร์ล็อตก็ถึงกับเข่าอ่อน ล้มตัวลงนั่งยองๆ และก้มหน้าลงไหล่ของเธอสั่นอย่างรุนแรงขณะที่น้ำตาของความโกรธไหลลงมาอาบแก้ม

ในใจของเธอกำลังสงสัยความกล้าของฟินนิค ทำไมเขาถึงพูดว่าฉันไม่ดีพอ? ฉันไม่ยอมรับความพ่ายแพ้ครั้งนี้ มันไม่ยุติธรรม! อีกอย่าง นี่ฉันต้องออกไปจากเมืองซันไชน์หลังจากที่กลับไปจริงๆ งั้นเหรอ?

เธอสั่นสะท้านอยู่ในใจเมื่อเธอนึกย้อนไปถึงตอนที่ฟินนิคขู่เธอ “อย่าบังคับให้ผมต้องทำอะไรรุนแรง” ไม่ต้องสงสัยเลยว่าวิธีการแทรกแซงของฟินนิคจะสามารถขับไล่ชาร์ล็อตออกไปจากเมืองซันไชน์ได้อย่างง่ายดาย อีกอย่างเขายังสามารถทำให้วงการสื่อทั้งหมดคว่ำบาตรเธอได้ด้วย

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ชาร์ล็อตก็ยิ่งร้องไห้หนักขึ้นกว่าเดิม เธอแค่พยายามหาสามีในอุดมคติเท่านั้นเอง ทำไมจุดจบมันถึงได้น่าสมเพชแบบนี้?

ฟินนิคกลับมาถึงจุดตั้งแคมป์ด้วยสีหน้าแข็งกระด้าง เขาไม่สนใจเธอที่เดินร้องไห้ตามหลังเขามา

เมื่อคนอื่นๆ เห็นพวกเดินกลับมาจากที่ไกลๆ พวกเขาก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งใจ พวกเขารีบเดินเข้าไปแล้วถามว่า “คุณนอร์ตันทำไมคุณถึงไปตักน้ำนานจัง? แล้วชาร์ล็อตอยู่ไหน?”

“ใช่คุณนอร์ตัน คุณหายไปนานมากจนทุกคนเริ่มสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับพวกคุณหรือเปล่า พวกเราถึงกับแบ่งกลุ่มออกไปตามหาแต่ก็ไม่พบพวกคุณเลย มันทำให้ทุกคนเกือบเป็นบ้า”

…

ฟินนิครู้สึกผิดทันทีเมื่อเห็นสีหน้าเป็นห่วงของทุกคนที่อยู่รอบตัว “ตอนที่เราเดินกลับมาบังเอิญน้ำหกหมดเลยถึงได้กลับมาช้ากว่าที่คิดเอาไว้ ผมต้องขอโทษที่กลับมาช้าจนทำให้ทุกคนต้องเป็นห่วง”

“ไม่เป็นไร พวกคุณปลอดภัยกลับมาก็ดีแล้ว” ทุกคนมีสีหน้ายิ้มแย้มปลอบใจขณะที่โบกมือบอกเขาว่าไม่เป็นไร พวกเขารู้สึกปลาบปลื้มหลังจากที่เห็นเจ้านายของพวกเขาอธิบายพร้อมกับขอโทษ “จะว่าไปแล้วชาร์ล็อตอยู่ที่ไหน? เธอไม่ได้ไปกับคุณเหรอ? ทำไมเธอถึงไม่ได้กลับมาพร้อมคุณ?”

เมื่อสังเกตเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัดของฟินนิคทุกคนก็ครุ่นคิดด้วยความสงสัย พวกเขาทะเลาะกันงั้นเหรอ? แต่ว่าทำไมพวกเขาถึงทะเลาะกัน? นั่นไม่น่าเป็นไปได้

เมื่อได้ยินแบบนี้ความรู้สึกรำคาญในใจของฟินนิคก็พลุ่งหล่านขึ้นมา ห่วงแต่ความปลอดภัยของคนอื่นทุกที…ทำไมไม่รู้จักห่วงตัวเองบ้าง! เธอต้องทำให้ฉันเป็นห่วงตลอดเวลางั้นเหรอ?

ฟินนิคยิ่งรู้สึกวิตกกังวลมากขึ้นเพราะเขารอมาเกือบสิบนาทีแล้ว เมื่อเห็นว่าวิเวียนยังไม่กลับมาเขาก็รอไม่ได้อีกต่อไป แต่ก่อนที่เขาจะรวบรวมให้ทุกคนออกไปตามหา เขาก็เห็นแคโรลีนเดินอย่างร้อนรนไปที่ไหนสักแห่ง

“ซาร่าห์เธอหายไปไหนมา? ทำไมเธอใช้เวลานานจังกว่าจะกลับมาได้?” แคโรลีนถาม เธอรีบเดินไปอยู่ข้างๆ ซาร่าห์สีหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและเป็นห่วง การหายตัวไปของซาร่าห์คงทำให้เธอเป็นกังวลมากจริงๆ

“ฉันคิดว่าจะออกไปเก็บฟืนใกล้ๆ แถวนี้แต่ฉันดันบังเอิญหลงทาง ฉันหาทางกลับมาไม่เจอ ฉันเดินเลี้ยวไปผิดทางอยู่สองสามครั้งแล้วก็เริ่มเดินหลงไปเรื่อยๆ ฉันใช้ความพยายามอยู่หลายครั้งในที่สุดฉันก็กลับมาได้” ซาร่าห์อธิบายขณะที่กอดฟืนอยู่ในอ้อมแขน

ก่อนหน้านี้แชนนอนบอกว่าเธอได้ยินเสียงซาร่าห์ร้องขอให้ช่วยเหลือ นั่นทำให้แคโรลีนรู้สึกเป็นห่วงเธอจึงสำรวจซาร่าห์ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าเพื่อดูว่าอีกฝ่ายบาดเจ็บหรือไม่ “เธอไปเจอเรื่องอะไรมาหรือเปล่า? ได้รับบาดเจ็บอะไรบ้างไหม?”