กินเด็ก 20+ นิยาย บท 50

ตุ๊บ!

"โอ๊ย!" ความเจ็บปวดแล่นสู่แผ่นหลังเมื่อโดนเหวี่ยงขึ้นมาบนเตียงอย่างแรงจนรู้สึกจุก ความหวาดกลัวถาโถมเข้าใส่จนเนื้อตัวสั่นเทา

"ตะ..ต้นฟังหนูก่อนนะ..อึก..หนูกับพี่ขุนพลไม่ได้ทำอะไรแบบนั้นลับหลังต้นจริงๆ..อึก..นะ..หนูจะไปหาต้นไม่ได้ไปหาเขานะ" เธอพยายามอธิบายให้อีกคนเข้าใจ แต่เหมือนว่าต้นน้ำจะไม่พร้อมรับฟังคำพูดใดๆจากเธอเลย

"แล้วที่กูเห็นมันคืออะไรวะ! มึงกับมันคลอเคลียกันลับหลังกูทั้งที่บอกว่ารักกูนักหนา! ทำแบบนั้นไปได้ยังไงวะ!" ต้นน้ำแผดเสียงดังลั่น รอบดวงตาแดงก่ำขณะมองท่าทางหวาดกลัวของเด็กสาว เขาก้าวขึ้นไปบนเตียงแล้วจับสองแขนสั่นเทาของเธอขึงลงบนที่นอน

"นะ..หนูไม่ได้ทำ..อึก..มะ..ไม่ได้ทำแบบนั้น..ฮือออ~" เด็กสาวสะอื้นไห้ตัวโยน หวาดกลัวจนไม่รู้ว่าจะต้องพูดยังไงให้ต้นน้ำเข้าใจ

"ถะ..ถุงยางอันนั้นเป็นของพี่สหรัฐ..อึก..พะ..พี่เขาให้หนูไปหาต้นที่ห้องน้ำ..อึก..หนูไม่รู้ว่าจะเจอพี่ขุนพล..ถะ..ถ้ารู้หนูคงไม่ไป..ฮือออ~"

"มันสำคัญเหรอวะว่าถุงยางเป็นของใคร! มันสำคัญที่มึงกับมันทำแบบนั้นลับหลังกูต่างหาก! คิดว่าคนอย่างกูรักใครไม่เป็นเจ็บไม่เป็นรึไง!"

"อึก..ตะ..ต้นหนูเจ็บ..ฮือออ~"

"เจ็บเหรอ?" ต้นน้ำถามเสียงเบา ริมฝีปากของเขาสั่นระริกเมื่อต้องพยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่น "เจ็บได้เท่าครึ่งนึงที่กูเจ็บไหม"

"อึก..ฮือออ~"

"กลัว?"

"ตะ..ต้นปล่อยหนู..อึก..ฮือออ"

"ตอนทำทำไมไม่กลัวแบบนี้บ้างวะ!"

"นะ..หนูไม่ได้ทำ..อึก..มะ..ไม่ได้ทำ..ฮือออ~" เด็กสาวดีดดิ้นพล่านเมื่อใบหน้าหล่อเหลาซุกลงมาไซ้ซอกคอระหง ความรู้สึกตอนนี้เหมือนกำลังจะขาดใจตาย

"กับคนอื่นยอมให้มันสัมผัสง่ายๆ กับผัวจะดีดดิ้นทำไมวะ" ต้นน้ำหยัดกายลุกขึ้นอีกครั้ง มือหนายอมคลายพันธนาการออกจากแขนทั้งสองข้างของเด็กสาว ก่อนจะปลดกระดุมกางเกงยีนส์ขาสั้นของเธอออก แล้วกระชากมันออกมาพร้อมกับแพนตี้ลายลูกไม้สีดำ

"อึก..ตะ..ต้นหนูกลัว..ฮือออ..ยะ..อย่าทำหนู..ฮือออ~" ความทรงจำเลวร้ายที่พยายามฝังมันไว้ไหลเวียนเข้ามาในห้วงความคิดอีกครั้ง คะนิ้งประนมมืออ้อนวอนเมื่อเห็นต้นน้ำปลดเข็มขัดหนังราคาแพงออก เรียวขาสั่นเทาหนีบเข้าหากันแน่น

"ของมันเคยๆจะกลัวทำไมวะ"

"กรี๊ดดดดดดดดดดด!!!" เธอกรีดร้องลั่นราวกับคนเสียสติเมื่อขาทั้งสองข้างถูกดันให้แยกออกจากกันด้วยฝีมือของเจ้าของถ้อยคำร้ายกาจเมื่อสักครู่ เสียงกรีดร้องของเธอทำให้ต้นน้ำที่ยังอยู่ในอารมณ์เดือดดาลชะงักไป

เขาขบกรามแน่นจนเห็นเส้นเลือดปูดนูนบนลำคอและสันกรามคม แววตาดุดันวูบไหวเมื่อเห็นท่าทางหวาดกลัวราวกับคนเสียสติของเด็กสาว ต้นน้ำยอมผละตัวออกมา แล้วเหวี่ยงขาลงจากเตียง

"แม่งเอ้ย!"

เพล้ง!

กำปั้นหนักๆเหวี่ยงใส่สิ่งของทุกอย่างที่อยู่ใกล้ตัวอย่างบ้าคลั่งเพื่อระบายอารมณ์หงุดหงิด ทำให้กระปุกออมสินที่วางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียงตกลงมาแตกกระจัดกระจาย

"..." จะตอบคำถามนั้นมันไม่ยากเลย แต่ริมฝีปากมันไม่ยอมเอื้อนเอ่ยคำที่เธออยากฟังออกมา

"ทะ..ที่ต้นทำเมื่อกี้คือรักหนูรึเปล่า..อึก..หรือต้นแค่หวงร่างกายของหนู"

"..." ทุกอย่างที่เป็นเธอคือสิ่งที่เขาหวงแหน

"อึก..." คะนิ้งเบือนหน้าหนี แล้วพยุงตัวลุกขึ้นเมื่อไม่มีคำตอบจากชายหนุ่ม ก่อนจะหยิบแพนตี้ตัวบางและกางเกงยีนส์ขาสั้นมาสวมใส่อีกครั้ง

"มีแต่คนบอกว่าต้นใจร้าย"

"..."

"อึก..แต่หนูไม่เชื่อหรอก..เพราะต้นของหนูใจดี"

"..."

"แต่ตอนนี้หนูรู้แล้วว่าตัวเองมองคนผิดไป" เด็กสาวยิ้มเยาะให้กับความโง่เขลาของตัวเอง ก่อนจะเดินออกไปโดยไม่พูดอะไรอีกเลย ทิ้งให้ต้นน้ำจมปรักอยู่กับความสับสนคนเดียว

"...นิ้ง" ชายหนุ่มพิงศีรษะกับผนังปูนเย็นเฉียบพลางหลับตาลงช้าๆ หากตอนนี้ความรู้สึกของคะนิ้งมันพังทลายด้วยมือของเขา ความรู้สึกของเขาเองก็คงพังทลายไม่ต่างกัน

ภายนอกที่ดูเข้มแข็งของเขามันต่างจากภายในที่เปราะบาง ในเมื่อเธอเองก็เจ็บปวดได้ เขาเองก็เจ็บเป็นเหมือนกัน