กลับมาครั้งนี้ ข้อขอเดินวิถีไร้รัก นิยาย บท 3

เขากลับไม่อาจกล่าวคำพูดตำหนิออกไปได้

พูดไปพูดมา ก็เป็นศิษย์น้องหกเองที่กระทำการมุทะลุเกินไป ถึงกลายเป็นขี้ปากของคนอื่น

ฟางเฉิงหล่างส่ายศีรษะ

รอให้ลมพายุผ่านไป เขาจะสอนศิษย์น้องหกให้เปลี่ยนตัวเองใหม่ และได้รับการยอมรับจากทุกคนอีกครั้ง

ครุ่นคิดบางอย่างอยู่ในใจ เขาเดินมาถึงนอกถ้ำของเซียนชิงเหยี่ยนโดยไม่รู้ตัว

“ท่านอาจารย์ ศิษย์ฟางเฉิงหล่างขอเข้าพบ”

“เข้ามา”

ประตูใหญ่เปิดออก เสียงหัวเราะที่น่ารักสดใสของเด็กสาวดังมาจากข้างใน

ที่แท้ศิษย์น้องเล็กก็อยู่ที่นี่ด้วย

สีหน้าท่าทางของฟางเฉิงหล่างอ่อนโยนลง เขาก้าวเข้าไปข้างใน

“ศิษย์พี่ใหญ่ ท่านกลับมาแล้ว”

เมื่อเข้าไปในห้องโถงใหญ่ เด็กสาวในชุดกระโปรงยาวสีเหลืองห่านก็ทักทายเขาอย่างกระตือรือร้น

นางมีใบหน้าที่สวยงาม ผิวขาวกระจ่างใส เข็มขัดซึ่งพันด้วยดอกไม้เส้นหนึ่งพันรอบเอาที่บอบบาง ยามสงบเป็นดั่งพระจันทร์ที่สดใด ยามเคลื่อนไหวเป็นเหมือนต้นหลิวโอนเอนตามสายลม

“ศิษย์น้องเล็ก”

ฟางเฉิงหล่างพยักหน้าเล็กน้อย แล้วเดินเข้าไปทำความเคารพบุรุษซึ่งนั่งอยู่บนที่นั่งหลัก

“คำนับท่านอาจารย์”

เซียนชิงเหยี่ยนสวมชุดนักพรตเต๋าสีขาวเรียบ ๆ แววตาของเขาเย็นชาราวกับคืนที่เหน็บหนาว ทั่วทั้งร่างกายไม่มีหยกหรือเครื่องประดับใด ๆ แต่มันทำให้ผู้คนรู้สึกถึงความสูงส่งและความยิ่งใหญ่โดยไม่มีเหตุผล

เขากล่าวด้วยท่าทางเย็นชา "มีเรื่องอันใด"

ฟางเฉิงหล่างกัดฟัน จากนั้นเปิดชายเสื้อคลุมนักพรตเต๋าของเขาและคุกเข่าลง "ท่านอาจารย์ ศิษย์น้องหกยอมรับความผิดแล้ว ท่านอาจารย์โปรดถอนคืนคำสั่งลงโทษเถิด"

เย่ฉงซินสะดุ้ง บีบมุมเสื้อผ้าอย่างทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย จากนั้นนางก็คุกเข่าลงข้างฟางเฉิงหล่าง น้ำเสียงสดใสไพเราะ “ท่านอาจารย์ ในเมื่อศิษย์พี่หกสำนึกผิดแล้ว ขอให้ท่านอาจารย์โปรดยกโทษให้นางสักครั้ง ตอนนี้ฉงซินไม่เจ็บแล้ว”

น้ำเสียงของเซียนชิงเหยี่ยนเย็นชา "อวี๋จาวทำร้ายเจ้าถึงขนาดนี้ เจ้ายังอยากจะขอร้องแทนนางอีกหรือ"

เย่ฉงซินเม้มริมฝีปาก เผยให้เห็นรอยยิ้มอันเขินอาย “ศิษย์พี่หกคงกังวลจนเกิน กลัวว่าข้าจะพรากความรักของท่านอาจารย์และเหล่าศิษย์พี่ไป นางถึงได้ลงมืออย่างหนัก

ที่จริง… ที่จริงแล้วข้าสามารถเข้าใจศิษย์พี่หกได้ เพราะข้าเองก็ไม่อยากแบ่งปันศิษย์พี่และท่านอาจารย์ที่ดีเช่นนี้กับคนอื่น”

เมื่อฟางเฉิงหล่างได้ยินเช่นนี้ ก็เหลือบมองนางจากด้านข้างด้วยสีหน้าท่าทางอ่อนโยน

หัวใจของเขาอ่อนยวบอย่างไม่น่าเชื่อ

หน้าของเย่ฉงซินแดงเล็กน้อย น้ำเสียงของนางอ่อนโยน "ถ้าเป็นเช่นนั้น งั้นข้าก็ฟังตามที่ศิษย์พี่ใหญ่กล่าว"

“วันนี้มีพิธีกราบอาจารย์ เจ้าคงจะเหนื่อยแล้ว รีบกลับไปพักผ่อเถอะ”

“ได้เลย ศิษย์พี่ใหญ่เองก็รีบกลับไปพักผ่อนเถิด”

เย่ฉงซินพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง หันกลับไป รอยยิ้มจาง ๆ ปรากฏขึ้นที่มุมปากของนาง

......

ร่างกายอยู่ในความมืด ยากที่จะแยกแยะได้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว

อวี๋จาวไม่กล้าคิดถึงสถานที่ที่นางอยู่ ทำได้แค่ปล่อยให้จิตใจล่องลอยไป

ชาติก่อน เส้นทางการฝึกตนของนางขรุขระมาก

คนอื่นฝึกฝนได้ผลลัพธ์สองเท่าโดยใช้ความพยายามเพียงครึ่งเดียว แต่นางฝึกฝนได้รับผลลัพธ์ครึ่งเดียวเมื่อใช้ความพยายามสองเท่า

ปัญหาทั้งหมดมีต้นเหตุมาจากการใส่ร้ายในครั้งนี้

เมื่อเผชิญกับข้อกล่าวหาจากผู้คนมากมาย นางปฏิเสธที่จะยอมรับความผิด ในขณะที่นางควบคุมอารมณ์ไม่ได้ นางโต้แย้งเซียนชิงเหยี่ยนต่อหน้าผู้คน จากนั้นนางก็ถูกเซียนชิงเหยี่ยนซัดหนึ่งฝ่ามือด้วยความโกรธ

เซียนชิงเหยี่ยนเป็นผู้นำของผู้บำเพ็ญเพียรระดับกำเนิดเทพทั้งสี่คนของนิกายเต๋าทั้งห้า แม้ว่าจะใช้แรงเพียงหนึ่งส่วน ก็ไม่ใช่สิ่งที่ผู้บำเพ็ญเพียรเล็ก ๆ ที่เพิ่งบรรลุระดับสร้างรากฐานปราณอย่างนางจะต้านรับได้