กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 613

ขณะที่คริสโตเฟอร์หมกมุ่นอยู่กับจินตนาการ ที่กำลังคิดหาวิธีทำให้เอเลนเป็นเครื่องทำเงินสดระยะยาว คุณท่านวิลสันเดินเข้ามาจากด้านนอกด้วยสีหน้ามืดมน

คริสโตเฟอร์ลุกจากที่นั่งและทักทาย “แม่ กลับบ้านแล้ว! เป็นอย่างไรบ้าง?"

คุณท่านวิลสันบ่นอย่างไม่พอใจและกล่าวว่า “ธนาคารจะเริ่มกระบวนการชำระบัญชีล้มละลายในไม่ช้า พวกเขาบอกว่าจะเริ่มในวันจันทร์หน้า เมื่อกระบวนการเริ่ม พวกเขาจะยึดบ้านหลังนี้ แปดล้านที่แกสัญญาไว้อยู่ไหน ทำไมแกยังไม่โอนให้ฉันอีก!”

คริสโตเฟอร์หัวเราะคิกคัก “แม่หยุดเร่งผมเถอะ ผมไม่ได้บอกแม่เหรอว่าเงินติดอยู่ในบัญชีเงินฝากประจำ? ผู้จัดการกองทุนของผม ก็กำลังพยายามถอนออกโดยเร็วที่สุด ผมสัญญาว่าจะให้แม่ ทนหน่อยสิ”

ถ้าเป็นไปได้ เขาไม่ต้องการให้แม่ของเขาแม้แต่เซนต์เดียว อย่างไรก็ตาม มีบางอย่างเปลี่ยนใจของเขา

เขาต้องพึ่งคุณท่านวิลสันเพื่อสืบทอดทรัพย์สินนิรนามที่คุณท่านวิลสันซ่อนไว้ รวมถึงประกันชีวิตนับล้านหลังการตายของเธอ เครื่องประดับหลายล้านชิ้นในครอบครองส่วนตัวของเธอและของเก่าของพ่อมูลค่ากว่ายี่สิบล้าน

เขาเข้าใจแม่ของเขาเป็นอย่างดี เครื่องประดับและของเก่าเหล่านั้นเป็นฟางเส้นสุดท้ายของเธอ เธอไม่เคยใช้มันเพื่อช่วยบริษัท ยิ่งกว่านั้นไม่มีใครรู้ว่าสิ่งเหล่านี้ถูกเก็บไว้ที่ไหนนอกจากเธอ เธอคงย้ายของพวกนี้ไปไว้ในที่ปลอดภัยนานแล้ว เพื่อที่เมื่อธนาคารและคำสั่งศาลมาถึงการยึดบริษัทและทรัพย์สิน จะไม่ค้นพบของเหล่านี้

ถ้าตอนนี้เขาทำไม่ดีกับแม่ของเขา แม่ของเขาอาจจะไม่ทิ้งมรดกไว้ให้เขา ดังนั้น ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาต้องให้เงินแปดล้านไป!

เมื่อลินดาขายวิลล่าธอมป์สัน เฟิร์สของชาร์ลีแล้ว เขาก็สามารถให้คุณท่านวิลสันด้วยเงินแปดล้านได้!

คุณท่านวิลสันอ่านความคิดของเขาไม่ออก แต่ได้ยินข้อแก้ตัวของเขา เธอส่งเสียงฮึดฮัดด้วยความรู้สึกปั่นป่วน “คริส ฉันเลี้ยงแกมา ฉันรู้ว่ามีบางอย่างก่อตัวในใจของแกเพียงแค่มองจากการกระทำของแก อย่ากล้าเก็บเงินไว้ใช้เอง! ถ้าแกไม่ให้เงินฉัน ฉันจะย้ายไปบ้านของจาค็อบพรุ่งนี้ เมื่อฉันตาย ฉันจะทิ้งประกันชีวิต เครื่องประดับและของเก่าของพ่อแกไว้ให้จาค็อบ! อย่าหาว่าฉันไม่เตือน!”

คริสโตเฟอร์ตื่นตระหนก ตามที่เขาคิด แม่ของเขาขู่เขาด้วยมรดก เขารีบเดินไปหาแม่และปลอบโยนเธอ “แม่ แม่กำลังพูดเรื่องอะไร ผมสัญญากับแม่แล้ว ผมจะให้เงินแม่แน่นอน ผมจะให้มันโดยเร็วที่สุด วันนี้และพรุ่งนี้เลย ตกลงไหม?”

คุณท่านวิลสันล้มตัวลงบนโซฟาแล้วพูดว่า “เอาล่ะ เอาเงินมาให้ฉันเดี๋ยวนี้!”

เขาขมวดคิ้วด้วยความสับสนและพูดว่า “แม่ ผมจะโทรหาฮันนาห์เดี๋ยวนี้”

เขาโทรหาฮันนาห์และเปิดสปีกเกอร์โฟน จากนั้นระบบเตือนก็ดังขึ้นว่า “ขอโทษค่ะ ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก”

“ฮะ มันแปลก เห็นไหมแม่ แม่ได้ยินไหม โทรศัพท์ของเธอแบตหมด ผมติดต่อเธอไม่ได้…”

“โทรต่อไปจนกว่าจะติด!” คุณท่านวิลสันดุอย่างโกรธเคือง “ฉันเตือนแกนะ ว่าอย่าพยายามหลอกฉัน เอาโทรศัพท์มา ฉันจะโทรหาเธอเอง!”

คริสโตเฟอร์ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้แล้วยื่นโทรศัพท์ให้แม่ของเขา “อ่ะนี่ แม่โทรหาเธอเลย”