ความรักสีคราม นิยาย บท 765

ใบหน้าของฟินนิคเปรอะเปื้อนไปด้วยเขม่าจากควันไฟ มีเพียงดวงตาของเขาเท่านั้นที่ปรากฏให้เห็น ในขณะที่ผมของเขาดูเหมือนรังนก

วิเวียนขมวดคิ้วเข้าหากัน หยิบท่อนไม้มาจากเขา

“ขอฉันลองหน่อย” เธอพูดเบาๆ เธอไม่แน่ใจว่าจะมีปฎิกิริยาหรือปฏิบัติต่อฟินนิคอย่างไรเมื่อเขาดูแปลกแบบนี้

เขาจ้องมองเธอและส่งไม้ให้ เขายืนอยู่เหนือเธอเพื่อดูว่าเธอจะทำอะไร

เขาไม่รู้วิธีจุดไฟ แต่วิเวียนสามารถจุดไฟได้อย่างไม่ยากเย็นนัก

นี่ทำให้ฟินนิครู้สึกด้อยกว่าเล็กน้อย เขาเป็นผู้ชายอกสามศอกแต่แพ้ให้กับผู้หญิงคนหนึ่งในด้านทักษะการเอาชีวิตรอดธรรมดาๆ

ความจริงก็คือวิเวียนทำได้ดีกว่าเขาในเรื่องแบบนี้เสมอ และเมื่อนึกได้ว่าในทางเทคนิคแล้ว เขาเพิ่งแพ้ให้กับภรรยาของตัวเอง เขาก็ไม่รู้สึกแย่อีกต่อไป

วิเวียนเริ่มยุ่งกับการทำอาหารในครัว ฟินนิคนึกถึงตอนที่เคยใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันเมื่อห้าปีก่อนอีกครั้ง

ก่อนนั้น การเห็นเธอในครัวเป็นเรื่องปกติที่เขาเห็นทุกวันที่เขากลับมาจากที่ทำงาน

การได้เห็นภาพนั้นอีกครั้งเหมือนเดจาวู

ก่อนที่ฟินนิคจะรู้ตัว วิเวียนก็ทำอาหารเย็นเสร็จแล้ว

เขาเข้ามาช่วยจัดวางจานอาหารบนโต๊ะ

เขาใช้ช้อนส้อมหั่นไข่เจียวชิ้นใหญ่ออกมาวางบนจานของวิเวียน เธอไม่ปฏิเสธ แทบจะสูดดมเอาอาหารเข้าไป

“วิเวียน” ฟินนิคพยายามเริ่มบทสนทนา แต่เธอยังคงเงียบ และมีเพียงเสียงที่พวกเขากำลังจัดการอาหารตรงหน้าดังไปทั่วห้อง

“คุณไม่คิดว่าสถานการณ์นี้จะเหมือนเมื่อก่อนที่คุณเคยทำอาหารให้ผมเหรอ?”

มือของเธอค้างกลางอากาศก่อนจะค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองเขา “ถึงมันจะเหมือนเมื่อก่อน แต่เราก็กลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว”

น้ำเสียงของเธอราบเรียบและปราศจากอารมณ์ใดๆ

“อย่าเป็นแบบนั้นเลยได้โปรด กลับมาหาผมได้มั้ย?” ฟินนิคอ้อนวอนแม้ว่าเขาจะรู้ว่านี่ไม่ใช่เวลาที่ดีที่สุดในการสนทนา

ค่ำคืนเงียบสงัด มีเพียงเสียงลมหายใจและเสียงลมที่ดังก้องไปทั่วภายในบ้าน

ด้านนอกอาคาร เงาเล็กๆ เคลื่อนที่ไปรอบๆ ตั้งใจสังเกตทุกสิ่งที่เกิดขึ้นภายใน

ภายใต้แสงสลัวของดวงจันทร์และดวงดาว คนทั้งสองนั่งอยู่ในบ้านขณะที่จิตใจของพวกเขาล่องลอยไปในความทรงจำเมื่อห้าปีก่อน โดยไม่ทันได้สังเกตเห็นบุคคลน่าสงสัยที่ซ่อนตัวอยู่ด้านนอก

ร่างเล็กคุกเข่าลงเพื่อแอบดูตรงช่องว่างระหว่างประตูกับกรอบประตู รอยยิ้มสดใสปรากฏขึ้นบนใบหน้า

ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเหยื่อที่ลักพาตัวตนเอง แลร์รี่นั่นเอง

เมื่อเฝ้าดูความเคลื่อนไหวของพ่อแม่ของเขา แลร์รี่รู้สึกเหมือนมีบางอย่างขาดหายไป เขาเห็นตั๊กแตนตัวหนึ่งกระโดดเข้ามาใกล้เท้า และความคิดก็แล่นเข้ามาในหัวของเขา

เขาหยิบตั๊กแตนขึ้นมาแล้วเหวี่ยงมันเข้าไปในบ้าน ปล่อยให้มันบินไปจนสุดเพื่อเกาะร่างของวิเวียน

ผู้ใหญ่ทั้งสองสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวทันที บางอย่างไต่ไปที่เท้าของพวกเขา ฟินนิคสงสัยว่าจะเป็นอะไรที่ไม่ดีหรือไม่