ความรักสีคราม นิยาย บท 925

วิเวียนมองออกไปนอกหน้าต่างรถ ไม่แน่ใจว่าความรู้สึกกระวนกระวายเมื่อใกล้ถึงบ้านพักคนชรานี้มาจากไหน

แต่เธอไม่ได้รู้เหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นล่วงหน้า และครุ่นคิดว่าพวกเขาจะส่งอีฟเวลินเข้าคุกได้ลงคอหรือไม่

สรุปคือเธอจินตนาการนู่นนี่ในใจไปเรื่อย จนยากที่จะสงบสติอารมณ์ของเธอเอง

พวกเขาเลยไปจอดรถยังที่ลานจอดรถใกล้ๆ แล้วค่อยลงจากรถตอนที่พวกเขากำลังจะถึงที่หมาย

ฟินนิคมักรอบคอบอยู่เสมอ ดังนั้นวิเวียนจึงรู้สาเหตุที่เขาจอดรถไว้ที่ลานจอดใกล้ๆ แทน

หากพวกเขาเข้าไปจอดรถที่ลานจอดรถ สำหรับผู้มาเยี่ยมบ้านพักคนชรา อาจทำให้เป้าหมายของพวกเขารู้ตัวได้

พวกเขาเห็นคนแทบทุกประเภท ขณะค่อยๆ เข้าใกล้บ้านพักคนชราพวกเขาก็ยังไม่เห็นตัวอีฟเวลิน

หลังซุ่มดูสักพัก อีฟเวลินปรากฎตัวขึ้น และกำลังเดินออกมาจากบ้านพักคนชรา

หัวใจพวกเขาเต้นแรงด้วยสาเหตุที่ต่างกัน หลังวิเวียนกับฟินนิคเห็นอีฟเวลินเดินอยู่แถวนั้น

นี่เป็นครั้งแรกที่ฟินนิคลุกลี้ลุกรนราวกับตัวเองเป็นหัวขโมย

ขณะเดียวกัน วิเวียนก็เต็มไปด้วยความรู้สึกมากมาย ในที่สุดเธอจะได้ส่งอีฟเวลินเข้าคุก เพราะสิ่งที่อีฟเวลินทำสักที

เมื่อวิเวียนกับฟินนิคย่องมาถึงข้างประตูทางเข้า พวกเขาก็ไม่มีที่ให้ซ่อนแล้ว

ทำให้อีฟเวลินมองเห็นพวกเขา เพราะเธอกำลังจะเดินออกจากประตูทางเข้า

วิเวียนไผล่มือไว้ด้านหลัง เหลือบมองฟินนิค ก่อนที่จะหันไปจ้องอีฟเวลิน

อีฟเวลินที่ไม่ได้สังเกตว่าวิเวียนและฟินนิคอยู่ตรงหน้าเธอในตอนแรก แต่ไม่กี่วินาทีถัดมาเธอก็เห็นพวกเขา

“ฟินนิคนั่นคุณหรือเปล่า คุณมาหาฉันเหรอ คุณเปลี่ยนใจแล้วงั้นเหรอ คุณจะหย่ากับเธอแล้วกลับมาหาฉันใช่ไหม?”

อีฟเวลินตื่นเต้น เมื่อเห็นชายที่เธอคิดถึงตรงหน้า แต่เมื่อเธอรีบเข้าไปหา เพื่อกอดฟินนิค เขากลับถอยห่างออกไป

ดวงตาของอีฟเวลินลุกวาว ขณะรอคำตอบของเขา ฟินนิคคงพยักหน้ารับไปแล้ว ถ้าเขาไม่ได้รู้จักตัวตนจริงๆ ของเธอ

แล้วเขาก็ไม่ใช่ผู้ชายอย่างที่เขาเคยเป็น เขาไม่เชื่อว่าอีฟเวลินเป็นผู้หญิงไร้เดียงสาอีกต่อไปแล้ว หลังจากเขารู้ตัวตนจริงๆ ของเธอ

“ไม่” ฟินนิคตอบ เขาสังเกตเห็นแววร้ายจากดวงตาของอีฟเวลินแบบที่เขาไม่เคยเห็นมากก่อนหน้านี้

“ทำไมล่ะ? นี่ก็ผ่านมานานแล้วนะ ฉันมั่นใจว่าคุณต้องคิดถึงฉัน” อีฟเวลินส่ายหัว ไม่ยอมรับความจริง เมื่อได้ยินคำตอบของฟินนิค

วิเวียนเดาว่าต้องมีอะไรผิดปกติกับอีฟเวลินแน่ๆ

วิเวียนหันไปมองฟินนิค และส่งสัญญาณว่าเธอมีบางอย่างจะพูด

วิเวียนแกล้งถามอีฟเวลิน ราวกับเธอไม่รู้ว่าขาของอีฟเวลินหายดีมานานแล้ว “พวกเรามาที่นี่ เพราะอยากให้เธอเล่าความจริงให้ฟัง แล้วขาของเธอหายตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะ?”

อีฟเวลินฉงนกับคำถามของวิเวียน และเอ่ยว่า “ขาของฉันดีขึ้นแล้ว ต้องขอบคุณเธอ ไม่งั้นฉันคงฟื้นตัวในระยะเวลาสั้นๆ ไม่ได้หรอก”