ความรักสีคราม นิยาย บท 972

ฟินนิครู้สึกอุ่นใจอย่างประหลาดกับคำพูดของวิเวียน เขาหยุดเดินตามและปล่อยให้เธอจากไป เลือกที่จะเชื่อว่าถ้าวิเวียนบอกว่ากลับ เธอก็จะกลับ

เขามองตามร่างนั้น วิเวียนมีเงินติดตัวพอใช้หรือเปล่า? ฟินนิคส่ายหัว เธอจะออกไปโดยไม่พกเงินให้พอใช้เชียวหรือ?

ฟินนิคบอกตัวเองให้หยุดคิดมาก เขาสั่งแม่บ้านให้เตรียมอาหาร และเมื่อกินเสร็จก็กลับไปบริษัททันที ครั้งสุดท้ายที่เขาไปทำงานก็นานสองนานแล้ว แม้จะชอบทำงานจากที่บ้าน แต่ก็รู้สึกว่าเข้าบริษัทสักหน่อยก็ดีในเมื่อวิเวียนไม่ต้องการการดูแลแบบเป็นกิจวัตรจากเขาอีก

ถึงอย่างไรเขาก็หายตัวไปพักใหญ่แล้ว ฟินนิคเดาออกว่าบรรดาลูกน้องของเขาคงกำลังจับตามอง ถ้าเขายังไม่ปรากฏตัวอีกก็อาจส่งผลให้พนักงานรู้สึกไม่ปลอดภัย

ทันทีที่ฟินนิคเดินเข้าบริษัทและเจอสภาพแวดล้อมที่คุ้นตา ก็พลันนึกได้ว่าวิเวียนกับแลร์รี่เคยมาที่นี่ครั้งหนึ่ง หัวใจของเขาถูกความทรงจำนั้นบีบคั้นจนเจ็บปวด เราเป็นผู้ชาย จะอ่อนแอไม่ได้ เขาย้ำเตือนตัวเอง

“คุณฟินนิค” ผู้ช่วยของเขาเอ่ยทักทายและเข้ามาหาทันทีที่เห็นเขาบริเวณบันได

เธอไม่พบเจ้านายมาพักใหญ่แล้ว แม้เอกสารที่เกี่ยวกับเรื่องงานจะถูกส่งไปที่บ้านของเขา แต่เธอก็ยังต้องจัดการเรื่องปลีกย่อยมากมายตอนเขาไม่อยู่ เป็นภาระที่หนักเอาการ จึงไม่แปลกอะไรที่เธอจะทำท่าราวกับพบผู้ช่วยชีวิตเมื่อเห็นฟินนิคกลับมา

“อือ” ฟินนิคพยักหน้า “ในบริษัทเป็นไงบ้าง?” ทั้งคู่หารือเรื่องงานทันทีที่เข้ามาในออฟฟิศของฟินนิค ผู้ช่วยของเขาแจ้งข่าวสารสำคัญอย่างรวบรัดให้ฟินนิคฟัง

ส่วนอีกด้านหนึ่ง วิเวียนที่ออกจากบ้านแต่เช้ากินอาหารเช้าของเธอตามลำพังก่อนจะขับรถไปยังบ้านพักคนชราที่ราเชลอาศัยอยู่ เธอรู้สึกว่าต้องเสียลูกชายไปเพราะความใจดีของตัวเอง

รถวิ่งผ่านฉลุย ไม่นานวิเวียนก็มาถึงที่หมาย สิ่งแรกที่เห็นคือราเชลกับเชนนั่งด้วยกันบนม้านั่ง กำลังคุยกันอย่างสบายใจ

วิเวียนต้องการให้พวกมันรู้ซึ้งว่า “ตาต่อตา ฟันต่อฟัน” หมายความว่าอย่างไร เธอไม่ใช่คนใจดีมีเมตตาอีกต่อไปแล้ว ทุกสิ่งที่พวกมันติดค้างเธอ พวกมันจะต้องชดใช้

“ฉันมาที่นี่ทำไม? ทำไมไม่ถามตัวเองล่ะว่าแกทำอะไรลงไป? ไม่งั้นฉันจะต้องมาอยู่ที่นี่เหรอ?” วิเวียนเลิกคิ้ว รู้สึกขบขันกับคำถามนั้น

แกสองคนอยู่ที่นี่ก็จริง แต่ฉันเป็นคนจ่ายเงิน! เว้นเสียแต่เตียงเล็กจ้อยตัวนั้น ทุกอย่างจากบ้านพักคนชราจนถึงกระบวนการรักษาราเชล ฉันก็เป็นคนจ่าย พวกแกมีสิทธิ์อะไรมาตั้งคำถาม?

“เราไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้นนอกจากผดุงความยุติธรรม” เชนเชิดหน้าประกาศอย่างถือดี

สีหน้าของวิเวียนเปลี่ยนจากเฉยชาเป็นเย้ยหยัน “อ้อ? ผดุงความยุติธรรมเหรอ? แกนี่สูงส่งเหลือเกิน” เธอมองหน้าพวกเขาและไม่อยากเสียเวลาพูดด้วย เท่าที่เธอรู้ เปลี่ยนคำพูดให้เป็นการกระทำย่อมดีกว่า