กินเด็ก 20+ นิยาย บท 44

"อื้อ~" ไอความเย็นจากเครื่องปรับอากาศที่ตกกระทบลงมาสู่ผิวหน้าช่วยปลุกให้ต้นน้ำรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกครั้งหลังจากผล็อยหลับไปเมื่อหลายชั่วโมงที่แล้ว เขาเปล่งเสียงในลำคอเบาๆ แล้วรีบถอนริมฝีปากออกจากยอดปทุมถันเปียกแฉะเมื่อรู้ตัวว่าเผลอคาบมันไว้จนหลับไป

ดวงตาคมเหลือบมองไปที่นาฬิกาแขวนผนังอัตโนมัติ เมื่อเห็นว่าตอนนี้เข็มยาวชี้ตรงที่เลขหกและเข็มสั้นชี้ตรงที่เลขห้าพอดีจึงค่อยๆหยัดกายลุกขึ้น เดินตรงไปเปิดสวิตซ์ไฟข้างประตูห้อง ในขณะที่อีกคนยังนอนหลับปุ๋ยราวกับเด็กน้อยอยู่บนโซฟาเหมือนเดิม

ครืด~ ครืด~

ต้นน้ำที่เพิ่งเดินกลับมาเก็บเสื้อยืดบนพื้นขมวดคิ้วยุ่งเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าสะพายข้างของคะนิ้งแผดเสียงร้องแจ้งเตือนว่ามีสายโทรเข้า เขาโยนเสื้อยืดและบราเซียร์ลายลูกไม้สีดำไว้บนโต๊ะกระจกหน้าโซฟา แล้วถือวิสาสะหยิบมือถือของเธอออกมา

คิ้วหนาขมวดเข้าหากันเป็นปมเมื่อเห็นเบอร์โทร.ไม่มีชื่อกำกับโชว์หราอยู่บนหน้าจอ แต่เมื่อเห็นเจ้าของมือถือยังนอนหลับสนิทจึงเสียมารยาทรับสายแทน

"..." ต้นน้ำเลือกที่จะเงียบเพื่อให้คนปลายสายทักทายก่อน

(ฮัลโหลครับน้องคะนิ้ง นี่พี่ขุนพลนะ)

"..." คำทักทายของคนปลายสายยิ่งทำให้ต้นน้ำขมวดคิ้วงุนงงเข้าไปใหญ่ ฝ่ามือหนาบีบมือถือเครื่องหรูแน่นเมื่อได้ยินคนปลายสายเรียกชื่อผู้หญิงของตัวเองอย่างสนิทสนม

(ฮัลโหล ได้ยินไหม นิ้งครับ)

"..."

(ยังอยู่ในสายไหม พี่โทรมารบกวนอะไรรึเปล่า ไม่เห็นคุยกับพี่เหมือนเมื่อคืนเลย)

"...หึ" ต้นน้ำแค่นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยันเมื่อได้ฟังประโยคถัดมาของคนปลายสาย จากที่เคยอารมณ์ดีกลับกลายเป็นคุกรุ่น

เขากดวางสายทันทีโดยไม่รอให้คำพูดของคนปลายสายกรอกเข้ามาให้ได้ยินอีก ก่อนจะโยนมือถือเครื่องหรูลงบนโต๊ะกระจกอย่างแรงโดยไม่สนใจว่ามือถือราคาเกือบห้าหมื่นจะเสียหายรึเปล่า

ปึง!

"อื้อ~" เสียงดังที่เกิดขึ้นท่ามกลางความเงียบภายในห้องนั่งเล่นทำเอาคะนิ้งที่นอนหลับอยู่บนโซฟาสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจ เธอปรือตามองหาสาเหตุของเสียงนั้นอัตโนมัติ แต่สิ่งแรกที่เห็นเมื่อลืมตาขึ้นมากลับเป็นใบหน้าดุดันของต้นน้ำ

"อื้อ~ ต้นตื่นแล้วเหรอ" เด็กสาวขยี้ตาเบาๆพลางหยัดกายลุกขึ้น ตั้งท่าจะเอื้อมไปหยิบบราเซียร์บนโต๊ะกระจกมาสวมใส่ แต่กลับโดนคว้าแขนไปบีบแน่นจนตกใจ

"ตะ..ต้นเป็นอะไร หนูเจ็บ"

"ไอ้ขุนพลเป็นใคร" ต้นน้ำเค้นเสียงถาม พยายามข่มอารมณ์ไม่ให้ระเบิดออกมาตอนนี้

"..!!" ราวกับโดนค้อนปอนด์หนักๆฟาดลงมาบนศีรษะจนสมองหยุดทำงานไปชั่วขณะเมื่อคำถามนั้นหลุดออกมาจากปากของต้นน้ำ คะนิ้งเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น เนื้อตัวสั่นเทาเมื่อเห็นแววตาแข็งกร้าวของชายหนุ่ม

"รีบอธิบายในตอนที่ฉันยังให้โอกาสอธิบาย"

"ขะ..เขาเป็นแค่ลูกค้าที่ผับของพี่พัดชา แต่เมื่อวานเขาเป็นแขกของหนู" เด็กสาวอธิบายเสียงสั่น แต่เลือกที่จะไม่หลบตา

"มันเอาเบอร์เธอมาจากไหน"

"เขาขอ..." น้ำเสียงของเธออ่อนลงในประโยคนั้น "...แลกกับเงินค่าขนม"

"..."

"ต้นหนูเจ็บ~"

"ฉันบอกว่าอย่าให้มีครั้งที่สอง นั่นหมายความว่าครั้งแรกมันจบแล้ว"

"มะ..หมายความว่าเมื่อกี้ต้นลงโทษหนูไปแล้วเหรอ"

"ที่ฉันพูดมันเข้าใจยากตรงไหน"

"หนูคิดว่าต้นจะโกรธหนูกว่านี้"

"ออกไป" ต้นน้ำเบนสายตาไปทางอื่น แล้วอัดควันบุหรี่เข้าปากอีกครั้ง

"ต้น..."

"บอกให้ออกไป!"

คะนิ้งสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจเมื่อโดนตวาดใส่ เธออึ้งไปเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ต้นน้ำแสดงอารมณ์แบบนี้ใส่เธอ

"ฉันไม่อยากเอาอารมณ์ไปลงที่เธอแค่นี้ไม่เข้าใจรึไงวะ!"

"...ต้น" ทั้งที่หวาดกลัวแต่หัวใจกลับเต้นแรงระรัวเพราะคำพูดถัดมาของชายหนุ่ม คะนิ้งพยักหน้าเป็นความหมายว่าเข้าใจ ก่อนจะเลื่อนใบหน้าเข้าไปจูบเบาๆตรงแผงอกข้างซ้ายตำแหน่งหัวใจของเขา แล้วเดินเลี่ยงออกมาก่อน

มันคงไม่ง่ายที่คนอย่างเขาจะจัดการกับอารมณ์ของตัวเอง เธอเข้าใจดีว่าเขาเป็นแบบนั้นเพราะไม่อยากเอาอารมณ์ทั้งหมดมาลงที่เธอ เด็กสาวเอี้ยวหน้ากลับไปมองแผ่นหลังแกร่งแล้วอมยิ้มน้อยๆ

แม้จะแสดงอารมณ์แบบนั้นออกมา แต่เธอรับรู้ว่าเขากำลังแคร์ความรู้สึกของเธอ มันน่าดีใจมากกว่าน้อยใจที่เห็นเขาพยายามมากขนาดนั้น