ความรักสีคราม นิยาย บท 895

วิเวียนไม่สนใจใครเลยและเดินไปข้างหน้าเพื่อไปพบครูใหญ่

“คุณคลาร์กคุณคิดอย่างไรกับการที่แลร์รี่จะเลื่อนขั้นข้ามระดับชั้นเรียนคะ?”

หลังจากที่วิเวียนพบครูใหญ่ในห้องพักครูเธอเล่าทุกอย่างให้ครูใหญ่ฟัง แต่ครูใหญ่กลับมองว่าข้อเสนอของเธอไร้สาระ

นี่เป็นเรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนในโรงเรียน

โรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนเปิดใหม่ วิเวียนเลือกที่จะส่งแลร์รี่มาที่โรงเรียนนี้เพียงเพราะอยู่ใกล้ที่ทำงานของเธอ

เธอไม่ได้คาดหวังว่าแลร์รี่จะรู้มากกว่าสิ่งที่ชั้นเรียนของเขากําลังสอน ในความเป็นจริงแล้วแม้แต่แลร์รี่เองก็แปลกใจที่เขารู้ทุกอย่างที่สอนในชั้นเรียนนั้นแล้ว

“แต่ถ้าคุณยังยืนยันอยู่ เราสามารถให้เขาสอบไล่ละระดับชั้นได้ ถ้าเขาสอบตกในระดับใดรับหนึ่ง เราจะให้เขาอยู่ในระดับชั้นเรียนนั้น คุณคิดว่าแบบนี้เป็นไงคะ?” ครูใหญ่แนะนํา

แม้ว่ามันกินเวลาไปบ้าง แต่วิเวียนก็คิดว่านั่นเป็นความคิดที่ดี ดังนั้นเธอจึงตอบตกลง

เธอขอให้ครูใหญ่ของโรงเรียนเก็บเรื่องนี้เป็นความลับก่อน เพราะเธอไม่ต้องการให้เด็กคนอื่นมองแลร์รี่แตกต่างออกไป

แม้ว่าเด็กคนอื่นๆ อาจคิดว่าแลร์รี่ฉลาดเอามากๆ แต่พวกเขาก็อาจทำให้แลร์รี่กลายเป็นพวกชายขอบ เพียงเพราะแลร์รี่แตกต่างจากพวกเขา

วิเวียนไม่ต้องการให้ลูกของเธอเผชิญกับการเลือกปฏิบัติแบบนี้จากเพื่อนๆ

คุณคลาร์กเห็นด้วยและเริ่มเตรียมการให้แลร์รี่เข้าสอบ

เมื่อครูใหญ่เรียกแลร์รี่ไปที่ห้องพักครู เด็กชายรู้สึกประหลาดใจที่เห็นพ่อแม่ของเขาอยู่ที่นั่น “พ่อฮะ แม่ฮะ” หลังจากไตร่ตรองดูเขาก็เข้าใจได้ทันทีว่าทำไมพ่อแม่ของเขาถึงอยู่ทีนี่

วิเวียนยิ้มให้เขาอย่างมั่นใจและมองครูใหญ่อย่างรวดเร็ว

“แม่เพิ่งคุยกับคุณคลาร์กมา ครูใหญ่บอกว่าจะยอมให้ลูกสอบไล่ระดับชั้น" เธออธิบาย

“ใช่จ้ะ หนูแค่ต้องตอบคำถามในกระดาษข้อสอบเท่านั้นเอง” ครูใหญ่กล่าวเสริม

แลร์รี่พยักหน้าและเดินไปที่โต๊ะในห้องพักครู

มีเอกสารแบบทดสอบทั้งหมดห้าฉบับถ้าแลร์รี่สามารถผ่านการทดสอบทั้งหมดนี้ได้ เขาก็สามารถข้ามระดับชั้นประถมไปได้เลย

พูดตามตรงคุณคลาร์กไม่ได้คาดหวังอะไรจากแลร์รี่มากนัก เธอไม่คิดว่าเด็กคนใดจะสามารถข้ามระดับชั้นเรียนจากระดับประถมศึกษาปีที่สองเป็นระดับมัธยมต้นได้

แต่เธอเข้าใจผิดหมด

ไม่มีพ่อแม่คนไหนสงบใจอย่ได้เมื่อเห็นลูกชั้นประถมศึกษาปีที่สองของตนสามารถสอบผ่านชั้นประถมศึกษาปีที่หกได้อย่างง่ายดาย

พวกเขาไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน

ปรากฏรอยยิ้มเจ้าเล่ห์บนใบหน้าของของแลร์รี่ เมื่อได้เห็นสีหน้าของพวกเขา

แลร์รี่จงใจเขียนคำตอบผิดๆ ลงบนกระดาษ เพราะเขารู้ว่าครูใหญ่และพ่อกับแม่จะต้องตกใจ แต่แน่นอน เขาไม่ได้บอกใครว่าเขาทำเรื่องนี้

มือทั้งสองข้างของคุณคลาร์กสั่นขณะกำลังสแกนแบบการทดสอบและค่อยๆ หันไปมองแลร์รี่

เธอเดินไปเอื้อมจับมือเด็กชายด้วยความไม่เชื่อ แต่แลร์รี่กลับขมวดคิ้ว ขยับตัวออกห่างตามสัญชาตญาณ

เขาไม่ชอบให้คนแปลกหน้ามาแตะต้องตัวเขา แม้แต่ครูใหญ่ของโรงเรียนก็ไม่เว้น

แต่คุณคลาร์กตื้นตันจนทำอะไรไม่ถูก

“แลร์รี่ หนูเป็นเด็กอัจฉริยะ!” เธออุทานในความตื่นเต้น

แต่เด็กคนนั้นมองเธออย่างนิ่งเฉยราวกับว่าเธอกําลังพูดถึงคนอื่น