ความรักสีคราม นิยาย บท 985

แม้อาการของราเชลจะแย่ลง แต่บอดี้การ์ดก็ไม่ได้ทำอะไรนอกจากเฝ้าดูเธอนอนอยู่กับพื้น เพราะเขาไม่ได้รับคำสั่งจากวิเวียน

มีคนมากมายมุงดูอยู่บริเวณนั้นตอนที่วิเวียนไปถึง พวกเขาอยากช่วย แต่ก็กลัวว่าอาจเป็นการหาเรื่องใส่ตัว

อีกอย่าง ตรงนั้นไม่ใช่ถิ่นคนรวย และผู้คนที่อาศัยอยู่โดยรอบก็ไม่ได้มีเงินมากนัก พวกเขาไม่ใช่คนใจบุญถึงขนาดจะช่วยคนแปลกหน้าที่เจอตามท้องถนน

วิเวียนยืนปะปนอยู่ในหมู่ฝูงชน เฝ้ามองราเชลนอนขดเป็นกุ้งเพราะความเจ็บปวด

อาการปวดทำให้หญิงชรามีเหงื่อท่วมตัว ไม่ช้าพื้นที่ตรงนั้นก็ชุ่มเหงื่อ

วิเวียนขมวดคิ้วและครุ่นคิดหนัก ราเชลกำลังกลิ้งเกลือกไปมาด้วยความเจ็บปวด แล้วเธอก็พลันเห็นวิเวียนที่ยืนปะปนอยู่กับฝูงชน

เมื่อสบตากับสายตาเย็นเยียบของวิเวียน ราเชลรู้ตัวว่าจุดจบของเธอมาถึงแล้ว ด้วยสภาพของเธอตอนนี้ ถ้าไม่ได้รับการรักษาคงต้องตายแน่

เมื่อทั้งคู่สบตากัน วิเวียนรู้ตัวว่าเธอไม่อาจเดินจากไปแล้วปล่อยให้ราเชลตายได้ สุดท้ายก็สั่งให้บอดี้การ์ดอุ้มราเชลขึ้นรถ

เธอเข้าไปนั่งที่เบาะหลังกับราเชล เมื่อเห็นสภาพสกปรกมอมแมมของหญิงชราก็รู้ว่าอีกฝ่ายคงผ่านความลำบากมาไม่น้อย บางทีฝันร้ายของราเชลอาจใกล้จบแล้ว แต่สำหรับวิเวียน ความทุกข์ทรมานของเธอเพิ่งเริ่ม

ไม่มีใครเข้าใจถ่องแท้ถึงความเจ็บปวดของเธอที่ต้องสูญเสียลูกชาย มันเจ็บจนแทบไม่ไหว เจ็บราวกับถูกใครแล่เนื้อเถือหนัง การที่แลร์รี่หายตัวไปก็เหมือนส่วนหนึ่งของเธอหายไปด้วย

วิเวียนปวดใจทุกครั้งที่คิดว่าแลร์รี่คงต้องทุกข์ทรมานตามลำพังอยู่ที่ไหนสักแห่ง ทุกครั้งที่หายใจเข้า เธอจะรู้สึกเจ็บแปลบในอก เมื่อไรก็ตามที่เกิดเหตุการณ์แบบนั้น วิเวียนต้องกลั้นหายใจและพยายามสงบสติอารมณ์ เพราะลมหายใจทุกเฮือกที่สูดเข้าไปไม่ต่างกับยาพิษที่ค่อยๆ คร่าชีวิตเธอ

ราเชลกำลังเผชิญกับความเจ็บปวดแสนสาหัส เธอพูดออกมาอย่างยากลำบากด้วยเสียงที่แผ่วจนแทบไม่ได้ยิน “วิ…วิเวียน ทะ-ทำไมถึงช่วยฉัน?”

วิเวียนหรี่ตากับคำพูดของราเชล “แกกลัวว่าฉันจะช่วยชีวิตแกเพื่อจะได้ทรมานแกต่องั้นสิ?” แค่มองตาหญิงชราก็รู้แล้วว่าอีกฝ่ายกังวลเรื่องอะไร

สิบห้านาทีให้หลัง รถของวิเวียนมาจอดหน้าโรงพยาบาล เป็นอีกครั้งที่เธอต้องรออยู่นอกห้องฉุกเฉิน เธอมีความหลังกับห้องฉุกเฉินหลายต่อหลายครั้ง อันที่จริง ตั้งแต่ได้พบกับฟินนิค นี่เป็นครั้งที่หกแล้วที่เธอต้องรออยู่นอกห้องฉุกเฉินแบบนี้

แต่แทนที่จะกระวนกระวายเหมือนครั้งก่อนๆ คราวนี้วิเวียนนั่งนิ่งรออยู่บนม้านั่ง

ไม่ใช่เพราะคนที่อยู่ในห้องฉุกเฉินคือราเชล แต่เป็นเพราะวิเวียนไม่อาจเป็นห่วงใครได้อีก เธอสูญเสียคนที่เธอเป็นห่วงมากที่สุดไปแล้ว

นับตั้งแต่แลร์รี่จากไป วิเวียนก็กลายเป็นผู้หญิงที่เฉยเมยและเย็นชา

เพราะไม่ร้อนรน วิเวียนจึงรู้สึกว่าเธอรอไม่นานเท่าไหร่ตอนที่ราเชลถูกเข็นออกมา เธอเข้าไปสอบถามอาการของราเชล นางพยาบาลดึงหน้ากากออกก่อนจะให้คำตอบ “คนไข้ไม่เป็นไรแล้ว แต่ต้องได้รับการปลูกถ่ายไขกระดูกโดยเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ค่ะ ไม่อย่างนั้นก็แทบไม่มีโอกาสรอด”

วิเวียนพยักหน้า รอยยิ้มเย้ยหยันปรากฏบนใบหน้าของเธอ สมัยลูกในไส้ของหล่อนยังมีชีวิตอยู่ หล่อนยังหาไขกระดูกที่เข้ากันไม่ได้เลย ตอนนี้อีฟเวลินตายแล้ว ดูเหมือนชะตาจะลิขิตให้ราเชลต้องตายด้วยโรคมะเร็งเม็ดเลือดขาว