กินเด็ก 20+ นิยาย บท 45

@หลายชั่วโมงต่อมา

แกร๊ก~

เสียงประตูบานใหญ่ถูกปลดล็อกเข้ามาจากทางด้านนอกดังขึ้นในช่วงเวลาสี่ทุ่มกว่าๆที่คะนิ้งกำลังนั่งดูทีวีอยู่คนเดียวในห้องนั่งเล่น เรียกความสนใจจากเธอให้หันหน้าไปยังต้นทางของเสียงอัตโนมัติ

"สวัสดีค่ะพี่สหรัฐ" เด็กสาวทักทายด้วยรอยยิ้มเมื่อเห็นว่าคนที่ถือวิสาสะเปิดประตูเข้ามาคือสหรัฐ แต่ก็ยังมีเหมราชและบดินทร์เดินตามหลังเข้ามา เธอเอียงคอมองอย่างสงสัยเมื่อสังเกตเห็นว่าสามหนุ่มแต่งตัวด้วยชุดไปรเวตเสื้อเชิ้ตสีดำและกางเกงยีนส์รัดรูปเหมือนกัน

"ไอ้ต้นล่ะ" สหรัฐยิ้มทักทายกลับไป ขณะเดียวกันก็กวาดตามองหาเจ้าของห้อง

"ต้นอยู่ในห้องนอนค่ะ"

"แล้วเรามานั่งทำอะไรตรงนี้ อย่าบอกนะว่าไอ้ต้นมันผีเข้าอีกแล้ว"

"หนูทำให้ต้นโกรธ ตั้งแต่ตอนเย็นต้นก็ไม่คุยกับหนูเลยค่ะ ต้นหนีเข้าไปนอนในห้องคนเดียวเพราะไม่อยากทำร้ายหนูค่ะ"

"ไอ้ต้นมันก็เป็นแบบนี้แหละ ปกติมันไม่ใช่คนขี้โมโหหรอก แต่ถ้าได้โมโหขึ้นมาก็น่ากลัวใช่เล่นเลยนะ" บดินทร์ทำหน้าเห็นใจ แล้วเดินเข้าไปหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟา ขณะที่เหมราชเดินเลี่ยงไปหยิบเครื่องดื่มในห้องครัว

แกร๊ก~

"มาถึงก็พูดมากเลยนะพวกมึง" บานประตูห้องนอนเปิดออกมาพอดีในตอนที่สหรัฐตั้งท่าจะเดินไปเปิดเอง ก่อนที่ต้นน้ำที่อยู่ในชุดไปรเวตเสื้อเชิ้ตสีดำและกางเกงยีนส์สีเดียวกันจะเดินควงกุญแจรถยนต์ออกมา

"ต้นจะไปไหน" คะนิ้งผลุนผลันลุกขึ้นเดินเข้าไปสวมกอดต้นน้ำไว้แน่น

"มึงไม่ได้บอกน้องเหรอว่าจะไปกินเหล้ากันที่ผับของพัดชา จะไม่ขออนุญาตเมียหน่อยเหรอวะ" บดินทร์ขมวดคิ้วถามทั้งที่รู้คำตอบอยู่แล้ว

"ต้นจะไปกินเหล้าเหรอ ไหนต้นสัญญากับหนูแล้วไงว่าจะพยายามเลิก" เธอถามหน้าบึ้ง

"เธอเลิกทำงานที่ผับของพัดชาเมื่อไหร่ค่อยมาถามหาคำสัญญาจากฉันก็แล้วกัน"

"แต่วันนี้หนูก็ไม่ได้ไปทำงานนะ"

"คิดว่าฉันไม่เห็นข้อความที่เธอคุยกับพัดชาเหรอ" ต้นน้ำแค่นหัวเราะในลำคอเบาๆ "จะขอให้พัดชาหางานอื่นให้ทำ เธอคิดว่าฉันจะไม่เห็นข้อความพวกนั้นใช่ไหม"

"มันไม่ใช่แบบนั้นนะ ต้นเข้าใจหนูผิด หนูแค่อยากหาเงินใช้เองเฉยๆ แล้วงานนั่งกับลูกค้าหนูก็จะไม่ทำแล้วด้วย"

"เป็นเมียฉันทำไมต้องทำงาน อยู่เฉยๆให้ฉันเลี้ยงอย่างเดียวมันจะตายรึไง"

"แหม กับคนรวยนี่พูดยากจริงๆ" บดินทร์บิดยิ้มล้อเลียนเพื่อนรัก ก่อนจะทำหน้าสงสัยเมื่อบังเอิญเหลือบเห็นรอยสักบนท้องแขนข้างซ้ายของต้นน้ำพอดี "มึงไปสักเพิ่มอีกแล้วเหรอวะ แค่ที่หลังมันยังไม่พอรึไง แล้วนั่นอะไรอีก กรรณิการ์อะไรของมึง"

"ไม่ยุ่งสักเรื่องพวกมึงจะตายไหม" ต้นน้ำชักสีหน้ารำคาญใส่ แล้วดันตัวคะนิ้งออกห่าง ทำเอาเธอหน้าบูดหน้าบึ้งขึ้นมาทันที

"หรืออคิราห์ผู้ไม่เคยก้มหัวให้ใครจะตกหลุมรักต้นกรรณิการ์ในที่สุด" สหรัฐยิ้มมุมปากอย่างรู้ทันขณะมองรอยสักบนท้องแขนของเพื่อนรัก "เป็นนิทานที่สนุกดีแฮะ แสงอาทิตย์ที่ไม่เคยต้องก้มหัวให้ใครดันมาตกหลุมรักต้นไม้ เหมือนพวกราชสีห์ผู้ยิ่งใหญ่ที่ตกหลุมรักเหยื่อของตัวเอง"

"เหมือนจะเคยมีหมาตัวไหนมันเคยแซะกูว่าสักชื่อเมียไว้บนตัวมันไร้สาระ" เหมราชที่ยืนกระดกเบียร์เย็นๆอยู่ในห้องครัวอดไม่ได้ที่จะร่วมวงสนทนา "หึ สักชื่อเมียไว้บนท้องแขน อาการหนักกว่าเพื่อนเลยนะมึงน่ะ"

"เลิกแดกเหล้าแล้วมานั่งจับกลุ่มแซะกูแทนเลยไหม"

"มึงมันก็แค่พวกปากไม่ตรงกับใจ คำพูดหลังตีน การกระทำหน้ามือ"

"ถ้าว่างมายืนแซะกูขนาดนี้กลับบ้านไปดูดนมเมียนอนไหม?"

"เผอิญว่ากูกล่อมเมียหลับแล้วก่อนจะออกมา"

"เดี๋ยวนี้มึงกวนตีนเก่งนะ" เหมราชยักไหล่ไม่ยี่หระ แล้วโยนกระป๋องเบียร์ที่เพิ่งกินหมดใส่ถังขยะข้างๆ ก่อนจะเดินล้วงกระเป๋ากางเกงออกไปก่อน

"ฉันเป็นลูกพี่ลูกน้องเธอนะ"

"ไม่เป็นไร พัดไม่ถือ" ต้นน้ำทำหน้าเอือมระอา ก่อนจะเดินเข้าไปหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟา

"น้องคะนิ้งล่ะ ไม่ได้มาด้วยเหรอ ขาดงานแบบนี้สงสัยต้องหักเงินเดือนแล้วมั้งเนี่ย"

"ฉันไม่อนุญาตให้เด็กของฉันทำงานกับเธอแล้ว"

"อะไรนะ?" พัดชาแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน "นี่ยอมรับเลี้ยงน้องคะนิ้งแล้วเหรอ"

"เธอก็อยากให้มันเป็นแบบนั้นอยู่แล้วนิ"

"แบบนี้ก็ไม่มีอะไรสนุกๆให้พัดทำแล้วล่ะสิ"

"เล่นชู้กับเพื่อนสนิทก็เป็นเรื่องสนุกที่น่าทำนะ"

"เล่นชู้อะไร คนสวยเลือกได้อย่างพัดไม่ยอมเป็นชู้ใครหรอก" เธอแสยะยิ้มร้ายกาจ แล้วเอนหลังพิงกับเก้าอี้ทำงาน ยกขาไขว่ห้างจนเดรสเกาะอกสั้นร่นขึ้นมาเหนือขาอ่อน

"มาหาพัดเพราะเรื่องแค่นี้เหรอ"

"เธอรู้เรื่องครอบครัวคะนิ้งไหม"

"ที่แท้ก็มาสืบเรื่องเมีย"

"เธอรู้เรื่องของคะนิ้งมากแค่ไหน" พัดชาทำหน้าครุ่นคิด ก่อนที่ริมฝีปากอวบอิ่มจะบิดยิ้มเล็กน้อย

"ก็...ทุกเรื่อง"