กินเด็ก 20+ นิยาย บท 54

@หนึ่งชั่วโมงต่อมา

"ตัวเล็ก! หนีออกมาแบบนี้รู้ไหมว่าพี่กับไอ้ต้นขับรถตามหากันทั้งคืน ตอนนี้ไอ้ต้นมันแทบจะเป็นบ้าเพราะหาเมียไม่เจออยู่แล้วรู้ไหม" ทันทีที่ได้เจอหน้าคะนิ้งพารันก็รีบเดินเข้าไปหาด้วยความเป็นห่วง เขาถอนหายใจเบาๆเมื่อเห็นว่าเธอปลอดภัยดีและไม่มีบาดแผลตามร่างกาย มีเพียงแววตาที่แปลกไปไม่สดใสเหมือนทุกวัน

"ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงค่ะ ตอนนั้นหนูแค่ไม่รู้ว่าจะหันหน้าไปพึ่งใครดี" คะนิ้งที่นั่งอยู่บนโซฟาก้มหน้าสำนึกผิด

"แล้วมาอยู่กับเฮียสิงห์ได้ไง"

"ก็ไม่รู้ว่าเด็กที่ไหนมายืนร้องไห้อยู่กลางถนนตอนเที่ยงคืนกว่า แถมยังอยากจะไปอยู่กับแม่บนฟ้าอีก" สิงหาปิดประตูอย่างเบามือเมื่อพารันเดินเข้าไปหาคะนิ้งแล้ว ก่อนจะเดินกลับไปทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา "ดีนะที่กูเบรกทัน ไม่งั้นกูคงได้ขึ้นสวรรค์ไปพร้อมกับตัวเล็กของมึงแน่"

"พี่จะไม่ดุนะ แต่สัญญาได้ไหมว่าอย่าทำแบบนั้นอีก ตัวเล็กไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวนะ ไหนบอกว่าอยากเป็นน้องสาวของพี่ไง ทำไมตอนมีปัญหาไม่นึกถึงพี่" พารันลูบผมเด็กสาวเบาๆ

"ขอโทษค่ะ...ตอนนั้นหนูไม่เหลือใครเลย ขนาดคนที่บอกว่าจะปกป้องหนูยังทำร้ายหนูเลย"

"แล้วรู้ไหมว่าไอ้ต้นมันบุกมาหาพี่ที่ห้องตอนตีหนึ่งกว่าเพราะคิดว่าตัวเล็กอยู่กับพี่ มันขับรถตามหาตัวเล็กทั้งคืนเลยนะ"

"..."

"ถ้าไม่เล่าให้พี่ฟังทั้งหมดว่าเกิดอะไรขึ้นพี่จะบอกไอ้ต้นนะว่าตัวเล็กอยู่ที่นี่ เพราะตอนนี้มันคงตามหาเราไม่ได้หลับได้นอน"

"หนูไม่อยากเจอเขา...เขาน่ากลัว" น้ำเสียงของคะนิ้งสั่นระริกเมื่อนึกถึงการกระทำและคำพูดของต้นน้ำเมื่อคืนนี้ เขากลายเป็นอีกคนที่เธอไม่รู้จัก เหมือนไม่ใช่คนที่เคยลั่นวาจาว่าจะปกป้องเธอ

คะนิ้งตัดสินใจเล่าเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้พารันและสิงหาฟัง ทั้งเรื่องของขุนพลและเหตุผลที่ทำให้เธอเลือกจะเดินออกมาจากต้นน้ำ รวมไปถึงความรู้สึกของเธอในตอนนี้

"ไปอยู่กับพี่ไหม" พารันเอ่ยปากชวนอย่างจริงจังเมื่อได้ฟังเรื่องราวที่เกิดขึ้น

"แล้วพี่พัดชาล่ะคะ"

"พัดมันเป็นห่วงตัวเล็กมากนะ มันไม่ปล่อยให้ใครหน้าไหนมาทำร้ายตัวเล็กอีกหรอก ส่วนเรื่องไอ้ต้นพี่ขอบอกมันนะว่าตอนนี้เจอเราแล้ว"

"ยะ..อย่าบอกเขาได้ไหมคะ เขาน่ากลัว หนูไม่อยากเจอเขา หนูไม่อยากอยู่กับเขาแล้วค่ะ"

"พี่จะไม่ให้มันมาเจอตัวเล็กจนกว่าตัวเล็กจะอนุญาต แบบนี้โอเคไหม?"

"..." เด็กสาวเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น เมื่อเดินออกมาแล้วเธอก็ไม่อยากย้อนกลับไป

"ถึงไอ้ต้นมันจะทำร้ายความรู้สึกของตัวเล็กเพราะขาดสติ แต่เชื่อพี่เถอะว่าไม่มีใครรักตัวเล็กได้เท่ามันอีกแล้ว"

"..." รักงั้นเหรอ? เธอไม่เคยได้ยินคำๆนั้นจากปากของต้นน้ำเลยด้วยซ้ำ การกระทำของเขาที่เคยแสดงออกแทนคำว่ารักมันทำให้เธอชักไม่แน่ใจว่าจริงๆแล้วต้นน้ำรู้สึกยังไงกับเธอกันแน่ เพราะเขาไม่เคยพูดมันออกมาเลย

"พี่เห็นด้วยกับไอ้พารันนะ อย่างน้อยบอกให้ไอ้ต้นรู้หน่อยดีกว่าว่าน้องคะนิ้งปลอดภัยดี" สิงหาพยักหน้าเห็นด้วยกับความคิดของพารัน "มันคงอยากเห็นว่าเมียมันไม่ได้เป็นอะไร"

"เขาจะกลับมาทำร้ายหนูอีกไหม..."

"กลัวอะไร พี่อยู่นี่ทั้งคน ไม่มีใครทำร้ายตัวเล็กได้หรอก ยิ่งไอ้ต้นยิ่งเป็นไปไม่ได้เลย"

"..."

"เห็นมันดิบๆแบบนั้นแต่มันก็รักจริงนะ มันไม่เคยมีแฟน พอมีแฟนคนแรกก็เลยหวงมากไปหน่อย แต่เชื่อเถอะว่ามันรักตัวเล็กจริงๆ ไม่งั้นมันคงไม่ขับรถตามหาตัวเล็กทั้งคืนหรอก"

"ความรู้สึกของหนูมันไม่เหมือนเดิมแล้ว เขาทำกับหนูเหมือนกับที่คนๆนึงเคยทำ มันน่ากลัว หนูไม่อยากรู้สึกแบบนั้นอีกแล้ว"

"เออ อย่าลืมให้น้องมันเปลี่ยนชุดก่อนนะ หรือจะใส่ชุดกูกลับไปก็ได้ไม่ว่า แต่อย่าทิ้งเสื้อในกางเกงในไว้ในห้องกู" เขากล่าวทิ้งท้ายเพียงแค่นั้น แล้วเดินเข้าไปในห้องนอนทันที ขณะที่คะนิ้งนั่งฟังเงียบๆ

"พี่พารันสนิทกับพี่สิงหามากเลยเหรอคะ"

"พี่รู้จักกับเฮียแกมานานแล้ว"

"พี่พารันรู้จักคนเยอะจัง"

"รู้จักคนเยอะไว้ก็ไม่เสียหายนิ ตัวเล็กไปเปลี่ยนชุดเถอะ จะได้กลับห้องกัน"

"ค่ะ" เด็กสาวพยักหน้ารับ แล้วหยัดกายลุกขึ้นเดินเลี่ยงออกไป

พารันหยิบมือถือในกระเป๋ากางเกงยีนส์ออกมาเมื่อคะนิ้งเดินห่างออกไปแล้ว ก่อนจะกดต่อสายหาใครบางคนทันที

(ฮัลโหล เจอน้องไหม) รอไม่นานน้ำเสียงร้อนรนของคนปลายสายก็ดังเล็ดลอดออกมาจากลำโพงมือถือ

"เออ กูเจอน้องแล้ว เดี๋ยวจะพาน้องกลับไปที่ห้องกูก่อน มึงอย่าเพิ่งบอกไอ้ต้นนะ เดี๋ยวกูไปหามันเอง"

(เจอน้องที่ไหน น้องปลอดภัยดีใช่ไหม ให้ตายสิ! แกกับต้นทำให้ฉันไม่ได้นอนไปด้วยนะเนี่ย รีบพาน้องกลับมาเลยนะ ดูแลน้องดีๆด้วย ถ้าน้องหายไปอีกฉันเอาแกตายแน่!)

"บ่นเก่งฉิบหาย แค่นี้แหละ กูโทรมาบอกเฉยๆ"

(อย่าให้น้องหายไปอีกนะ!)

"ไปบอกลูกพี่ลูกน้องมึงโน้น ไม่ต้องมาบอกกู" เขาวางสายจากพัดชาทันทีโดยไม่รอให้เธอตอบอะไรกลับมา แล้วทิ้งตัวลงบนโซฟาอีกครั้ง นั่งเล่นมือถือฆ่าเวลาระหว่างรอคะนิ้งเปลี่ยนเสื้อผ้า