ขย่มรัก คุณอา นิยาย บท 43

42

มีเพียงแค่ความเงียบเท่านั้นที่ฉันได้รับจากอารัน หัวใจยิ่งรู้สึกเหมือนกำลังถูกเขาบีบรัดอย่างหนัก เพราะถ้าหากเบื้องลึกเบื้องหลังมันไม่ได้มีอะไร ป่านนี้อารันคงจะรีบตอบและรีบแก้ตัวไปแล้ว

“เงียบ ?” ฉันท้วงขึ้นเป็นเชิงบีบเอาคำตอบ แต่อารันก็ยังคงเงียบ เอาแต่มองมาด้วยสายตาวูบไหวและยอมจำนน “นะ…นี่อย่าบอกนะคะ…”

“อืม…ใช่” เขาก้มหน้ายอมรับสารภาพออกมาโดยที่ฉันยังไม่ทันได้พูดจนจบประโยค “อากับเพื่อนแป้ง…เราเคยมีอะไรกัน”

สร้อยคอของเดียวหลุดออกจากมือฉันหล่นลงพื้นแทบจะทันที ก่อนที่ตัวฉันจะล้มทรุดตามลงมา

“อึก~” ไม่ไหว ตอนนี้ฉันกลั้นน้ำตาและความรู้สึกเจ็บปวดที่ทวีเพิ่มขึ้นอย่างมหาศาลไว้ไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว “ตั้งแต่เมื่อไหร่คะ…อึก~”

“แป้ง…” อารันทำท่าจะเดินเข้ามาใกล้ ฉันจึงขยับถอยหนีแล้วตวาดถามเสียงดังลั่น

“แป้งถามว่าตั้งแต่เมื่อไหร่!!”

เขายอมหยุดเดินแล้วถอนหายใจออกมาหนักๆ “สักพักแล้ว”

“ก่อน…อึก~” ฉันใช้ความพยายามอย่างหนักในการที่จะพูด เพราะก้อนสะอื้นมันพร้อมจะพุ่งออกมาตลอดเวลา “…ก่อนหรือว่าหลังเราคบกันคะ”

“ช่วงที่เราคบกัน”

โลกทั้งใบเหมือนพังถล่มลงมาตรงหน้าฉันในตอนนี้ มันรู้สึกเคว้งคว้าง โดดเดี่ยว และรู้สึกตัวคนเดียวอยู่ท่ามกลางความเจ็บปวด

“อึก~ ทำไมถึงทำแบบนี้กับแป้งคะ ฮือ~”

“อาขอโทษ…ขอโทษจริงๆ”

“แม้แต่เพื่อนแป้งอารันก็ไม่เว้น ทั้งที่ตอนนั้นเราก็คบกันอยู่ ฮือ~”

“อายอมรับทุกอย่าง อาผิดไปแล้ว” ไม่พูดเปล่า แต่อารันยังเดินเข้ามานั่งลงตรงหน้าแล้วดึงฉันเข้าไปกอด “อาขอโทษ…ให้โอากสอาได้แก้ตัวอีกครั้งได้มั้ย…” อารันทั้งลูบและกดริมฝีปากจูบที่ศีรษะฉันหนักๆ

“ปล่อยแป้ง…อึก~” ฉันพยายามจะดิ้น แต่ตอนนี้ร่างกายและจิตใจมันอ่อนแรงเอามากๆ มากจนแค่จะหายใจก็ยังรู้สึกเหนื่อย

แค่เขามีอะไรกับผู้หญิงคนอื่นตอนคบกับฉันมันก็แย่มากพออยู่แล้ว และนี่ยังจะคว้าเอาเพื่อนฉันมาคั่วด้วยอีกคน จิตใจของผู้ชายคนนี้ทำด้วยอะไร ทำไมถึงได้ใจร้ายใจดำกับฉันมากขนาดนี้กัน

“ที่ผ่านมาอายอมรับผิดทุกอย่าง อามันเลว เลวเกินกว่าที่แป้งจะให้อภัย ตอนนี้อาสำนึกผิดแล้ว แป้งช่วยให้โอกาสอาอีกสักครั้งได้มั้ย…”

“ไม่มีทาง…อึก~ แป้งไม่อยากรู้จักคนอย่างอารันแล้วได้ยินมั้ย ฮือ”

“อารักแป้งนะ” แม้ครั้งนี้น้ำเสียงของอารันจะฟังดูจริงใจและน่าเชื่อถือมากแค่ไหน แต่ฉันก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับมันอีกแล้ว

สิ่งเดียวที่ทำงานอยู่ภายในใจของฉันตอนนี้คือความเจ็ปวด มันทุรนทุรายเหมือนจะตายเอาให้ได้ ร้อนรุ่มและอึดอัดไปหมด

อยากจะกรีดร้องออกมาดังๆ เพื่อระบายทุกความรู้สึกพังๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิต แต่เพราะโตแล้วเลยต้องควบคุมตัวเองเอาไว้

ผ่านไปนานเกือบหนึ่งชั่วโมงได้ที่ฉันร้องไห้จะเป็นจะตายอยู่ในอ้อมกอดของอารัน จนกระทั่งความชินชาเริ่มเข้ามาแทนที่ความเจ็บปวด

จู่ๆ อารมณ์ฉันมันก็ปรับสวิตซ์กะทันหัน เหมือนกับว่าฉันร้องไห้และเสียใจมามากพอแล้ว น้ำตามันหยุดไหลไปเองอัตโนมัติ

“ปล่อย!” ฉันออกแรงสะบัดจนตัวเองหลุดพ้นจากอ้อมกอดของอารัน แล้วใช้จังหวะที่เขาเผลอกระชากซองเอกสารของคุณพ่อมาถือไว้ “ตอนแรกก็คิดว่าสักวันเราคงจะกลับมาคุยกันเหมือนเดิมได้”

“แป้ง…” อารันเรียกฉันเสียงแผ่ว แววตาเขากำลังวิงวอนขอร้องฉันอย่างหนัก ราวกับรู้ว่าฉันอยากจะพูดอะไร

“แต่ตอนนี้แม้แต่สถานะคนเคยรู้จักกัน…แป้งก็ให้คุณไม่ได้”

“….”

“ขอตัวนะคะ ขอบคุณที่เป็นธุระเรื่องเอกสารของคุณพ่อให้” สิ้นสุดประโยคนั้นฉันก็แบกเอาหัวใจที่บอบช้ำเดินหันหลังออกมาจากห้องของอารันทันที

ตอนนี้ไม่รู้ว่าจะจัดการความรู้สึกตัวเองได้ยังไง กับอารันฉันคงไม่มีอะไรติดค้างด้วยอีก แต่กับเดียว… ฉันจะทนเจอหน้า พูดคุยกับเธอให้เหมือนเดิมได้ยังไง

“เขา…เขาไม่ได้ทำค่ะ”

“ไม่ได้ทำแล้วร้องเพื่อ”

“แค่มีความเลวบางอย่างที่แป้งเพิ่งรู้ก็เท่านั้น”

“จะให้ไปกระทืบมันสักยกมั้ย” ฟังจากน้ำเสียงแล้วเฮียแปงดูจะหมั่นไส้อารันเอามากๆ เลย

“ยะ…อย่าเลยค่ะ จบแล้วก็ให้จบกันไปดีกว่า แป้งไม่อยากข้องเกี่ยวกับผู้ชายคนนั้นอีก”

“ก็ได้ แต่ถ้ามันมายุ่งกับแป้งอีกเมื่อไหร่…เฮียเอาตายแน่”

พูดจบเฮียก็เดินขึ้นชั้นบนไปเลย สีหน้าเฮียเมื่อกี้ทำเอาฉันขนลุกขนพองและเสียวสันหลังวาบไปทั้งตัว

ก็หวังว่าอารันจะไม่มายุ่งเกี่ยวอะไรกับฉันอีกนะ…

ครืด~ ครืด~

มีคนส่งข้อความมา ฉันจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู หัวใจดวงน้อยมันแทบจะหลุดออกมาจากอกพร้อมกับความเจ็บแปลบที่ปะทุขึ้นอย่างกะทันหัน เมื่อเห็นชื่อและข้อความจากปลายทาง

เดียว : ออกมาเจอกันหน่อย

ไม่รู้ว่าทำไมอยู่ๆ เดียวถึงส่งข้อความชวนฉันออกไปเจอ เพราะปกติเธอแทบไม่เคยโทรหรือส่งข้อความหาใคร หรือว่าอารันจะบอกกับเดียวเรื่องที่ฉันรู้ความจริงทุกอย่างแล้ว

ฉันลังเลอยู่ครู่ใหญ่ว่าไปเจอเดียวดีหรือเปล่า ใจนึงมันก็ไม่พร้อมเพราะกลัวว่าถ้าเห็นหน้าเดียวแล้วฉันจะเก็บอาการไม่อยู่ แต่อีกใจก็อยากจะรู้ว่าเดียวนัดฉันออกไปทำไม

สุดท้ายฉันก็ข่มทุกความรู้สึกแล้วพิมพ์ข้อความตอบกลับไป

ฉัน : ได้ แป้งก็คิดว่าเรา….คงมีเรื่องต้องคุยกัน