ความรักสีคราม นิยาย บท 952

หลังจากทำงานเสร็จในบ่ายวันหนึ่ง ปารีสขอติดรถวิเวียนไปที่บ้านเพราะเธอมีสอนแลรี่

“ได้สิ” วิเวียนพยักหน้า ถึงยังไงก็ไปทางเดียวกันอยู่แล้วเมื่อเธอเองก็ต้องกลับบ้านเหมือนกัน

“คุณมอร์ริสัน ปารีส คุยกันเรื่องแลร์รี่อยู่เหรอครับ” เชนรู้ว่าลูกชายของวิเวียนชื่อแลร์รี่

เนื่องจากพวกเขาทำงานด้วยกัน จึงเป็นธรรมดาที่เขาจะเคยได้ยินชื่อเพราะเคยเป็นที่พูดถึงหลายครั้งในออฟฟิศ

“ใช่” ปารีสพยักหน้าพลางมองเชน ไม่แน่ใจว่าเขาต้องการอะไร

ปารีสไม่สนิทสนมกับเชนนักถึงแม้ทั้งคู่จะอยู่ในความดูแลของวิเวียน ด้วยเหตุผลที่อธิบายไม่ได้บางอย่าง เธอรู้สึกไม่ชอบเขา

“เอ่อ... ถ้าคุณไม่ว่าอะไร ผมก็อยากไปหาเขาด้วย”

เชนรู้สึกว่านี่เป็นโอกาสเหมาะ ไม่อย่างนั้น ด้วยความคืบหน้าที่เขาทำได้ในขณะนี้คงไม่มีทางที่เขาจะทำตามแผนของอีฟเวลินได้แน่ๆ

วันก่อนเขาเพิ่งพบกับอีฟเวลินอีกครั้ง คราวนี้อีฟเวลินแต่งตัวสวยและไม่ดูน่าสงสารเหมือนครั้งก่อน

ความงามของเธอทำให้หัวใจของเชนเต้นรัว

“ฉันอยากใช้ชีวิตกับคุณอย่างมีความสุข แต่ตราบใดที่วิเวียนยังอยู่ ฉันจะไม่มีวันสงบใจได้”

คำบอกรักของอีฟเวลินแผดเผาหัวใจของเชน

ดังนั้นเขาตัดสินใจจะช่วยอีฟเวลินเพื่อที่เขาจะได้ใช้ชีวิตในฝันตามที่เธอสัญญากับเขา

อันที่จริงเชนเคยถามอีฟเวลินว่าทำไมเธอจึงอยากแก้แค้นวิเวียน ซึ่งเธอตอบว่า “สามีของเธอเป็นรักแรกของฉัน”

เมื่อได้ยินคำตอบของเธอ เชนเดือดดาลราวกับว่าสิ่งของที่เป็นของเขาถูกแย่งชิงไป

กลับมาสู่ปัจจุบัน เชนกำลังส่งสายตาอ้อนวอนวิเวียน ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความคาดหวังที่ทำให้เธอยากจะปฏิเสธ

ขณะที่เธอยังไม่แน่ใจว่าฟินนิคจะโกรธไหมถ้าเธอพาเชนไปบ้าน เชนก็ตามพวกเธอทั้งคู่ไปที่รถแล้ว

เมื่อไม่มีทางเลือก วิเวียนได้แต่ภาวนาให้ฟินนิคอย่าโกรธจนขาดสติเมื่อพวกเธอไปถึงบ้าน แบบนั้นจึงจะเป็นการดีที่สุด

ในเมื่อไม่มีประโยชน์ที่จะเสียใจกับสิ่งที่ทำไปแล้ว เธอได้แต่ตกลงใจว่าคืนนี้จะง้อฟินนิค

“เชิญเข้ามาก่อน” วิเวียนผลักประตูเปิดให้พวกเขาเข้าไปเมื่อเห็นปารีสและเชนยังยืนอยู่ด้านนอก

ขณะที่เธอเสิร์ฟเครื่องดื่มให้ทั้งคู่ในฐานะเจ้าบ้าน วิเวียนเห็นปารีสและเชนกำลังพูดคุยกับแลร์รี่ เมื่อเธอเห็นว่าเชนดูมีความสุขแค่ไหนขณะพูดจากับแลร์รี่ เธอก็คิดได้ว่าเป็นเพราะเขาชอบเด็กมากนั่นเองจึงได้ขอตามมาด้วย

ด้วยความคิดเช่นนั้นในใจ เธอนั่งอยู่ที่โซฟาเฝ้าดูทั้งสามเล่นด้วยกัน

ตอนนี้เป็นเวลาพักระหว่างคาบเรียนของแลร์รี่พวกเขาจึงเหลือเวลาพูดคุยกันเพียงสิบนาที

แต่คาบเรียนถัดไปเป็นของปารีสและเชนก็ยังอยู่ วิเวียนจึงตกลงใจยกเลิกคาบเรียน

“แม่ฮะ นี่คือ...” หลังจากเล่นไปสักพักแลร์รี่ก็เพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่าเขาไม่รู้จักว่าเชนเป็นใคร

“คุณเชนเป็นเพื่อนร่วมงานของแม่จ้ะ” เธอแนะนำเชนและแลร์รี่ให้รู้จักกัน