กินเด็ก 20+ นิยาย บท 53

"อื้อ~" ไอความเย็นจากเครื่องปรับอากาศที่ตกกระทบลงมาสู่ผิวหน้าเกลี้ยงเกลาในช่วงเวลาเช้าตรู่ของวันใหม่ ปลุกคะนิ้งที่เพิ่งผล็อยหลับไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้วให้รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา เปลือกตาบางหนักอึ้งกะพริบขึ้นลงถี่ๆเพื่อปรับโฟกัสสายตา

"อื้อ~" เธอขยี้ตาเบาๆพลางใช้มืออีกข้างหนึ่งอังหน้าผากเมื่อรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวคล้ายจะไม่สบาย อาการปวดศีรษะตรงเข้าเล่นงานเมื่อภาพความทรงจำต่างๆเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อหลายชั่วโมงที่แล้วหลั่งไหลเข้ามาในห้วงความคิด ตอกย้ำว่าฝันร้ายนั้นเป็นเรื่องจริง

"ตื่นแล้วเหรอ" เสียงทุ้มของสิงหาช่วยฉุดรั้งสติของคะนิ้งที่กำลังจะจมดิ่งสู่ห้วงความคิดกลับมายังความเป็นจริง ใบหน้าหวานหันไปหาเจ้าของคำถามนั้นที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำอัตโนมัติ

เธอรีบดึงผ้าห่มผืนหนาขึ้นมาปิดหน้าเมื่อเห็นเรือนร่างกึ่งเปลือยเปล่าของสิงหาที่มีเพียงผ้าขนหนูผืนเล็กพันรอบเอวสอบอย่างหมิ่นเหม่ เผยให้เห็นรอยสักตามร่างกายของเขา

"ทำแบบนั้นเหมือนนางเอกละครกำลังเขินพระเอกเลยนะ" สิงหาพูดหยอกล้อขณะมองดวงตากลมโตของเด็กสาวที่โผล่พ้นออกมานอกผ้าห่ม แล้วเดินตรงไปหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟา ขณะเดียวกันก็ใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดผมไปด้วย

"เมื่อคืนนอนหลับสบายไหม"

"...ค่ะ" คะนิ้งตอบเสียงเบา หากแต่คำตอบของเธอมันคือคำโกหก ความเหนื่อยล้าทำให้เธอผล็อยหลับไป ไม่ใช่เพราะความอบอุ่นจากเตียงนอนหนานุ่มหรือห้องนอนหรูหราของเขา

"จะให้พี่มองแค่ตาจริงๆเหรอ"

"..." เด็กสาวกัดปากเบาๆในตอนที่ชายหนุ่มหยัดกายลุกขึ้นเดินมาหา เธอกำผ้าห่มแน่นเมื่อจู่ๆเขาก็วางฝ่ามือเย็นเฉียบลงมาบนหน้าผาก

"ตัวอุ่นๆนะ พี่ว่ากินข้าวกินยาหน่อยดีกว่า"

"นะ..หนูไม่ได้เป็นอะไรค่ะ แค่นี้หนูสบายมาก" คะนิ้งเบี่ยงหน้าหลบ แต่สิงหากลับยกยิ้มมุมปาก แล้วดึงผ้าห่มที่ปิดหน้าเธออยู่ลงเล็กน้อย

"ดื้อว่ะ ดื้อแบบนี้สงสัยต้องโดน...หอมแก้มสักฟอด"

"อื้อ!" เธอรีบดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดพวงแก้มทั้งสองข้างเมื่อใบหน้าคมเข้มโน้มลงมาใกล้ๆ

"ฮ่าๆๆ น่ารักแบบนี้นี่เองไอ้ต้นมันถึงหลง" สิงหาหัวเราะร่าเมื่อเห็นท่าทางไร้เดียงสาของคะนิ้ง แต่ก็ต้องหุบยิ้มเมื่อเห็นแววตาวูบไหวของเธอ

"โอเค ไม่พูดถึงไอ้ต้นอีก"

"..." เด็กสาวค่อยๆหยัดกายลุกขึ้นเมื่อชายหนุ่มผละใบหน้าออกไป เพียงแค่นึกถึงการกระทำของต้นน้ำน้ำตาก็พานจะรินไหล

"ไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวพี่หาอะไรให้กิน เสื้อผ้าหาเอาในตู้นะ ตัวไหนใส่ได้ก็ใส่ไปก่อน"

"ขอบคุณค่ะ"

"งั้นพี่ไปรอข้างนอกนะ"

"เอ่อ...จะไม่ใส่เสื้อผ้าก่อนเหรอคะ"

"ร้อนจะตายใส่ไปทำไม อ๋อ ลืมบอกไปว่าห้องพี่ไม่มีเสื้อในกางเกงในของผู้หญิงให้เปลี่ยนนะ หาเสื้อผ้าตัวใหญ่ใส่หน่อย พี่เพิ่งเอาชุดไปลงเครื่องให้เมื่อกี้"

"...ค่ะ" เธอพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ แล้วค่อยๆก้าวขาลงจากเตียง

ชุดนอนที่เธอสวมใส่ในตอนนี้ก็เป็นเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งและบอกเซอร์ของสิงหา ห้องนอนที่เธอกำลังย่ำเท้าอยู่ก็เป็นห้องของเขาเหมือนกัน น่าเหลือเชื่อที่เธอได้รับความช่วยเหลือจากคนที่ตัวเองก็คาดไม่ถึง

@ยี่สิบนาทีต่อมา

"กินข้าวผัดปลากระป๋องไปก่อนนะ พอดีที่คอนโดมันไม่มีอะไรให้กิน พี่กินนอนอยู่ที่ร้านซะส่วนใหญ่" สิงหาเอ่ยบอกเมื่อเห็นคะนิ้งเดินออกมาจากห้องนอนด้วยชุดนอนตัวเดิม

"หนูกินได้หมดทุกอย่างเลยค่ะ" คะนิ้งยิ้มให้เป็นการขอบคุณ แล้วเดินเข้าไปนั่งลงบนพรมสีขาวข้างโซฟา ซึ่งตรงหน้ามีจานข้าวสองจานวางเรียงกันอยู่บนโต๊ะกระจก ขณะที่สิงหานั่งเล่นมือถืออยู่บนโซฟา

"แล้วทำไมไม่เปลี่ยนชุด"

"ตัวนี้เพิ่งใส่นอนเมื่อตอนตีสองเอง มันยังหอมอยู่เลยค่ะ"

"มึงอยู่ไหน มาหากูที่ห้องดิ๊"

(อยู่ห้องดิเฮีย เพิ่งได้นอนเมื่อตอนตีสี่เฮียจะให้ผมไปหาอีกแล้วเหรอ วุ่นวายกันจังวะแต่ละคน)

"มีคนอยากเจอมึง นั่งทำตาแป๋วอยู่ในห้องกูเนี่ย"

(โทรมาคุยเรื่องไร้สาระอะไรแต่เช้าวะเฮีย คนยิ่งหงุดหงิดอยู่ น้องก็หาย ไอ้ต้นแม่งก็ทำให้วุ่นวายทั้งคืน นี่ยังต้องมาปวดประสาทกับเฮียแต่เช้าอีก)

"ถ้าน้องของมึงที่หายไปชื่อคะนิ้งก็รีบมาให้ไวเลย ตอนนี้นั่งอยู่ข้างๆกูเนี่ย"

(อะไรนะ! แล้วตัวเล็กไปอยู่กับเฮียได้ไง เฮียไปรู้จักน้องคะนิ้งตอนไหนวะ)

"มึงเลิกถามแล้วมาให้ไวเลย ไม่ต้องบอกไอ้ต้นก่อนนะ น้องมันไม่อยากเจอ"

(เออๆ รอแป๊บ เดี๋ยวผมไป คอนโดใช่ไหมเฮีย)

"เออ ให้ไวเลย" สิงหากดวางสายเมื่อคุยธุระเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก่อนจะยื่นมือไปขยี้ผมคะนิ้งเบาๆ

"กินข้าวเถอะ ไม่ต้องคิดอะไรให้ปวดหัวหรอก"

"ขอบคุณพี่สิงหามากเลยนะคะที่ช่วยหนู"

"จะให้พี่ปล่อยผ่านไปเฉยๆคงไม่ได้หรอก"

คะนิ้งคลี่ยิ้มน้อยๆ ก่อนจะเริ่มตักข้าวใส่ปาก พยายามเรียกความเข้มแข็งกลับมาอีกครั้ง แม้ว่าตอนนี้หัวใจจะอ่อนแอมากก็ตาม