ความรักสีคราม นิยาย บท 879

ฟินนิคไม่เคยอยากกลับบ้านเพราะรู้สึกว่าบ้านหลังนี้มีความทรงจำที่ไม่ดีในวัยเด็กของเขา

เมื่อนึกถึงความกระตือรือร้นของซามูเอลที่รอคอยให้เขากลับบ้าน ฟินนิคอยากตบหน้าตัวเอง

แล้วเขาก็ตบ

ชายหนุ่มทั้งเสียใจและเจ็บปวด เขามองร่างคุณปู่ที่จากไปทั้งที่ยังยิ้มละไม

ฟินนิคบรรจงใช้ทิชชูเช็ดเลือดออกจากใบหน้าของซามูเอล ใบหน้าของผู้เฒ่าเริ่มสะอาดขึ้น

เขาค่อยๆ สัมผัสรอยย่นบนใบหน้าของอีกฝ่าย มันคือร่องรอยแห่งวัยของซามูเอล

เมื่อนึกถึงภาพในอดีตที่ซามูเอลเคยพาเขาออกไปเล่น น้ำตาของฟินนิคก็ไหลพราก

เขาอยากตายเคียงข้างกับซามูเอล แต่รู้ดีว่าทำไม่ได้

ซามูเอลต้องการให้เขานำเกียรติยศมาสู่ครอบครัว หวังว่าฟินนิคจะมีชีวิตที่ดีในภายภาคหน้า

ฟินนิคจึงไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับซามูเอลในโลกหลังความตายได้อย่างไรหากเขาปลิดชีวิตตัวเอง

“ฟินนิค”

ขณะที่ฟินนิคกำลังจมดิ่งอยู่กับความเศร้า ก็ได้ยินเสียงวิเวียน

เขาก้มหน้าปาดน้ำตาแล้วมองหน้าเธอ ไม่อยากให้เธอเห็นเขาในสภาพนี้ แต่คราบน้ำตายังคงเด่นชัด

“อย่าเศร้าเลย คุณปู่ได้ขึ้นสวรรค์แน่ๆ” วิเวียนไม่รู้จะปลอบใจฟินนิคอย่างไรได้อีก

ทั้งคู่เพิ่งผ่านอะไรมาด้วยกันมากมายจนวิเวียนหมดคำพูดจะปลอบ

“พ่อฮะ อย่าร้องไห้ ผมผิดเอง ผมไม่ได้ดูแลคุณทวดให้ดี”

เห็นความเสียใจและสิ้นหวังของฟินนิค แลร์รี่ได้แต่โทษตัวเอง

วิเวียนเข้าใจดีว่าเขาผ่านอะไรมา เธอแค่พยักหน้าและพาแลร์รี่ออกไป

เมื่อทั้งคู่จากไปแล้ว ฟินนิคก้มหน้ามองร่างไร้ชีวิตของซามูเอล เขาร่ำไห้จนไม่มีน้ำตาจะไหล

เขาจ้องร่างนั้นอย่างเลื่อนลอยแล้วเริ่มทำความสะอาดทีละน้อย พยายามเต็มที่ที่จะบังคับมือไม่ให้สั่นและหักห้ามความอยากลาโลกไปพร้อมกับซามูเอล

มีแต่ฟินนิคเท่านั้นที่รู้ว่าตัวเองทุกข์ทรมานแค่ไหน

ครั้งหนึ่งเขาเคยหยิ่งผยองและไม่ร้องไห้ตอนที่ทุกคนเห็นกับตาว่าเขาต้องเข้าคุก เคยมั่นใจในฝีมือการทำธุรกิจของตัวเองและไม่มีน้ำตาแม้ต้องยกบริษัทให้คนอื่นต่อหน้ากองทัพนักข่าว

ไม่ใช่เพราะฟินนิคไม่ได้ร้องไห้ แต่เพราะเขารู้ว่าผู้ชายไม่ควรเสียน้ำตา เขาต้องทำตัวเป็นแบบอย่างให้แลร์รี่และต้องมีบ้านให้วิเวียน

แต่ตอนนี้ซามูเอลจากไปแล้ว ฟางเส้นสุดท้ายของฟินนิคก็ขาดผึง

เขาเหนื่อย ทุกอย่างที่เกิดขึ้นทำให้เขาอ่อนล้า ถึงฟินนิคจะไม่ได้พูดออกมา แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขายังไหว